Dag: 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Italië - Dolomieten 2016
Om alle rompslomp van de verhuizing even achter me te laten, ga ik dit jaar op reprise naar de Dolomieten en bespaar me daarmee heel wat uitzoekwerk. Het goede adresje van vorig jaar is ook nu beschikbaar en gauw geboekt. Oorspronkelijk had ik graag weer voor het seizoen aan gewild, maar aangezien de bouw van m'n huis een stuk sneller ging dan verwacht, verschuif ik de vakantie naar na het seizoen. Ook in het najaar is er een editie van de Sella Ronda Bikeday, al verneem ik kort voor de vakantie dat die dit jaar niet door gaat omdat de vergunningen niet rond zijn gekomen.
Dag 0: 08-09-16 : Heenreis
Het recept van vorig jaar beviel wel, dus zorg ik dat ik weer voor 6 uur op pad ben. Om 5.40u rij ik van huis weg in Zuid-Oostelijke richting. Het is nog lekker rustig op de weg, maar dat zal niet erg lang duren. Toch verloopt alles voorspoedig. Na 3 uurtjes rijden is het tijd voor een eerste korte pauze. Daarna is het een stukje drukker op de weg met zo nu en dan file bij wegwerken. Om 12u een iets langere pauze en maaltijd als ook de auto van nieuwe energie is voorzien. Het is ook flink warm zowel buiten (30 graden) als binnen in de auto. Als toetje een ijsje en dan maar weer op pad voordat de auto nog verder opwarmt. De slotetappe rijdt weer wat prettiger als ik van de drukke Duitse wegen af ga en door Oostenrijk naar Italië rijd. Om 16.20u parkeer ik de auto voor het hotel en ben ik blij dat ik de benen weer kan strekken. Het is een aangenaam weerzien van de hoteleigenaren, die mijn gegevens nog in de computer hebben staan. Ik kan zo doorlopen naar de kamer, al moet ik wel mijn zware koffer naar de derde verdieping sjouwen. Voor het eten (ja, weer even wennen aan het late tijdstip: 19.00u) nog even een wandelingetje door het dorp om te zien of er nog wat veranderd is sinds vorig jaar (nee, niet zichtbaar) en om een ijsje te halen.Dag 1: 09-09-16 : Gardena, Sella, Fedaia, ri Colle Santa Lucia, Falzarego, Valparola (99km, 2875hm)
Het belooft vandaag mooi weer te worden en morgen en overmorgen mogelijk wat minder. Laat ik dan de koe maar bij de horens vatten en meteen een mooie rit maken. Vanuit het hotel gelijk klimmen, waarbij ik merk dat het ontbijt nog een beetje in de weg zit. Gaandeweg de klim gaat het makkelijker en met een lekker zonnetje op de rug bereik ik toch al flink bezweet de top van de Gardena. Even genieten van het uitzicht en twijfelen of ik een jasje aan zal doen in de afdaling (nee, moet zo wel kunnen want naar de voet van de sella is niet zo heel erg ver) en dan de afzink in. Deze afdaling heb ik al heel wat keren gereden en voelt nog vertrouwd aan. Al gauw is het weer klimmen naar de tweede pas van de dag. Bovenop de Sella is het uitzicht weer schitterend als altijd. Ook hier de afdaling in zonder jasje, al is het ineens goed koud als ik in het tweede deel de schaduw in duik. Al gauw kan ik me weer warm trappen op de flanken van de Fedaia. In mijn herinnering was hij minder steil aan deze kant, maar hij voelt best pittig met lange stroken 8%. Bovenop schittert het stuwmeer in de zon en drink ik een ijsthee die ik in mijn beste Italiaans heb besteld bij een oude brompot van een uitbater. Ik snap waarom z'n terras leeg is, maar het alternatief is in de stinkende dampen van de rokende motorrijders te zitten. 
Na een stuk vals plat langs het meer volgt de snelle afdaling. Helaas weet ik niet meer precies waar de bochten zitten en durf ik niet volle bak door te gaan waar dat wel had gekund. Later deze vakantie nog maar een poging doen om de teller voorbij de 100km/u te krijgen. De doorsteek die ik had willen maken naar de Passo Campolongo blijkt afgezet en de omleiding is een pak meer klimwerk richting Passo Falzarego. Ik heb niet zo'n zin in een lang stuk vals plat omhoog richting Campalongo, dus ik klim door naar de top van de Falzarego. Onderweg rol ik een groepje Belgen op waarvan de eerste die ik tegenkom nog niet half zo snel rijdt als ik, maar de anderen in toenemende mate vlotter rijden. De voorste heeft mij zien komen en probeert me tot op de top voor te blijven, maar ik heb een lekker ritme te pakken en weer hem kort voor de top voorbij te steken. Hij ploft uitgeput naast zijn fiets en ik rijdt meteen door naar de Valparola: nog een zware laatste kilometer van 9 a 10%. Ik zet mijn stevige tempo door tot op de top, maar ben dan ook blij om de druk even van de benen te mogen laten... dat deed nog even venijnig pijn. De afdaling naar La Villa loopt heerlijk en de motoren die bovenop nog in mijn wiel zaten, heb ik nooit meer gezien. Terug in het hotel plof ik na een welverdiende douche op een bankje op het terras neer en gaan de beentjes omhoog. Nog even lekker nagenieten in het zonnetje.
Dag 2: 10-09-16 : Campalongo, Colle Santa Lucia, Giau, Falzarego, Valparola (83km, 2358hm)
Vandaag wordt er in de middag regen verwacht, dus weer op tijd weg. De Passo Campalongo gaat vlot en dan is het heerlijk afdalen en bijtrappen tot het kleine knikje dat de Colle Santa Lucia vanaf deze kant is. Daarna volgt de lastigste klim van de dag: de Passo Giau, met 10km van gemiddeld 9%. Op de Colle Santa Lucia reden twee renners voor me in ongeveer hetzelfde tempo, dus verwachtte ik daar nog een flinke kluif aan te hebben op de Giau. Het blijken echter Italianen, en zoals fietsende Italianen betaamd, kunnen ze niet dalen. In de paar km afdaling nog voor de Giau rij ik ze, zonder daar enige moeite voor te doen, voorbij en begin de klim met een voorsprong van 50 meter. De eerste kilometer is de vervelendste met stukken van 12% en kost al best moeite en de twijfel over de vorm slaat toe. Wel ben ik verder weggereden van de twee Italianen, wat weer goede moed geeft. Als ik het bordje zie dat aangeeft dat er nog 6.5km tot de top zijn, weet ik dat het wel goed komt, en stoom ik stevig door. Een "Bravo" van tegemoetkomende fietsers neem ik met plezier in ontvangst en met een sterke laatste 2km kom ik voldaan boven. Zoals ondertussen traditie geworden, haal ik hier een heerlijk stuk apfelstrudl en geniet in het zonnetje van deze lekkernij. Een paar Amerikaanse fietsers beginnen zich compleet om te kleden in wintertenue: extra shirt, winterjack, beenstukken; ik hoor ze zeggen "I think I need my hat as well, 'cause it's going to be cold in this long descend". Ik kan het niet laten ze openlijk toe(?) te lachen en op te merken dat het toch ook weer niet zó koud is, waarbij ik het ritsje van mijn shirt (met korte mouwen) dicht doe en de afdaling in ga. Een heerlijke afdaling volgt en wanneer ik nog even stevig op de trappers ga staan, gaat de teller zelfs hier boven de 90km/u en voordat ik er erg in heb, ben ik alweer beneden en volgt de laatste klim van de dag: de combinatie van Falzarego en Valparola. Ook hierna volgt de, ondertussen vertrouwde, afdaling naar La Villa met z'n heerlijk lopende bochten. Met een brede glimlach op mijn gezicht kom ik weer beneden aan en volgen nog een paar lichte kilometers naar Corvara. Ik hoor ineens wat geluid achter me; er blijken twee fietsers zich in mijn wiel genesteld te hebben, en wel net voordat er een licht hellende strook aan komt. Ik besluit om het tempo even vast te houden tot de top en hoor daarbij telkens meer gehijg achter me. Als ik kort na de top achterom kijk zie ik ze op 100m achterstand: doel bereikt! Nog even rustig uitfietsen naar het hotel en dan weer lekker met de beentjes omhoog.
De zon schijnt nog altijd, dus ik ga lekker op het terras zitten. Net als ik besluit even op de bank, onder de parasol te gaan liggen, hoor ik druppen. Het begint stevig te regenen, maar de zon schijnt ook nog altijd. Het wordt weer lichter, maar dan zie ik echt donkere wolken komen en besluit op te breken. Net op tijd binnen, want het begint te hozen, daarna hagelen met stevig onweer. Blij dat ik op tijd terug was vandaag!
Dag 3: 11-09-16 : Wandelen - Santa Croce / La Cruce
De aanhechtingen op m'n linker knie voelen niet helemaal lekker aan, dus besluit ik vandaag rustig aan te doen; wat fietsen betreft dan. Ik lees dat er een concert is in een berghut bereikbaar vanuit Badia. Na even informeren bij de hoteleigenaar besluit ik de auto bij de skilift in Badia neer te zetten, met de lift het eerste deel omhoog te gaan en dan te voet naar boven te klimmen. Op een hoogte van 1800m verlaat ik de lift en is het 200 hoogtemeters klimmen tot de kapel en berghut waar de muziek zal zijn. Boven is een mooie wandeling te maken, aldus de hoteleigenaar, en hij heeft geen woord gelogen. Langs steenlawines, een ijsgrot, door het bos en over een alpenweide is het heerlijk rustig wandelen maar ook heel wat klauteren en klimmen. Het rondje blijkt wat forser dan ik in eerste instantie dacht, want bij terugkomst bij de kapel blijk ik toch zo'n 10km gewandeld te hebben. Net op tijd, want het begint ineens flink door te regenen, dus even schuilen in de 'Refugio'. Nog 45 minuten voor het concert en er zijn heel wat mensen op af gekomen. De muziekanten zijn echter in geen velden of wegen te zien en ook het personeel van de berghut heeft geen idee wie/wat/wanneer. Een tiental minuten te laat komen ze dan toch en zijn het twee muziekgroepjes van 4 en 5 leden die tiroler muziek ten gehore brengen. Afwisselend spelen ze steeds drie nummers en ze weten zeker muziek te maken. Op een gegeven moment gaan ze echter over op een moderner genre, wat ik minder weet te waarderen, een mooi moment om weer terug het dal in te gaan. Blij dat ik het langste stuk (600 hoogtemeters) van de afdaling weer met de stoeltjeslift mag doen, want de voeten vinden het welletjes voor vandaag.
Dag 4: 12-09-16 : Campalongo, Pordoi, Fedaia, Colle Santa Lucia, Giau, Falzarego, Valparola (120km, 3918hm)
De 'rustdag' van gisteren heeft me goed gedaan en vol goede moed begin ik aan de Campalongo. Hij loopt prima en al gauw begint de tweede pas: de Passo Pordoi. Net voor me draait een e-biker op en met een vieze grijs op z'n gezicht zet hij z'n veredelde brommer op standje 6. Hij gaat net iets langzamer dan dat ik wil fietsen, dus ik passeer hem, maar dat pikt meneer niet, dus standje 7 en hij blijft kort achter me hangen. Het gezoem van dat kreng begint me aardig op de zenuwen te werken, dus maar even een tussensprintje om wat afstand te nemen. Als ik bovenop een reepje wegwerk, komt hij ook boven en ik kan het niet laten een minachtend 'pff' te laten horen. In de klim ben ik een Welshman voorbij gereden en die komt naast me staan om even een praatje te maken terwijl we van het uitzicht genieten. Hij is van plan ongeveer dezelfde route te rijden, maar wil ook de Giau doen. Het stoute plan om mijn route te verlengen (ipv direct over Falzarego terug eerst de Giau en dan Falzarego van de andere kant) doemt op, maar laat ik nog even voor wat het is: er is regen voorspeld rond de middag. Na ook een praatje gemaakt te hebben met een motorrijder, ook uit Wales, die zich niet kan voorstellen dat je deze wegen ook per fiets kunt afleggen, waarin aan bod komen "o, o wat gevaarlijk", wat ik pareer met "die motor van jou is ook gevaarlijk", terwijl ik denk: er zijn er niet veel die mij op de motor durven bij te benen in de afdaling. Het begint wat fris te worden, dus neem ik afscheid en is het afdalen naar de voet van de Fedaia en dan weer klimmen. Deze klim doe ik wat meer op het gemak om wat energie over te hebben voor deel twee van de route. Bij het meer aangekomen besluit ik over de dam te gaan en het cafeetje aan de andere kant te bezoeken in plaats van de norse uitbater van de vorige keer. Een heerlijk stuk apfelstrudl gaat er maar wat graag in. Langs deze kant van het meer loopt eigenlijk een weg die nu als wandelpad dient, maar daar kan je ook prima fietsen en aan de andere kant van het meer kom je weer bij de doorgaande weg uit.Dan de snelle afdaling van de Fedaia. Helaas staat de wind tegen, dus van de supersnelheid die ik in gedachten had, komt niets terecht. Beneden aangekomen sla ik af richting Falzarego en moet ik zo ondertussen toch beslissen wat ik wil: originele plan of als extra de Passo Giau. De wolken lijken nog vriendelijk en er is voldoende blauw te zien, en ook doen de benen nog prima wat ze opgedragen wordt, dus een uurtje extra afzien op de Giau kan er ook nog wel bij. Kortom, afslaan naar de Colle Santa Lucia om daarna de Giau aan te vatten. Kort voor me rijdt een, zo zal later blijken, Spanjaard die er best wel een lekker tempo in heeft. Op de eerste zware stroken loop ik op hem in en bij het passeren groeten we elkaar. Ik loop 150 meter op hem uit, maar dan zie ik dat mijn voorsprong niet echt groter wordt. Op een stuk met wat meer bebossing en bochten ben ik hem een tijdje kwijt, en dan zien ik hem ineens een heel stuk dichterbij rijden. Getverderrie, proberen het tempo wat te verhogen. Nog even weet ik hem af te houden, maar dan komt hij me met een kleine glimlach op z'n gezicht voorbij. Ik haak aan en laat hem niet meer dan 100 meter uitlopen. Ondertussen is het beginnen te regenen en eigenlijk is dat best wel lekker fris. We strijden verder en de regen komt nu echt met bakken uit de lucht. En als je dan denkt dat het niet veel slechter kan worden, begint het nog harder te stortregenen. Precies wat ik nodig heb: nu gaan de oogkleppen op en onder het motto "kom maar op" focus ik me, door een overigens beslagen en in druppels gehulde bril, op het asfalt zo'n 3 meter voor me en stoom door naar boven. Er zijn nog een drietal kilometers tot de top te gaan en ik loop in op de Spanjool. "Kip ik heb je", gaat er door m'n hoofd heen, maar dat was te makkelijk gedacht. Hij heeft achterom gekeken en gaat nog eens op de pedalen staan om me voor te blijven. De afstand blijft gelijk. Onder de gegeven omstandigheden zit ik nu echt aan m'n maximale inspanning en hijgend als een stoomtrein stamp ik naar boven, maar kom geen meter dichter. Nog een kilometer, ik wil wel op de pedalen gaan staan, maar merk dat de verzuring nabij is en besluit weer te gaan zitten. Nog een halve kilometer. Als hij nu stilvalt, kan het nog altijd. Druk houden en doorgaan. Maar... hij bezwijkt niet. Met nog steeds de 50 meter voorsprong komt hij als eerste boven en neem ik m'n verlies. Ook hij heeft diep moeten gaan, want stevig uithijgend rijdt ook hij een rondje uit op de parkeerplaats alvorens we elkaar treffen. Terwijl ik hem complimenteer schudden we de hand. Wat een strijd in de stromende regen.
De temperatuur is gekelderd naar 8 graden en voordat ik afkoel ga ik naar binnen in de berghut. Dit keer een warme thee bij de apfelstrudl en een extra marsreep om voldoende energie te hebben voor straks. De zon komt er weer wat door en na m'n maag wat tijd gegund te hebben de strudl te verteren besluit ik maar naar beneden te gaan. Het zal nog wel even duren voordat het asfalt droog wordt, dus ik heb me al neergelegd bij een natte afdaling. Tijdens de afdaling begint het nog eens te regenen en een pretje is het dalen in de regen niet. Ik ben blij dat ik beneden ben omdat ik dan weer wat warm kan worden van het klimmen. Bibberend trek ik mijn regenjackje uit en dan maar even stevig op de pedalen staan om weer wat warm te worden. De laatste klim van de dag loopt niet geweldig, maar kan er nog wel mee door. Nog even de tanden op elkaar om na de Falzarego de laatste zware kilometer naar de Valparola te overbruggen en dan, met een ondertussen redelijk opgedroogd shirt, maar nog zeiknatte schoenen, afdalen naar La Villa. Gelukkig is de weg hier droog en kan de vaart er stevig in. Bijna beneden is het nog even opletten als het weer begint te regenen en de weg weer nat is, en ook richting Corvara krijg ik, nu voor de vierde keer, een bui op m'n kop, maar dan ben ik blij dat ik bij het hotel ben en gauw een warme douche kan nemen. Had ik me aan m'n originele plan gehouden, dan was ik misschien wel droog gebleven, maar was het verhaal van vandaag toch een stuk saaier geweest. Wat een rit!
Dag 5: 13-09-16 : Sella Ronda: Campalongo, Pordoi, Sella, Gardena (52km, 1651hm)
Na gisteren maar even een wat rustiger ritje doen: de Sella ronde. Het klimmen gaat niet echt makkelijk, maar ook zeker niet slecht. De Campalongo neem ik op het gemak en zo begin ik ook aan de Pordoi. Dat is, totdat ik een groepje fietsers een zestal bochten verderop zie rijden. Ik kan het niet laten om het tempo wat op te schroeven en te zien hoe vlot ik dichter kan komen. Ik zie de groep voor me langzaam uiteen vallen en heb al gauw de achterste renners te pakken. De top nadert ook vlot, dus het wordt nog krap om de voorsten ook te pakken te nemen. Nog maar wat meer doorbijten dan, want er zijn nog maar een paar bochten te gaan en ik moet nog 200 meter goed maken. De klim vlakt een klein beetje af in de laatste kilometer en dat gebruik ik om er nog een tandje bij te steken. Op 100 meter voor de top steek ik ze met flink tempoverschil voorbij en hoor ik ze over me praten. Het zijn Denen, dus ik kan niet verstaan wat ze precies zeggen, maar ik kan de strekking wel raden. Daarna volgt een korte maar koude afdaling in de schaduwzijde van de berg naar de Sella, waar het bovenop weer genieten is van het uitzicht. De afdaling is maar kort en het stuk vals plat in de klim naar de Gardena gaat ook vlot, waarna nog een paar kilometers echt geklommen moeten worden. Veel zin heb ik niet meer, maar de top lonkt en ik heb wel zin in een lekkere kop soep, te bestellen in de berghut bovenop de Gardena. Eigenlijk is de keuken nog niet open, maar een kop soep kunnen ze wel opwarmen. In het zonnetje op het terras zit het lekker totdat een groep motorrijders het terras ook weet te vinden en de kankerverwekkende walmen weer tentoongespreid worden. Goed moment om op te stappen en nog even 10 kilometer heerlijk te dalen naar Corvara.Dag 6: 14-09-16 : Valparola, (Falzarego,) Campalongo (53km, 1354hm)
Het lijf voelt nog moe aan, dus ook vandaag maar niet al te gek doen: twee passen is voldoende. Het is nog fris als ik de geleidelijke afdaling stevig bijtrappend, om het toch maar enigszins warm te krijgen, neem richting La Villa. De klim gaat eerst door het bos, waar het ook nog goed koud is. Deel twee van de klim is gelukkig boven de boomgrens en door de zon iets warmer. Bovenop rij ik meteen door naar de Falzarego, wat van deze kant slechts afdalen is, om daar nog even van het uitzicht te genieten. Dan afdalen naar Arabba, tot ik onderweg het bordje zie dat aangeeft dat er een kasteel te zien is op 1.2km van deze hoofdweg. Dat wil ik wel even zien, dus ik sla af. Een klein weggetje slingert de diepte in tot het asfalt op ongeveer 1km van de hoofdweg ineens ophoudt. Blijkbaar was er geen geld meer om die laatste 200m te asfalteren, jammer maar helaas. Omkeren en weer terug dus. Dat weggetje dat de diepte in slingerde, slingert nu in omgekeerde richting stevig omhoog als de fietscomputer 15% aangeeft en ik stevig op de pedalen moet staan. Terug bij af daal ik verder richting Arabba. Daar zie ik een 'paticeria' langs de weg en heb ik wel zin in een ijsje. Er rijdt een groepje wielrenners voorbij die dezelfde kant op gaan als ik van plan ben. Ik besluit ze een vijftal minuten voorsprong te geven om weer een mooi doel te hebben op de laatste klim van vandaag: de Campalongo. Het blijken niet de meest getalenteerde klimmers te zijn, als ik ze halverwege de klim al voorbij snel. De afdaling is gauw geslecht en via de bakker, voor wat verse broodjes, ga ik terug naar het hotel.Dag 7: 15-09-16 : Wandelen - Col Alto
Er is regen op komst en ik heb vandaag absoluut geen zin om in de kou en regen te fietsen. Daarom vat ik het plan om te gaan wandelen. 's Ochtends twijfel ik nog even welke richting ik op wil: een rondwandeling richting Colfosco, of eerst met de skilift naar Col Alto om bovenop een rondje te wandelen. De lucht is helemaal dicht getrokken nadat het vanochtend vroeg nog helder was, en het lijkt bovenop de berg ook dicht te zitten. Tijdens mijn wandelingetje naar de bakker besluit ik dus terug te gaan richting hotel om dan naar Colfosco te gaan lopen. Onderweg terug, trekt echter de lucht helemaal open en lijkt de skilift-optie me toch leuker. Kortom, rechtsomkeert en weer terug naar het dorp om de skilift te nemen. Bovenop schijnt inderdaad de zon en is het in de luwte best lekker. Wel staat er een pittig windje die het best fris maakt. Op goed geluk wandel ik een pad af om tot de conclusie te komen dat bij een kruising geen richting meer aangegeven staat. Ik besluit om een smal paadje dwars door de velden te pakken en zie wel waar ik uit kom. Een pittige klim volgt, maar dan kom ik weer op meer begaanbare paden uit en weet zo een leuk rondje te maken vanuit Col Alto. De zon laat zich echter niet lang zien, en de bewolking komt weer hardnekkig terug. Op de terugweg ga ik aan bij een berghut voor een kop thee met een heerlijk stuk "linzen torta". Als ik weer terug ben bij het hotel begint het langzaam te spetteren en vanaf dat moment is het niet meer droog geweest. Prima timing!
Dag 8: 16-06-16 : Wandelen - Colfosco en waterval
Met slecht weer in de vooruitzichten en een lijf dat niet zoveel zin heeft in fietsen, ga ik nog maar eens op wandeltoer. Heen neem ik het 'hoge' pad naar Colfosco, bezoek nog even wat sportwinkels daar en steek dan door naar de andere kant van de valei om aan die kant terug te wandelen. De waterval Val de Misdé ziet er aantrekkelijk uit en ik besluit het pad dat erlangs omhoog loopt te volgen. Al gauw wordt het serieus klimmen om verder te komen en daarmee flink ploeteren. Op een gegeven moment wordt het dermate gortig dat ik toch eens even nadenk of ik wel verder moet gaan, aangezien ik ook weer terug naar beneden moet. Twee groepen zijn me tegemoet gekomen, allen met van die veredelde skistokken, en die lijken nu toch best wel handig in de afdaling. Bovendien heb ik op mijn kaartje gezien dat het laatste stuk gezekerd beklommen dient te worden, dus besluit ik dat het welletjes is en neem plaats op een rots om van het uitzicht te genieten en mijn lunch te nuttigen. Naar beneden is inderdaad nog best een uitdaging, maar gelukkig kan ik alles op m'n gemak doen en kom heelhuids weer beneden. Op weg terug nog even kijken bij de aardverschuiving die er een jaar geleden ook al lag, maar zo te zien is er recentelijker nog een deel van de helling naar beneden gekomen. Tot slot nog even kijken bij de binnenkomende parasailers en dan weer terug naar het hotel.Dag 9: 17-06-16 : Rustdag
Vandaag regent het non-stop van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Ik gebruik vandaag om een rustdag in te lassen en luier wat. Een mooie gelegenheid om de Coursera cursus Process Mining af te ronden en de laatste examens te doen. Aan het begin van de middag ga ik nog even naar Badia waar de meiboom opgericht wordt. Kort nadat hij staat, begint het weer te regenen en ga ik weer richting hotel. Als de regen eindelijk wat minder wordt, na het avondeten, ga ik er nog gauw even uit voor een klein ommetje wandelen om toch nog iets van beweging gehad te hebben. Meer dan een blokkie om wordt het niet, omdat de regen alweer toe neemt en het ook best wel koud is.
Dag 10: 18-06-16 : Reis deel 1
Ik heb er niet bij stilgestaan dat vandaag zondag is en dat de bakkerij gesloten is. Geen verse broodjes dus voor tussen de middag. De reis door Italië en Oostenrijk vlot snel, maar rondom Stutgart is het feest en staan lange files. Ik had al e.e.a. aan voorspelde drukte gezien op de routeplanner en als ik merk dat de drukte ook na wegwerken blijft en het slechts stilstaan en optrekken geblazen is met nog 250km te gaan, besluit ik binnendoor een stuk af te steken. Een end verder kom ik weer de snelweg op, maar nog steeds hetzelfde verhaal, dus nog maar eens binnendoor richting hotel. Uiteindelijk 2.5u vertraging gehad op een rit van 6 uur en dan wil je het wel geloven. Kort voor het hotel kom ik langs lange rijen appelbomen die aan de weg staan. Er ligt heel wat fruit op de grond, waar prima appelmoes van te maken is. Een korte stop levert een flinke tas vol appels op waar ik later inderdaad heerlijke appelmoes van heb weten te maken. 's Avonds is het genieten in het restaurant, met heerlijk vlees, want dat kunnen ze wel in Zum Ochsen.Dag 11: 19-06-16 : Reis deel 2
Gelukkig gaat deel twee van de reis een stuk aangenamer. De rit van 4.5 uur duurt ook inderdaad zo lang en thuis aangekomen ben ik blij te zien dat het gras nog groen is, ondanks de hittegolf die ze hier hebben gehad.
