Nadat de klok afgelopen nacht een uur vooruit moest, was het me te vroeg om vanochtend om 8u klaar te staan in Woensel (stadsdeel andere kant van Eindhoven) voor een toertocht, dus stond op het plan om met de club mee te gaan (om 9u), dus stapte ik keurig om 8.40u buiten om tot mijn verbazing te zien dat het spontaan begon te regenen. En wel zodanig dat de weg er goed nat van werd. Daar had ik geen zin in bij een temperatuur van zo'n 4 graden, dus dan maar weer naar binnen. Natuurlijk even Buienradar bekeken, en ja hoor, precies boven Eindhoven een flinke bui. De weerberichten beloofden zon, dus ook maar even kijken op Zonneradar waar ik zag dat vanuit Zeeland het betere weer het land in trok. Kortom, maar even geduld hebben en dan alleen op stap.

Waar het afgelopen donderdagmiddag met 18 graden heerlijk weer was, zelfs in korte broek en korte mouwen, was het nu toch wel wat frisser (zelfs in wintertenue). Desalniettemin begon de zon al door te breken en liep het kwik aardig op. Rond de middag was er volop zon en was het een aangename 14 graden. Wel stond er een stevige wind, dus er moest zo nu en dan flink gebikkeld worden. Ondanks dat er nog maar weinig kilometers op de teller staan dit jaar, ben ik de winter aardig doorgekomen. Ook afgelopen donderdag ging lekker en zowel toen als vandaag kwam de gemiddelde snelheid in een soloritje boven de 32km/u uit op ~75km. Blijkbaar heeft de spinning (2x per week) toch zijn effect gehad en is de 'basis' niet verdwenen. Ik merk vooral dat ik een stuk verbeterd ben qua herstel: na een strook buffelen tegen de wind even iets gas terug, maar dan duurt het maar even of de gaskraan kan weer open. Het valt me reuze mee dat er ook na 2 uur fietsen nog wat in de tank zit, want de spinninglessen duren maar 1 uur (al smokkelde ik daar geregeld zo'n 20 minuten bij door wat vroeger 'warm' te rijden). Wel is er wat kracht verdwenen, waar vooral de sprint onder te lijden heeft. Gelukkig maar... er is nog wat te doen :) ...

Laat ik in deze dagen van reflectie (de jaaroverzichten vliegen je om de oren) ook maar eens terug kijken naar de prestaties van dit jaar. 2010 was het jaar van mijn eerste wielerwedstrijden. Om daarvoor in vorm te zijn, vatte ik de trainingen al vroeg op (veel vroeger dan voorgaande jaren) en heb dan ook menig trainingsrit in de sneeuw gereden. Ik herinner me een rit waarin ik over alle achterafweggetjes over een maagdelijk wit tapijtje reed, waarbij het af en toe gokken was waar de weg lag, en ik op een gegeven moment een blik omlaag wierp. Daar trof ik een ketting aan die door een smal spoortje liep, want de rest van de cassette was rondom bedekt met 5 cm sneeuw. De trainingen op 'het baantje' vond ik ook erg leuk om te doen: met de hele meute rondjes draaien en daarbij vooral aandacht voor de intensieve onderdelen (die bij mij normaal gesproken pas later in het seizoen in de training aan bod komen).
Eind maart was het tijd voor mijn eerste wedstrijd, 'omloop de ijzeren man' te Weert, en daarin ging het boven (eigen) verwachting goed. Helaas maakte een lekke band een vroegtijdig einde aan dit avontuur.

Nu ik toch al zo vroeg aan het trainen was, pakte ik meteen die kans aan om de Ronde van Vlaanderen te rijden. Normaal gesproken is die tocht mij veel te vroeg in het seizoen omdat ik dan nog niet voldoende kilometers in de benen heb om een dergelijke afstand (≥150km) naar mijn maatstaven fatsoenlijk door te komen. Terwijl de profs op de dag nadien prachtig weer hadden, reed ik de Ronde (zij het de 150km variant (in werkelijkheid 168km)) onder koude, natte en winderige omstandigheden. Toch gaf het wel weer de nodige voldoening om hem gereden te hebben.
Menig toertocht en wedstrijd volgde en anderhalve week later reed ik m'n tweede koers in De Mortel. Er werd heel anders en vooral harder gekoerst dan in de eerste wedstrijd, en gretig als ik was, probeerde ik mee te zijn met een groepje. Na een aantal mislukte pogingen, in de laatste ronde nogmaals weggesprongen en solo op weg naar de finish alwaar ik kort voor het peloton finishte op een 14e plek en mocht daarmee zelfs een premie in ontvangst nemen.

Niet veel later volgden twee klassiekers: de Ronde van Brabant (126km) en de Hel van Brabant (114km+132km). De Ronde van Brabant werd verreden in de regen en dat was wel even wennen. Ten eerste, was het m'n eerste lange koers (de criteriums die ik daarvoor gereden had waren zo'n 50-60km), maar bovendien was de combinatie van stromende regen, opspattend water en een bril niet bepaald ideaal. Het afzetten van de bril was ook niet echt een optie, kortom met enigszins samengeknepen billen langs de vluchtheuvels die pas erg laat te detecteren waren. De koers uiteindelijk netjes in het peloton gefinished. De Hel van Brabant werd gekenmerkt door harde wind. Op dag 1 één keer een beetje in de problemen op de kant gezeten, maar de aansluiting weten te behouden en wederom in het peloton uitgereden. Dag 2 plaatste mij weer even met beide benen op de grond. Op en na een strook met 'halfom' gelegde klinkers ging het op één lang lint en er volgde geen moment van rust. De wind had vrij spel en dat brak me halfweg koers op. Deze inspanningen heb ik nog lang gevoeld en gedurende meerdere weken ging het fietsen niet zoals ik wou... het hakte er goed in. Er volgde nog één criterium, maar daarin viel de prestatie zwaar tegen.
Vervolgens stond mijn seizoen in het teken van de vakantie: klimmen in de Pyreneeën, een geweldige ervaring. Daarna begon de lengte van het seizoen er aardig in te wegen en besloot ik om voorlopig het wedstrijdrijden te laten voor wat het is.

Al met al heb ik 6 wedstrijden (waarvan 1 tweedaagse) gereden:

Datum	Naam	Positie
28-03	IJzeren man	DNF (lek)
14-04	De Mortel	14/45
21-04	Bakel	19/46
02-05	Ronde van Brabant	80/167
15-05	Hel van Brabant (1/2)	63/200
16-05	Hel van Brabant (2/2)	DNF
19-05	Deurne - Zeilberg	27/36

Door het slechte weer aan het eind van het jaar heb ik de 10000km net niet vol weten te maken, maar toch is de teller dit jaar opgelopen tot 9530km. Dit alles gereden in 95 ritten, dus gemiddeld 100km per rit, met een totaal gemiddelde snelheid van 31.1 km/u (waarin de Pyreneeënritten overigens flink doorwegen), en 39015 overbrugde hoogtemeters.
Met dertien 150+ en vier 200+km tochten zijn ook de lange afstanden dit jaar goed aan bod gekomen, waaronder de 271km van Eindhoven naar Stadskanaal, waarmee ook die rit van het wensenlijstje is doorgestreept.

... op naar 2011...

Update: foto's toegevoegd

Als vervolg op de test in Februari moest er de afgelopen dagen weer getest worden in Maranello. Ook dit keer moesten er testritten gemaakt worden, nu meer gericht op het testen van de kwaliteit van het systeem (vorige keer was het meer de basis functionaliteit), zodat er wat langere ritten gemaakt moesten worden. Daardoor hadden we de gelegenheid om wat meer van de omgeving te zien: mooie berg-wegen... doodzonde dat de fiets niet mee was :)...

Vooruit... niet mopperen, ook vanuit een Ferrari is het een mooie omgeving, echt... het systeem bestaat uit een muziekspeler die muziek uitkiest die past bij een bepaalde emotionele staat: rustig, neutraal en energiek. En de 'testpiloot' (ja... laagvliegen kan hij wel) voegde keurig de daad bij deze staten. Kortom, zodra de knop 'energiek' ingedrukt werd, werd het gaspedaal navenant bediend. Laat me daarbij zeggen dat we in de klim zaten op een weg vol haarspeldbochten. Vanaf dat moment had ik veel minder aandacht voor de data op de schermen, maar was vooral bezig om zo goed mogelijk de weg te volgen en in te schatten hoe hard iedere bocht genomen werd om maar te zorgen dat de misselijkheid enigszins binnen de perken bleef. Na de klim volgde de afdaling in eenzelfde rap tempo en eenmaal beneden kreeg ik de vraag: "als je niet al te misselijk bent, kunnen we nog een keer omhoog, maar dan wat vlotter"...tja... helemaal lekker was ik niet meer, maar soms moet je wat voor de wetenschap over hebben :)... en eigenlijk vond ik het ook wel erg leuk om mee te maken.

Rechtsomkeert en nog een keer omhoog dus, nu inderdaad nóg sneller. Het tempo waarin de bochten genomen werd is moeilijk voor te stellen... in een 'gewone' auto hou je de bocht simpelweg niet, maar met dit racebeest met enorme lappen rubber eronder plakt het toch voldoende om met duizelingwekkende vaart de haarspeldbochten te nemen. Het zweet staat me ondertussen tot in de bilnaad en ik probeer met m'n ademhaling de misselijkheid zoveel mogelijk te beperken en moet hard werken om alles binnen te houden... een leuke ervaring... maar toch wel fijn dat na 20 minuten 'achtbaan' de "neutrale" staat getest mag worden.

De tests liepen voorspoedig en waren uitermate succesvol, zodat er ook nog wat tijd was om Maranello te verkennen, waarbij we nog een bezoek aan de Galleria Ferrari (hét Ferrari museum) gebracht hebben.