Portugal 2017 - Porto
Vergelijkbaar met 5 jaar geleden wordt de BIOSTEC conferentie in Portugal gehouden en knoop ik er een weekendje aan vast om nog wat van de omgeving te zien. Op de conferentie organiseer ik een special session over "Analysis of Clinical Processes" die goed bezocht wordt en presenteer daarin ook mijn eigen bijdrage. Voor na de conferentie heb ik een racefietsje weten te huren, wat nog niet zo makkelijk blijkt in Porto, en maak twee ritten om zo ook wat van het echte Portugal te zien buiten het toeristische Porto.
Dag 1: 24-02-17 : Porto rondrit Zuid-Oost (136.3km, 2310hm)
Nadat de afgelopen dagen begonnen met een strakblauwe lucht en een zonnetje, is het vanochtend ineens dikke mist en koud (6 graden). Iets later dan gepland ga ik op pad in de hoop dat het iets warmer wordt. Ik moet nog even langs de fietsverhuur omdat ze vergeten zijn een CO2-patroon te leveren en ja, dan heb je niet zo heel veel aan een reserve binnenband. Ik zet koers naar de rivier (de Douro) om dan stroomopwaarts te vertrekken en terwijl ik dat doe komt zowaar de zon al door. De route die ik op Strava heb gevonden zal straks eerst ten Noorden van de rivier het binnenland in trekken en daarna ten Zuiden en een aantal klimmen aandoen zodat er zo'n 1800 hoogtemeters in zullen zitten. Door de stad is het druk, stinkt het naar de uitlaatgassen en is het stevig opletten omdat iedereen maar doet wat hem goed dunkt, met als hoogtepunt het gebruik van de alarmlichten... dan mag je namelijk alles doen: midden op de weg stilstaan, plots naar links of naar rechts uitwijken, ineens vol op de rem of toch gewoon doorrijden. Als ik de stad achter me gelaten heb, is het een verademing wanneer het verkeer een stuk rustiger wordt en het uitzicht op de natuur komt. Na lekker warm gereden te hebben sla ik af van de doorgaande weg en doen de klimmetjes zich aan. Zo nu en dan doorkruis ik een dorpje en tussendoor is er uitzicht op het glooiende landschap. De benen voelen sterk en op deze lopende klimmen (procentje of 5) is het lekker draaien. Hier is het geen probleem om een cafeetje te vinden, in tegenstelling tot een paar jaar geleden in het Zuiden van Portugal, want in ieder dorpje tref je er minimaal één, dus een vochttekort hoef ik niet te vrezen. De zon brandt er lekker op en met een graad of 20 is het uiterst aangenaam. Zo af en toe zie ik een zwaar ingepakte lokale wielrenner en vraag ik me af hoe zij het uithouden, als ik zie hoe het zweet m'n lijf uit gutst. Het glooiende landschap biedt natuurlijk niet alleen klimmen, maar die worden ook gevolgd door afdalingen, al gaat het niet extreem hard omdat de hellingsgraden niet al te hoog zijn en ik nog wat moet wennen aan deze fiets die erg stijf is en een beetje moeizaam de bochten in stuurt. Over lekker rustige wegen volgt deel 2 van de rit aan de Zuidkant van de rivier waar nog wat kortere klimmetjes volgen. Als de laatste top is geslecht volgt een afdaling naar een stuwdam om dan weer langs de rivier terug naar Porto te rijden. Maar voordat ik die laatste vlakke 20 kilometers rijd, ga ik nog even aan bij een cafeetje aan het water om wat vocht bij te tanken en een cakeje te eten. Het zit lekker op het terras waar, naast deze verdwaalde fietser, ook nog een groepje ouderen zit te kaarten en een ander zich door een dikke krant worstelt. De muziek die op dit terras klinkt neemt een positieve wending als jaren 70 muziek zich aandient, en ik beslis om nog wat langer te blijven luieren. In het zonnetje zit het best wel lekker hier. Er komt wat meer wind, en kort nadat de wind de man met krant verrast en een katern over het terras uit doet waaieren, besluit ik de reis terug aan te vatten. Het stuk langs de rivier vlot goed en dan is het nog eventjes puzzelen hoe terug bij het hotel te komen, omdat het merendeel van de wegen in Porto eenrichtingsverkeer is. Een steile helling leidt van het niveau bij het water tot het niveau van de stad en het voelt best wel lekker om staand op de pedalen een hele file voorbij te rijden. Terug bij het hotel staan er 136 km op de teller en 2310 hoogtemeters, afgelegd met 28.0 km/u.
Dag 2: 25-02-17 : Porto rondrit Noord-Oost (107.0km, 1746hm)
Na de lange rit van gisteren volgt vandaag een wat korter ritje. Wel is vanaf 's ochtendsvroeg de zon alweer van de partij en hoef ik dus niet heel de dag met volle bepakking te rijden: de arm- en beenstukken kunnen thuis blijven. Langs de rivier rijd ik naar de Atlantische kust om daar de Boulevard te vervolgen richting de Petrochemische haven van Porto en maak zo een ongepland ommetje om toch nog even de oceaan te zien. Daar trek ik weer het land in, al is het ook hier weer flink zoeken hoe te rijden. Voor ik er erg in heb rij ik op de snelweg terwijl ik gewoon een 'normale' weg volgde en nooit een snelwegbord gezien heb. Toch komt het verkeer me hier voorbij gevlogen en begeef ik me maar wat graag richting vluchtstrook op zoek naar de eerste de beste afrit. Bij een tankstation zie ik een voetpaadje naar een lagergelegen weg en weet ik uit deze hachelijke situatie te ontsnappen. Na menig stoplicht weet ik dan eindelijk de geplande route op te pakken en begeef me door allerlei voorsteden en duurt het lang voordat ik de stad achter me kan laten. Uiteindelijk opent het landschap en vervolgt de route langs weilanden en door bossen. De gevonden route kende twee uitstapjes naar een kapelletje en naar een vliegveld op een heuvel, en omdat het klimmen me wel ligt, volg ik dat voorbeeld. Het kapelletje is echter alleen te bereiken over een kasseienweg en die liggen er niet al te netjes bij hier. Stuiterend, met 8 bar in de bandjes, is het zoeken naar grip in de klim. Naar beneden is ook niet fijn, maar is sneller voorbij. Bij een cafeetje vul ik m'n bidons nog even bij en dan door naar het vliegveld. Een hek verspert de weg, dus keer ik iets eerder dan gepland om en vervolg de route in tegengestelde richting. Kort na de middag heb ik honger en besluit ik nog maar een stop in te lassen en eet met smaak een soort puddingbroodje. Richting het eind van de rit volgt een rustige weg een beekje totdat er weer een heuvel aandient waarna de weg weer daalt richting de kust. Ik heb nog één klim in de planning staan, en zie de weg knettersteil omhoog gaan. Staand op de pedalen lopen de benen gauw vol, maar lijkt het einde van de klim nog niet in zicht. Af en toe wordt hij iets minder steil, maar dat is slechts van korte duur want dan gaat het weer onverminderd de hoogte in. Ik hou me vast aan de gedachte dat helemaal boven, om het hoekje, de doorgaande weg volgt, die in dalende lijn zal lopen. Nog even doorbijten en dan kom ik hijgend als een paard boven. Zo aan het eind van de rit kan je dit toch wel een onverwachte en onvervalste kuitenbijter noemen. Het slot van de rit is zoals gisteren, dus zoeken hoef ik niet meer, alleen nog even op de pedalen staan om weer op het niveau van het hotel te komen. Na 107 km en 1746 hoogtemeters zit de rit van vandaag erop met een gemiddelde van 27.2 km/u. Met de Omloop Het Nieuwsblad op tv kan ik nog even met de beentjes omhoog om de siesta-sluiting van de fietswinkel af te wachten en dan nog even de stad door crossen om de fiets in te leveren. Bij terugkomst zie ik duidelijke streepjes op de armen staan en zo kan je dus zelfs in februari nog wat verbranden. Morgen weer terug naar ons koude kikkerlandje waar het momenteel nat, koud en winderig is.
