Dag:
1
2
3
4
5
Duitsland 2018 - Winterberg
Na een voorspoedige reis in een warme auto parkeer ik hem in de schaduw in het centrum van het pitoreske Elpe. De mountainbike is gauw uit de kofferbak gehaald en nadat ik mijn, vanmorgen reeds gesmeerde, broodjes heb opgegeten, ga ik op pad voor mijn eerste echte mountainbike tour in bergen. Over de weg ga ik naar Winterberg om daar wat afdalingen in de omgeving van het bikepark te rijden. De blauwe afdaling is wel erg simpel, dus ik schakel meteen over naar de rode afdalingen die ernaast liggen. Nog ietwat onwennig daal ik af over deze stukken singletrack. Ze zijn wat te kort om het goede gevoel te pakken te krijgen, maar gaandeweg gaat het toch steeds wat makkelijker. Ik besluit de 'panoramaroute' van 40km te doen, maar de blijkt helaas vooral over brede wegen te gaan. Wel lekker om de fiets te laten lopen in de glooiende afdalingen. Helaas laat deze route alle interessante stukken singletrack links (of rechts) liggen, dus af en toe verfraai ik hem zelf maar met een klein uitstapje. Bij terugkomst in Winterberg ga ik nog even bij het bikepark aan en pak daar tweemaal de blauwe afdaling. De suggesties die naast de routes staan geven aan dat compleet body armor aanbevolen wordt, en iedereen die ik hier de rode routes zie pakken is ook zo uitgerust. Bovendien zie ik op mijn klok dat ik zo ondertussen ook aanstalten moet maken om terug naar Elpe te gaan om de rest van de familie te treffen en de eigenaresse van het huisje voor de sleuteloverdracht, dus keer ik terug naar het huisje. Met 82km en 2000hm op de teller was het een mooi eerste ritje deze vakantie.
Vandaag belooft het weer een schitterende dag te worden, met wel kans op regen en onweer in de loop van de middag. Daarom vertrek ik al om 8u voor een stevige mountainbiketocht. De '2800-er' staat op het programma, een 100km lange tocht met daarin het aantal hoogtemeters dat de titel al verklapt. Met 2x5km extra om de route op te pikken worden dat 110km. Deze route is een stuk meer de moeite waard. Er liggen hier toch mooie stukken singletrack, in het begin nog zeer begaanbaar, maar later in de route kom ik ook stukken afdaling tegen die een behoorlijk stuk uitdagender zijn door boomwortels, losse stenen en stevige hellingspercentages. Het gaat lekker en ik merk dat mijn techniek met sprongen vooruit gaat en ik met meer en meer vertrouwen over lastige stukken terrein weet te komen. In de buurt van Willingen had ik een afdaling gespot die als moeilijkheidsgraad S2 aangeduid staat ("Biggenstein Downhill"), om eens te kijken hoe lastig dat is. Het blijkt een leuke singletrackafdaling met kleine drops en stukken rock-garden en losse stenen, maar niets levert echt problemen op. Ik moet alleen even van de fiets om over een omgevallen boom te stappen. De weg terug omhoog om de route weer op te pikken blijkt wel erg pittig, maar dan mag ik weer lekker geleidelijk afdalen. Plots duikt de route steil naar beneden over een smal pad vol losliggende stenen (achteraf zie ik dat de fietscomputer -41% aan heeft getikt over een afstand van 30 meter). Goed achterop zitten en de fiets laten zoeken, en ook dat obstakel is overwonnen. Bij een mooi stuk geworteld singletrack kan ik mijn grenzen nog even wat verder oprekken, maar is het even zoeken hoe de route nou precies verder gaat. Het weggetje dat ik in zou moeten gaan, heb ik echter nooit gevonden, maar via een parallel stuk pad kom ik weer uit waar ik moet wezen. Met 111km en 3000hm op de teller kom ik terug bij het huisje en is de pijp wel uit. Moe, maar zeer voldaan duik ik onder een welverdiende warme douche.
's Avonds kijken we nog even in het bikepark, waar men al druk aan het opbouwen is voor het evenement dat morgen begint. We eten in het panoramarestaurant en het smaakt maar al te goed.
De rit van gisteren heeft er aardig in gehakt, dus het plan om vandaag een rustdagje in te lassen en met de familie een rondrit per auto te maken, komt goed uit. We hebben er echter niet bij stilgestaan dat het vandaag hemelvaart is en daardoor alle winkels in het anders toeristische Frankenberg gesloten zijn. Gelukkig is de lokale bakker nog wel open en kunnen we er een lekker stuk Kuchen krijgen. Als we 's avonds weer terug zijn, kan ik het toch niet laten om nog even de racefiets te pakken voor een klein geïmproviseerd rondje; nog even knallen. Een ommetje van 36km lijkt me wel wat, maar het gaat zo voorspoedig dat ik na net iets meer dan een uur terug zou zijn. Ik pas de route aan door wat lusjes te leggen, nadat ik met 32.5km/u gemiddeld weer bij het huisje langs kom. Nog een paar pittige klimmetjes in de buurt en dan komt de afstand uit op 45 km met 31.5km/u gemiddeld.
Ook vandaag gaat per racefiets. Vanuit het huisje vertrek ik in dalende lijn en dat is best nog wel fris. Gelukkig mag ik gauw klimmen en gaat het al snel met 10% omhoog zodat ik het al gauw warmer krijg. Met het nodige op en af ga ik richting Willingen. Het klimmen gaat me gemakkelijk af en op de rustige tussenstukken langs de rivier of spoorlijn doe ik lekker rustig aan en geniet van het zonnetje dat ondertussen de bewolking heeft verdreven. Er volgt nog een rondrit om de Diemelsee en dan is het weer klimmen geblazen. Ondertussen heb ik wel zin in het, aan mijzelf beloofde, stuk Kuchen. In een klein dorpje zie ik een gelegenheid, maar hij ziet er nogal dicht uit. Dan zie ik een bordje waarop staat dat ze om 11u open gaan en laat het nou net elf uur geweest zijn. Er komt een dame aan en opent de zaak, kort waarna ik een lekkere kop thee met Apfelkuchen scoor. Via Winterberg keer ik terug naar het huisje in Elpe en zit de rit van 104 km er alweer op.
's Middags gaan we met z'n allen nog even naar de Kahler Asten, waar ik eerder al per MTB geweest was.
Nog een grote rit op de mountainbike is het plan voor vandaag. Ook wil ik nog even bij het bikepark aan, dus dat kan mooi gecombineerd worden. Een leuke en best wel pittige doorsteek zorgt dat ik na een tiental kilometers de gps route op pak. Leuke stukken singletrack worden afgewisseld met klimmen over wat bredere bospaden en af en toe herken ik stukken van de eerste tocht van deze vakantie. Bij het bikepark aangekomen besluit ik wat te oefenen op het maken van sprongen. Een serie van drie table-tops die volgen op een drop vanaf een houten plateau lijkt daarvoor prima. De eerste ronde rem ik de snelheid eruit en rijd ik de bulten, maar de daarop volgende keren verhoog ik iedere keer de snelheid iets en kom telkens wat meer los. Het voelt goed genoeg om de hele table top te proberen te springen en ook dat lukt. Nog een keer of drie slaagt dat waarna ik nog 1 ronde wil doen om daarna de route weer verder op te pakken. Die laatste poging moet ik afbreken omdat een klein jochie met een rotvaart van links voorbij komt en vlak voor mijn neus aan de sprong begint; ik rijd het rondje rustig uit en keer nogmaals terug naar het hoogste punt. Blijkbaar heb ik onbedoeld een versnelling groter geschakeld dan de vorige keren en met het aanzetten ga ik ietsjes (2km/u zo leert de gps me later) harder dan voorheen. De sprong gaat goed, maar ik kom iets verderop terecht met iets te veel rotatie waardoor ik te ver op het voorwiel land. Een laatste poging om m'n gewicht naar achter te gooien mag niet meer helpen en ik ga voorover het stuur. Het volgende moment zie ik drie EHBO-ers tegenover me zitten, even later gevolgd door twee ambulanciers. Ik blijk een paar minuten buiten westen geweest te zijn en merk dat mijn schouder wat pijnlijk is. Lang verhaal kort, wordt ik met nekkraag om per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis in Winterberg. De foto's tonen gelukkig geen breuken, maar de rechter arm en schouder hebben een flinke tik gehad. Met een mitella om en verscheidene verbonden schaafwonden verlaat ik het ziekenhuis, en wordt ik, na een belletje, opgepikt door m'n moeder en tante. Fijn dat die mee zijn deze vakantie. De fiets pik ik meteen weer op bij het bikepark, waar hij heel netjes zo lang bij de fietsverhuur gestald werd.
Terugblik
Het eind was weliswaar niet zoals gepland, maar ik heb heerlijk gefietst rondom Winterberg, zowel op de racefiets als op de mountainbike. Met de MTB in de bergen fietsen was nieuw voor me, maar zeker de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Met 232km per MTB en 148km per racefiets geen astronomische afstanden, maar de 8624 hoogtemeters zorgden voor meer dan voldoende uitdaging.
