Denver ; San Francisco - fietstocht ; San Francisco ; Philadelphia ; Phoenix

Verenigde Staten 2013 - San Francisco

In april van dit jaar mocht ik samen met collega Jennifer voor het werk naar de Verenigde Staten om interviews te doen met patiënten en zorgverleners om beter inzicht te krijgen in de nieuwe Accountable Care Organisaties (ACO's) en onze concepten te testen. Naast lange dagen met leerzame doch vermoeiende interviews was er ook gelegenheid om wat van de omgeving te zien, met als hoogtepunt een fietstocht vanuit (en door) San Francisco.

Het was meteen overduidelijk dat we in de VS waren gezien de vele waarschuwingen, 'disclaimers' en 'liability limitations'. Je kunt hier niet zonder zorgen eten, drinken, ademen of je auto parkeren, want overal ontdoet men zich van enige aansprakelijkheid.

Denver

In Denver mag het dan 300 dagen per jaar zonneschijn zijn, ook daar zal men zich tegen ingedekt hebben, dus beklag doen was er niet bij. In plaats van zon was er sneeuw. De temperatuur lijkt nog niet zo verkeerd als je 32° ziet staan, maar als je je bedenkt dat dat Fahrenheit is ben je toch blij je winterjas meegenomen te hebben. Gevolg van de lage temperaturen was wel dat er op vele straathoeken mist/damp uit de riolen opsteeg zoals in de vele Amerikaanse films.

Na drie dagen in het donker in een observatieruimte te hebben gezeten tijdens de interviews waarvoor we hier primair zijn was er op zaterdag gelegenheid om wat van de omgeving te zien. Aangezien we zo dicht bij de Rocky Mountains zitten besluiten we met de auto een grote rondrit te maken door het Rocky Mountain National Park. Op vrijdagavond waren we mee uit eten genomen naar de Buckhorn Exchange, een oud, traditioneel restaurant waar alle wild uit de omgeving te bestellen is en bovendien alle wanden vol hangen met opgezette dieren. Hier moesten we eraan geloven; 'alligator tail', en 'Rocky Mountain Oisters'. Het eerste gerecht laat zich makkelijk vertalen, maar voor het tweede moet je weten dat Denver behoorlijk ver van de zee ligt. Deze 'oisters' zijn dan ook geen schaaldieren, maar heuse stierenballen. Gelukkig in dunnen plakjes gesneden en gefrituurd, want anders zou het vast lastig weg te krijgen zijn...

Vandaag zijn we erop uit om enkele van de dieren die we gisteren aan de muur zagen hangen nu in levende lijve te zien. De buffalo, bizon, en mountain lion (poema) zien we niet, maar wel een aantal grote herten ('Elk'; Wapiti in NL aldus wikipedia). Onderweg komen we door het dorpje 'Nederland'; nooit geweten dat Nederland 2510m (8236ft) boven zeeniveau lag... Via Estes Park gaan we via de Route 34 richting de hoogste pas in het park (maar liefst 3713m hoog). De pas is gesloten, maar laten we zien hoe ver we komen. De weg is keurig vrij gemaakt en prima begaanbaar totdat we ineens een gesloten slagboom tegen komen. Vanaf hier is de sneeuw niet geruimd en ligt er een meter dikke laag op de weg. Kortom, de auto parkeren, bergschoenen aan en te voet verder. Er is een paadje ontstaan doordat de bovenste 30 cm door skiërs en wandelaars samengedrukt is. Naderhand zie ik dat we boven de 3000m hoogte zijn geweest, waarschijnlijk tot 3200m.

San Francisco - fietstocht: 24-04-13 : San Francisco rondrit (133.4km, 2215hm)

Vandaag zijn er geen interviews, en belooft het mooi weer te worden. Dus op tijd ontbijten (pannenkoeken vormen een prima wielrenners ontbijt) en op pad om een fiets te huren. Bij terugkomst in het hotel gauw omkleden en op pad. Na gisteren Powell street per cable-car te hebben bedwongen wil ik de toeristen vandaag wel even laten zien dat je per fiets sneller boven komt. Met een maximale stijging van 17.5% valt de klim best mee, maar met koude benen en het telkens moeten stoppen voor verkeerslichten is het bepaald geen pretje, maar ik kom boven en kan dan lekker laten vieren naar beneden. De weg richting Golden Gate is makkelijk gevonden en bij een uitkijkpunt tref ik een echtpaar uit Florida. Na hun beklag over het koude weer aangehoord te hebben vraag ik de man om een foto te maken. De toppen van de pijlers zitten in de wolken en er staat een zeer harde wind (kracht 7) vanaf de Pacifische oceaan. Ik zie ook flinke bewolking rondom de top die ik wil beklimmen aan de andere kant van de brug, dus door kou en wind zal het geen makkie worden vandaag.

Bij de oversteek over de brug is het goed oppassen voor de wind, zeker als om de pijlers gestuurd moet worden en de wind ineens het voorwiel uit een andere hoek pakt. Het is koud (m'n adem is zichtbaar) en waait erg hard, dus veel tijd om stil te staan neem ik niet. De rit vervolgt door het havenstadje Sausalito, waarna ik afsla richting het natuurpark Muir Woods waar het al stevig klimmen is. Geregeld worden stijgingspercentages van 10% aangetikt, maar dan gaat het even weer wat makkelijker richting Pacifische kust al gaat het hier behoorlijk op en neer tot in Stinson Beach. De harde wind blaast de laaghangende bewolking met een rotvaart van links naar rechts over de weg en maakt het sturen er niet makkelijker op en wetende dat ik het karakter van de huurfiets nog onvoldoende ken neem ik wat minder risico in de afdaling. Het uitzicht over de oceaan is vrij saai want er is niets dan grijs te zien. Na een aantal kilometers dicht langs de kust begint nu de klim naar Mount Tamalpais waarin zo'n 700 hoogtemeters overwonnen moeten worden. In de wolken ben ik blij m'n armstukken aan te hebben en ook de windstopper heb ik nog maar niet uitgedaan, al gaat de rits wel los in de klim. Plots breekt de zon door als ik boven de wolken uit kom en voelt het ineens een graad of 10 warmer. Een eerste top dient zich aan waarna even kort afgedaald wordt om ten slotte weer te klimmen met nog een zeer pittig slot (15% oid) om bij de parkeerplaats aan het eind van de weg te komen. Bij gebrek aan een colbordje neem ik een foto van het bezoekerscentrum (dat overigens gesloten is). Het uitzicht over de baai is erg mooi en toont twee gezichten: de westzijde is voorzien van een dik pak witte wolken terwijl de oostzijde in de zon baadt. Na water bijgetankt en wat gegeten te hebben gaat de rit verder.

Eerst afdalen tot in de wolken waarna een ronde om de (stuw)meren volgt. Hier groeien hoge (Redwood) bomen waarvan de toppen in aanraking komen met de langs stormende wolken en daardoor voor lokale regen en een nat wegdek zorgen. Het meer ligt op wat lagere hoogte zodat de weg hier weer droog is. Bovendien beweeg ik naar het Oosten waar meer zon te vinden is, dus het fietsen wordt al gauw een stuk aangenamer. Na wat op en af is het nu afdalen naar Fairfax, een dorpje waarin ik een geopend(e) restaurant/bar tref en aanschuif voor een lichte maaltijd. De huisgemaakte frietjes en sla smaken prima. Via binnendoorweggetjes is het wederom op en af om uit te komen bij een langgerekt fietspad waar een snelheidslimiet van 10mph geldt waar ik me weinig van aantrek. De wind staat hard op kop, dus hoofd naar beneden, klein maken en gewoon stampen. Terug in Sausalito is wat bescherming van de wind en volgt de klim naar de Golden Gate brug. Na wat foto's in iets zonniger omstandigheden vervolg ik mijn weg naar het Golden Gate park. De Bizons in het park moeten indrukwekkend zijn, maar de routeaanduiding is belabberd en het park vele malen groter dan ik dacht. Bovendien is dit de westkant van San Francisco waar het zwaarbewolkt en koud is, dus ik besluit om de zon te gaan zoeken.

In Oostelijke richting vervolg ik mijn weg als ik voor me een lokale wielrenner een blok naar rechts zie afslaan om vervolgens weer linksaf te slaan. Ik besluit hem te volgen en merk dat dat een goede zet is geweest. Deze verkeersader bestaat 3-baans eenrichtingsverkeer en staat van begin tot eind helemaal vol met auto's. Alle stoplichten staan echter op groen en aangezien het heuvelaf gaat, is het een superervaring om met een gangetje van zo'n 50km/u tussen de rijen stilstaande auto's door te zoeven. Wel even uitkijken voor spiegels, dus af en toe de ellebogen intrekken en daarnaast zo nu en dan wat zigzaggen om brede vrachtwagens te passeren. Wel is het uitkijken voor slechte plekken in de weg en ellendige reflectoren die op de witte strepen tussen de rijbanen zijn bevestigd. Voordat ik er erg in heb, is de stad doorkruist en ben ik terug bij het hotel. Een kleine 140km staan op de teller die iets te ruim blijkt te zijn afgesteld, in werkelijkheid zijn het zo'n 133km geweest. Na wat gesnoept te hebben eerst maar even de fiets inleveren. Ik ben benieuwd hoe de volgende klant zal reageren op de fietscomputer, want na wat zoeken heb ik hem metrisch ingesteld terwijl de verhuurder zei dat dat niet kon :)...

San Francisco

In de overige dagen die we tot onze beschikking hebben bestrijken we een groot deel van de attracties in en rond San Francisco. Een bezoek met de night-cruise naar het gevangeniseiland Alcatraz is zeer de moeite waard door een zeer inspirerende rondleiding waarin de ontsnapping van 1962 wordt toegelicht. Kort voor vertrek van de laatste boot wordt de 'door slam' gedemonstreerd waarbij het mechanisme voor het openen en sluiten van de deuren wordt uitgelegd en in werking wordt gezet om enkele of alle deuren tegelijk open of dicht te doen. De duisternis buiten voegt zeer zeker toe aan de beleving. We lopen nog even vrij rond, maar worden dan richting boot gedirigeerd als men een 'island sweep' uitvoert om te voorkomen dat er mensen achterblijven op het eiland.

Ook brengen we een dagdeel door in Muir Woods, het natuurpark waar ik op de fiets al langs was gefietst. Deze week blijkt er een speciale actie te zijn waarbij je gratis naar binnen mag om de grote Redwood bomen te bekijken. Het zijn grote bomen (tot zo'n 2.5m in doorsnee), maar om eerlijk te zijn had ik ze groter verwacht. Van tv (Bassie en Adriaan) herinner ik me de gigantische bomen die iets noordelijker te vinden zijn, dat zijn toch wel de grote broers van de bomen hier, maar helaas is de afstand daar naartoe te groot om vanuit hier te bereizen. Voor de foto moest ik overigens nog flink rennen, want mijn cameraatje heeft slechts 1 timerstand die slechts 2 seconden biedt om klaar te staan voor de foto.

De laatste (zon)dag voor vertrek zakken we af langs de kust naar Santa Cruz om de natuurparken Año Nuevo en Point Lobos (nog iets zuidelijker) te bezoeken, bekend om hun elephant seals en sea otters, respectievelijk. Met een heerlijk zonnetje is het goed toeven en lekker klauteren langs de rotskust om een grote diversiteit aan zeeleven te zien in de kleine poeltjes die zijn ontstaan door het teruggetrokken water maar ook de grotere dieren (zeehonden, zeeleeuwen, en zeeotters) tonen zich. Bij een ondergaande zon bezoeken we de plaats Carmel, waar gepensioneerde filmsterren zich hebben gevestigd, en een mooi zandstrand ligt. Na lekker gegeten te hebben vatten we de terugrit aan naar het hotel en na een goede nachtrust volgt de volgende dag de 9 uur durende terugreis die nog een dikke week merkbaar zal zijn vanwege de jetlag.

Terugblik

Naast hard werken was er tijdens deze trip ook gelegenheid voor andere leuke dingen. We hebben vele natuurparken bezocht en ook het bezoek aan Alcatraz was de moeite waard. Mijn eerste klim in de VS staat geregistreerd (als BIG) en was zeker de moeite waard. De staat van de wegen in de VS is niet om naar huis te schrijven, maar afgezien daarvan is het op een rustige dag is best lekker fietsen en heeft het land best mooie natuur te bieden. Helaas waren de Rocky Mountains nog in winterstemming, maar mocht ik er ooit terug komen in zomerse omstandigheden, dan ga ik zeker een fiets huren om de pas die we gedeeltelijk per auto en gedeeltelijk te voet hebben verkend, per fiets te bereiken.

Philadelphia

Voor de zaak mag ik dit jaar voor de tweede keer naar de VS, dit keer voor de ICHI conferentie (International Conference on Healthcare Informatics). Aangezien het ticket behoorlijk goedkoper is als er een weekend in het verblijf zit, heb een vrije zondag te besteden, dus wat beter te doen dan een racefiets te huren en de omgeving te verkennen. Ik heb geregeld dat ik een racefiets op zaterdag aan het eind van de dag kan ophalen en zondag 's middags weer inleveren, dus ik kan mooi op tijd op pad op zondagochtend. Ik start vanuit de wijk Manayunk, want daar moet ik straks de fiets weer inleveren en bovendien ontloop ik zo het drukke centrum. De rit gaat naar het Noord-Westen in de richting van Reading, eerst door de buitenwijken van Philadelphia. Op voorhand heb ik een route samengesteld uit routes van internet, met daarin voldoende heuvels.

Het is inderdaad op en af hier, met in iedere klim toch wel flink steile stukken tot wel 20%. De omgeving is zeer bosrijk, en daar waar men huizen neer wou zetten is het bos weggehaald, maar daartussen is het eigenlijk continu bebost. Zeer zelden is er een blik naar opzij mogelijk waarbij je een honderdtal meter ver kan kijken voordat je wederom bomen ziet. Ook bovenop de heuvels is er vaak geen uitzicht, dus zeer fraai is het hier niet fietsen. Wat ook zeer vervelend is, is dat je bij praktisch ieder kruispunt officieel tot stilstand hoort te komen omdat er ofwel stoplichten staan, dan wel een stopbord, dus lekker doorrijden en in je ritme komen is er hier ook niet bij, en dan rij ik niet eens door het centrum van de grote stad, dat moet helemaal een ramp zijn. Op één van de weinige plekken met wat uitzicht maak ik een foto. Het verste punt van mijn route doet zich aan in het French Creek State Park, maar ook daar is het uitzicht een brede strook grijs asfalt met aan weerszijden bomen. Ik hoop hier in de buurt een eet-/drinkgelegenheid te vinden waar ik wat kan bestellen en m'n water kan bijvullen, maar die hoop blijkt vergeefs. Dan maar over op plan B: daar waar ik iemand buiten zie (en dat is hier zeer zelden) vraag ik om wat water. Gelukkig tref ik aardige mensen die, na een eerste blik van "what the hell are you doing on my property / drive way" mijn bidons wel willen vullen. Het is flink warm, dus ik ben erg blij met dit water. Het laatste stuk van de route voert langs de rivier, waar een speciaal fietspad ligt en veel mensen fietsen op racefietsen, al rijden ze niet echt hard. Overal langs dit pad vind je stilstaand water waar een niet bepaald fijne geur vanaf komt, dus ik rij wel stevig door. Als ik een paar jongens voorbij rijdt op het laatste klimmetje en ze groet, zegt één "Good climb, mate", terwijl bij mij toch echt het beste wel af is en m'n knie weer zeer doet (nog een aandenken aan mijn vakantie in Oostenrijk) en achillespezen opspelen. Hij moest eens weten...

Na 148km en 2360 hoogtemeters kom ik terug bij de fietsenwinkel en laat de laatste klim voor wat hij is (ik had de Manayunk Wall nog willen rijden, maar gezien m'n knie en bovendien de vele stopborden in die klim door de woonwijk vind ik het zo wel goed). Je kunt hier dus wel aardig klimmen, al kom je nauwelijks boven de 200m uit. De wegen zijn niet bepaald fietsvriendelijk en uitzicht heb je ook bijzonder weinig. Kortom, doe mij Zuid-Limburg maar.

De rest van de week volgen presentaties van wisselende kwaliteit op ICHI, waaruit toch vooral blijkt dat wat wij doen op het gebied van data analyse / risico modellen zeker niet onder doet voor de rest van het onderzoeksveld. Ik geef ook een eigen presentatie, die goed ontvangen wordt en een leuke discussie oplevert. De conferentie levert me ook een aantal nieuwe contacten op en is in dat opzicht zeker een succes. Wel is duidelijk te merken dat het de eerste editie is en verdere focus aangebracht moet worden om een echt goede conferentie te worden. Philadelphia is een drukke, grote (en ook stinkende) stad, waar het weer zonnig en aangenaam kan zijn, maar ook zeer vochtig en drukkend. Na afloop van de conferentie doe ik dan ook niet bijzonder veel meer.

Phoenix - South Mountain (61.5km, 1056hm)

Begin 2014 volgt een werkbezoek aan Banner Health, een groot ziekenhuis in Phoenix, Arizona, ter voorbereiding van data analyse voor een studie die we samen met onze business partner doen. Het schema staat toe om een tochtje te maken in de omgeving. Ik besluit om een rit naar South Mountain te maken, de hoogste piek in de directe omgeving. Aangezien Phoenix zelf niet de mooiste plek is om te fietsen, rij ik met de auto naar de rand van het park om daar de rit te starten. Voor de heuvel te bedwingen ga ik eerst naar een ander uitkijkpunt om even in te rijden: San Juan trailhead. Bij het passeren van een verkeersdrempel donder ik bijna van de fiets omdat het zadel van de gehuurde fiets ineens voorover kantelt. Het blijkt dat ze de stelschroef niet goed vastgemaakt hebben. Na het euvel verholpen te hebben, vervolg ik mijn rit. Er is wat bewolking, en dat is eigenlijk wel fijn, want de zon is best wel fel hier. Het landschap is daarmee ook in overeenstemming, want dit is de woestijn met een variëteit aan cactussen. De klim naar South Mountain valt me niet mee, dat komt mede omdat dit pas de eerste wegrit van het jaar is. Het is best wel druk met auto's en er hangt een verschrikkelijke lucht die afkomstig lijkt te zijn uit de vuilnisbakken. Plezierig is anders. Stukken van 10-12% vallen zwaar, maar gedreven om in redelijk tempo boven te komen, zet ik stevig door en put motivatie uit het groter worden van de grote hoeveelheid televisie-antennes die bovenop de heuvel staan.

Bovenop even van het uitzicht genieten, al valt dat wat tegen door de bewolking en dan naar beneden. Het wegdek is behoorlijk slecht en ligt vol met troep die door de uitzonderlijke regenval van de afgelopen dagen (hiervoor is het maandenlang droog geweest) de weg op gespoeld is. Op een 'vreemde' fiets doe ik dus maar even rustig aan. Onderweg maak ik nog even een fotootje van de fiets naast een enorme cactus en pak de zijweggetjes mee die naar een paar uitkijkpunten leiden om uiteindelijk nog een keertje de weg naar San Juan te nemen alvorens terug naar de auto te gaan.

Al met al was het fijn om even de benen te strekken, maar het fietsen in de VS blijft toch een aparte en niet altijd even aangename bezigheid. Vooral de stank die je overal en nergens tegen komt is echt verschrikkelijk. Maar, fietsen door de woestijn was wel een aparte ervaring. Later in de week bezoeken we (samen met enkele collega's) nog een botanische tuin waarin nog veel meer verschillende cactussen te zien zijn en bovendien een expositie te zien is van een kunstenaar die zich heeft laten inspireren door deze stekelige planten en allerhande sculpturen van glas heeft gemaakt die tussen de cactussen staan. Rond zonsondergang levert dat hele mooie plaatjes op als de sculpturen verlicht worden.