Gisteren, het begint inmiddels traditie te worden, was ik weer op de afspraak: Luik - Bastenaken - Luik. De weersverwachtingen gingen van zonnig en boven de 20 graden (een week geleden) richting 14 graden en bewolkt, maar wat die verwachtingen waard zijn…
Bij aankomst in Luik is nog net een plekje vrij op een dichtbijgelegen parkeerplaatsje, ik heb dus weer geluk. Het weer is helemaal niet zo verkeerd, wel nog een beetje fris, maar wat wil je ook nog voor 6u 's ochtends. Het is droog en de bewolking lijkt niet erg dik, dus de kledingkeus daarop afgestemd en m'n regenjasje achter gelaten. Na de formaliteiten afgehandeld te hebben ga ik mo 6.10u van start. Erg gretig dat ik ben, na anderhalve week niet gefietst te hebben vanwege slecht weer, kijk ik toch maar eens op m´n tellertje en zie dat er, zonder het te merken, al snelheden van 45 op staan, toch maar iets temperen, want er staan nog heel wat kilometers te wachten… zoals de speaker bij de start zei: "van de voorkant tot de achterkant van het hotel is vandaag 250km".

De eerste klim loopt weer heerlijk en ik let erop dat ik niet te veel geef, ook de tweede (Chambralles, een steil kreng) gaat heerlijk. Tot aan de eerste pauze (op 40km) gaat alles voorspoedig en na een stroopwafel verorberd te hebben, gaat de rit verder zuidwaarts. Het weer wordt echter telkens beroerder, want van de motregen wordt steeds frequenter en heviger. Ook loopt de temperatuur niet zo op als verwacht... hij blijft wat steken op 10-12 graden. Ondertussen is het al aardig leeg geworden op het parcours, want het merendeel van de vroege starters (die om 6u zijn vertrokken) ben ik al voorbij. Als ik mijn stempeltje haal in Bastenaken, hoor ik dat ik de derde ben die langs komt.
Na een yoghurtje te hebben verorberd, wacht ik totdat er een paar meer wielrenners zijn om het nu volgende, licht glooiende, maar vooral open stuk te overbruggen. Maar goed ook, want er is een flinke wind opgestoken en die staat pal tegen. Ook blijft het onafgebroken miezeren en zo nu en dan regenen. Deze combinatie van regen en wind doet de gevoelstemperatuur nog verder dalen en doet de spieren geen goed. Met drie man gaan we verder. Nadat ik, ongetwijfeld een beetje overschat, het tempo redelijk hoog heb geprobeerd te houden, moet ik na het open stuk toch laten begaan als het weer serieuzer omhoog gaat, nadat eerder al één metgezel heeft gelost. De ander zie ik langzaam maar zeker in de verte verdwijnen en wederom is het leeg op het parcours. Omdat ik weet wat nog komen gaat, maar even wat temporiseren en goed eten om te zorgen dat ik het klimwerk van straks weer aan kan. Het maag-darm-gebeuren is ook wat van streek en dat maakt het ook niet echt makkelijker.

Na een 50km wat rustiger aan gedaan te hebben pak ik het tempo weer op vanaf km 140 en hoor op een gegeven moment in een licht dalende strook een auto achter me rijden. Vermoedende dat hij niet voorbij wil omdat het tempoverschil te klein is en de weg niet al te overzichtelijk, schenk ik er weinig aandacht aan. De weg wordt vlakker en loopt dan zelfs wat op, waarbij de snelheid terugloopt tot zo’n 25km/u zit hij nog steeds achter me. Enigszins geërgerd kijk ik om, waarna hij me passeert. Het blijkt een auto te zijn van Tacx (leverancier van ergotrainers (een soort hometrainer), met video-systemen), met camera voorop. Ik weet dat ze ook op deze manier opnames maken van beklimmingen in de tour door voor de renners aan met zo’n auto te rijden, maar vraag me nu toch serieus af wie er met plezier 9uur op de hometrainer gaat zitten om virtueel LBL te rijden...
Een eindje verder zie ik ze aan de kant staan en besluit even te stoppen en te vragen wat ze precies met de beelden gaan doen. Het blijkt dat ze een video maken die later op de website van LBL beschikbaar gesteld zal worden... ik ben benieuwd hoe ik er van achter uit zie :)...
Op 150km ligt de Wanne en terwijl deze klim me eigenlijk nooit zo heeft gelezen, loopt hij nu toch niet zo verkeerd. De stramme spieren vinden het echter niet fijn dat ik in het laatste stuk nog even opschakel, dus toch maar even een tandje terug. Bovenop is het druk, want hier komen alle drie de afstanden samen. Bij het stempelen hoor ik dat er wel meer rode bordjes (van de lange afstand) langs zijn gekomen, maar dat ik één van de weinigen ben die in Bastenaken is geweest, het merendeel is vanwege het weer eerder afgedraaid. Na de bidons gevuld te hebben en me tegoed gedaan te hebben aan de Friese reepkoek is het afdalen geblazen. Met een flinke vaart gaat het richting Spa, en met de natte wegen zijn de waarschuwingen voor de gevaarlijke bochten hier niet overbodig. Goed en wel beneden is het scherp rechts voor de Stockeu, waar weer dankbaar gebruik gemaakt wordt van het kleinste verzet. Het ergste van deze klim vind ik niet het steile stuk, maar vooral die verschrikkelijk lange doorloper die erop volgt en waarin de inspanningen op het steile stuk (23%) flink doorwegen. De benen zijn echt niet fris meer, maar toch rij ik alleen maar anderen voorbij, en krijg zo nu en dan toegeworpen "nou, dat gaat nog lekker", waarop ik het niet kan onderdrukken om een uiterst dubbelzinnig "heerlijk" te antwoorden.
Er volgen nu een aantal minder bekende klimmen en het blijft op en af gaan. Wederom hoor ik de Tacx-auto in de afdaling achter me komen. Dat motiveert me om er nog wat extra kolen op het vuur te gooien, eens zien of ik ze in dalende lijn kan afschudden. Ook zodra het weer bergop gaat, schakel ik een paar tandjes groter. Als ze mij uiteindelijk voorbij rijden, krijg ik een goedkeurend knikje en steekt de bijrijder zijn duim op... dat werkt goed op de moraal. Ondertussen is de pauze in Harre weer in zicht, op 200km. Hier is het, traditiegetrouw, tijd voor een kop soep. Zowaar is er keus uit groente of tomatensoep. Want van eerdere edities weet ik dat de (Belgische) groentesoep er niet al te smaakvol uitziet, ook al smaakt alles natuurlijk na 200km gefietst te hebben, dus ga ik voor de tomatensoep. Ik heb het koud en zo nu en dan rillend gaat de soep er maar al te graag in. Gelukkig is het ondertussen wel droog geworden, dus niet te lang blijven zitten en weer fietsen om het warm te krijgen.

Na een lekkere bijtrap-afdaling en een korte knik de andere kant in andere verticale richting tussen de plaatsen met de prachtige namen: Trou de Bosson en Paradis, volgt de Redoute. Ondanks de mindere benen is het toch weer een prettig weerzien van deze klim die me lekker ligt. Na het steile stuk kan ik doorgaans nog 2 kransjes opschakelen, maar dat zit er vandaag niet in. Maar, met het nodige slalomwerk is ook deze top weer bereikt. Nu volgt nog een klein knikje (Côte de Hornay), maar dat stelt weinig meer voor en daarna 25km genot in dalende lijn. Alle nu nog aanwezige energie mag eruit in de afdaling en met een rotvaart ga ik omlaag. Als de weg wat vlakker komt te lopen, krijgt de tegenwind weer de overhand en merk ik weer dat de afstand en vooral de elementen hun tol geëist hebben want het tempo gaat er toch aardig uit. Als er een groepje voorbij komt, sluit ik aan en krijg met een knipoog te horen "wat ging jij tekeer joh, even terug in de heuvels", waarop ik een glimlach niet kan onderdrukken. Met 40km/u vlotten de slotkilometers naar Luik ook gauw en dan is het rustig aan doen met alle stoplichten en een flinke verkeersopstopping omdat er menig weg in Luik is afgesloten ivm werkzaamheden. Om 16.25u ben ik weer terug bij de auto en heb er ongeveer een kwartier langer over gedaan dan normaal. De teller geeft exact 250.0km aan en het netto gemiddelde bedraagt 27.5km/u (doorgaans 28km/u), gezien de omstandigheden dus toch niet zo verkeerd.

's Avonds vroeg naar bed en al gauw ben ik ver weg. Bij het opstaan zijn is alles, maar vooral de knieën flink stroef en is duidelijk te merken dat de spieren hard gewerkt hebben. Kortom, de boel maar even los rijden met de groep. Het zitvlees heeft het ook aardig te verduren gehad, want ik zit niet bepaald lekker op m’n zadel. Na het eerste uur gaat het al een heel stuk beter en draaien de benen ook een stuk soepeler. Al met al weer een heerlijk weekendje wielrennen.

Update: Foto's toegevoegd van een trotse G-J die met z'n pa op stap gaat

Na een midweek met m'n ouders en broer in Mierlo, stond gisteren (als afsluiting) de Bilzen Classic op het programma. Gedurende de week hebben we angstvallig de weersverwachtingen in de gaten gehouden, die varieerden van goed tot uiterst slecht (regen en windkracht 6). Zaterdagochtend ziet het er echter prima uit en bij aankomst in Bilzen schijnt de zon en heerst een blauwe hemel. De beenstukken kunnen dus in de auto blijven en al nadat de fietsen uit de auto zijn, kunnen we naar de inschrijving. Let wel, ik schrijf meervoud, want dit keer fietsen zowel ik als m'n vader. Hij heeft het fietsen de laatste tijd fanatiek opgepakt en nadat we van de week al een tochtje samen gemaakt hadden, rijden we deze toertocht ook (deels) samen. Het is voor pap natuurlijk flink wennen om in de heuvels te fietsen, maar dat gaat hem toch wel vrij aardig af. Bij de eerste pauze (na 29km), zijn de spieren warm en dus zetten we de tocht voort na slechts kort gestopt te zijn. Ondertussen is de wind flink aangesterkt en staat vol op kop als we naar het zuiden rijden.

Bij km 49 scheiden onze wegen omdat ik voor de 185km ga terwijl m'n vader aan 105km genoeg heeft. Hij draait van de wind af en ik mag er nog even flink tegenin. In het nu volgende stuk zit ik volledig geïsoleerd. Alle snelle groepen rijden natuurlijk ver voor me op het parcours en ondanks het stofzuigeren, blijft er niets plakken; dus dan maar alleen. Voor het gevoel rijdt het niet lekker en valt de snelheid op de teller zwaar tegen als op stukken vals plat met de wind in het gezicht de teller niet verder wil dan 27km per uur terwijl de benen flink protesteren. In de zuidelijk punt aangekomen, maak ik me op voor de muur van Huy, maar bij de pauze op 140km had de extra lus in Huy al geweest moeten zijn. Wat blijkt: de routebeschrijving die mee is gegeven was van vorig jaar en de extra lus is dit jaar geschrapt omdat de Ronde van België vandaag over de muur voert. Helaas, was een leuk toetje geweest.

Het positieve nieuws bij deze controlepost is dat de wind vanaf nu van achter (dan wel van opzij) waait. De volgende stroken gaan dan ook met meer gemak en het stofzuigeren zet voort. Ondertussen gaan de klimmetjes toch wel een stukje minder makkelijk dan ik graag zou zien, maar nog steeds mag ik niet echt klagen en vooral op de vlakkere stroken gaat de grote plaat erop. Aan het eind komt er een select groepje achterop gereden, maar blijft in mijn wiel hangen. Na de derde keer aangeven dat ze wel mogen overnemen, kan ik even plaatsnemen in hun wiel, maar langer dan 10km duurt dat niet, want als ik weer op kop kom rij ik zomaar van ze weg zonder daar erg in te hebben.

Met de wind in de rug zijn de laatste kilometers terug naar Bilzen een genot en omstreeks 15.15u bol ik over de meet en zie m'n ouders en broer al staan. De teller geeft uiteindelijk aan 30.6km/u gemiddeld over de 135km na de splitsing, dus zo verkeerd is het ook weer niet gegaan over een parcours dat continu op en af gaat. M'n vader was om 13.15u al terug en heeft dus ook netjes gereden. Bij inlevering van de controlestempels levert de tombola mij nog een pet van de Belgische ploeg op. Al met al weer een lekkere fietsdag.

Stond ik vorige week nog zelf op de ladder met kwast in de hand, dit weekend zijn er nieuwe hulptroepen ingeroepen om mijn broertje te verhuizen. Aangezien het prachtig weer beloofd te worden, besluit ik maar eens een kijkje te nemen. Kortom, er staat een ommetje Eindhoven - Nijmegen - Eindhoven op het programma. Met behulp van de knooppuntenroutes gemengd met eigen gekozen wegen op voorhand al even een route uitgedacht en in samenvatting bij me gestoken ga ik op pad. Een heerlijk zonnetje en een licht briesje in de rug vergemakkelijken de rit en al vlot ben ik rond Eindhoven en kom via Veldhoven en Best in Son en Breugel aan.
Ondanks mijn zorgvuldige keuze van de knooppunten (m.b.v. googlemaps/steetview de kruispunten/afslagen bekeken) blijkt de eerste afslag over een stukje knooppuntenroute, op 30 initiële meters na, onverhard. Aangezien de profrenners in de Giro ook de strada bianca weten te overleven, moet dit ook kunnen, dus rij maar door; gelukkig volgt er na een 600 meter weer vertrouwd asfalt onder de wielen. Over binnenwegen kom ik via Veghel, Mariahout en Veghel in Schaijk aan en vanaf daar volg ik de grote weg naar Grave om daar de Maas over te steken. Er volgen wat wegwerkzaamheden in de kleine dorpjes langs de N324, maar op de fiets kan ik er prima langs. De reis verloopt voorspoedig en al gauw rij ik Nijmegen binnen. Via het station is de wijk m'n broer nu woont gauw gevonden en onder het mom "woninginspectie" stap ik z'n appartement binnen en tref 4 verraste gezichten aan.

De laminaatvloer vordert al flink en ziet er goed uit; "woninginspectie geslaagd" dus. Het is ook bijna etenstijd, dus ik eet gezellig mee. Na het eten wens ik de harde werkers succes en stap weer op de fiets. Nog geen 100meter verder sta ik alweer stil na een luid 'pssss'. De nieuwbouw in deze wijk heeft een indringende kracht op mijn achterband gehad: er zit een 3cm lange schroef in het rubber. Vrij vlot heb ik de band vervangen en vervolg mijn weg. Via Wijchen steek ik ditmaal bij Ravenstein de Maas over en via Herpen bereik ik Nistelrode. Onderweg rij ik nog voorbij een hele groep dames op solexen, die verwoede pogingen doen om me bij te houden, maar mijn 'motortje' pruttelt toch echt iets vlotter :). Bij de doortocht van Nistelrode, gaat de navigatie mis en kom ik uit richting Uden terwijl ik naar Dinther en Heeswijk wou. Met een kleine omweg kom ik daar ook via Vorstenbosch.

De temperatuur blijft oplopen en als ik in Schijndel aankom, is m'n drinken op en heb ik erg veel zin in een ijsje, kortom: pauze! De verkoeling doet me goed en na een korte pauze vertrek ik weer richting Sint-Oedenrode om via Nijnsel, Best en Veldhoven weer in Eindhoven aan te komen. De laatste 10km gaan niet zo lekker meer (o.a. door vochttekort), maar dan zitten de 163km er ook weer op. Al met al toch lekker gereden.

Terwijl vandaag de Giro van start gaat met een ploegentijdrit in Turijn, alwaar de renners met maar liefst (gemiddeld!) 55km/u hun parcours afraffelen, staat hier in Veldhoven de Omloop der Kempen op het programma. Morgen mogen de elite renners aan de slag in de koers, maar vandaag is de toerversie. Terwijl het Giro-parcours maar 20km telt, liggen er voor ons 165km 'parcours' klaar.
René heeft een groepje Tempo renners opgetrommeld, waar zich nog wat anderen bij voegen en om 8u mogen we los. Al gauw blijkt dat er van de ongeveer 20 rijders er flink wat zijn (vooral te herkennen aan grijze haren, een enigszins gedateerd stalen frame, een rode kop en de tong op het voorwiel) die duidelijk de verkeerde groep gekozen hebben, want vlotjes dunt de groep uit tot 11 man. Twee wat recenter Tempo renners hadden verwacht dat deze toertocht met de handjes op het stuur, twee aan twee, met 30-35km/u gereden zou worden, maar niets is minder waar. De groep van 11 draait goed en we rijden onze eigen ploegentijdrit: De eerste 65km gaan met 38.4km/u. Bij de pauze in Netersel besluiten we om direct door te rijden en een uurtje later zijn we terug bij af en staat er 100km op de teller. Het gemiddelde is ondertussen iets gezakt tot 37.4km/u en de temperatuur gestegen naar 26 graden Celsius. Een lekker gekoeld drankje gaat er dan ook wel in.

We gunnen ons een klein kwartiertje pauze, maar dan toch maar gauw weer verder voordat het te lekker zit op het terras en opstappen alleen maar lastiger wordt. 6 man resteren om de tweede omloop van 65km aan te vatten, en de benen geven aan dat we toch wel een beetje te hard van start zijn gegaan, want het loopt toch niet zo soepel meer. Toch gaat het allemaal nog vrij gladjes tot 130km waar we de beruchte klinkerstrook in de Baest aanvatten. Bij een eerdere editie heb ik al eens beschreven hoe deze strook de stuurmanskunsten op de proef stelt; op deze streetview is goed te zien hoe de steentjes hier gelegd zijn (overigens is dit zo ongeveer het beste stukje, gaten en kuilen zijn er voldoende te vinden). Na stevig doorgetrokken te hebben op deze strook, ben ik blij de benen even stil te kunnen houden, iets wat tijdens de Hel van Brabant wel anders was. Twee anderen zijn mij kort gevolgd, maar de drie anderen hebben toch een flink gat gelaten, dus even recupereren totdat de groep weer compleet is.

De laatste 30 km doen erg zeer, ook omdat de wind is aangesterkt tot zeker windkracht 4 (aldus Buienradar, maar op de open stukken vast nog wel wat meer), en ik heb een aantal keer mijn beurt moeten overslaan. 1 rijder is ondertussen afgeslagen en een ander eraf gereden, dus met 4 man vervolgt de rit. In de laatste 15km draai ik ook weer volop mee, al doet het toch iedere keer dat Mattie op kop komt weer zeer omdat het tempo dan telkens weer wat opgetrokken wordt. Of zijn verhaal van "het feest op de vorige avond" waar was... je kunt er je twijfels bij hebben, want hij had duidelijk de beste benen, zeker als ik terugdenk aan het onbeschrijflijke gevoel (dit keer gepaard gaand met menig ingehouden vloek) in de laatste kilometers waarbij de teller 45km/u aan gaf en ik met man en macht tegen het melkzuur vecht om het wiel maar te kunnen houden. Flink kapot weet ik geen comfortabele houding te vinden als we eenmaal neergeploft op een bankje bij de finish zitten, maar al gauw is het ergste zeer weer verdwenen en zit het toch wel lekker op het terras, terwijl de voorspelde 30 graden zowaar behaald werd.

Dit jaar zijn de 165km afgelegd met een gemiddelde van 36.9km/u in (inclusief pauze) 4u43m stevige kost.

Update: wielen weer in orde

Wat een leuke afsluiting van het paasweekend had moeten worden, liep iets anders af...

Na twee dagen al flink gefietst te hebben (2x ~110km), stond vandaag een rustig peddeltochtje met de club op het programma (overigens wel 160km). Helaas heeft de warmte en droogte en wind van de afgelopen dagen gezorgd voor een hoge pollenconcentratie in de lucht, dus de hooikoorts viert hoogtij. Na een hele ochtend niezen en snuiten komt de pauze nabij Scherpenheuvel in zicht.
Op een doorgaande weg staan m'n voorgangers ineens stil, dus flink in de ankers. Net aan kom ik op tijd stil te staan, maar op het moment dat ik met dat bedenk, rijdt er een ander achterop en ben ik alsnog de klos. Gelukkig geen enkele lichamelijke schade, maar de fiets is er minder gelukkig aan toe: gebroken spaak (en dus ook slag) in het voorwiel, slag in het achterwiel, scheur in m'n zadel, afgebroken stelschroef van de achterrem, derailleur heeft een tik gehad en de ratel van m'n schoen kapot.

Met enig stelwerk en de remmen open (wat ben ik blij dat ik een fatsoenlijk aantal spaken heb...) kan ik gelukkig wel m'n weg vervolgen en ook de andere betrokkenen kunnen verder, al zijn zij wel her en der wat vel kwijt. Als kort na de pauze ook m'n achterband nog eens plat staat, is de rampdag wel aardig compleet.

De laatste 20km ben ik alle geneuzel zat en besluit de frustratie nog even van me af te fietsen in een degelijk tempo. Met een fikse wind op kop stoemp ik alle negatieve gedachten van me af en weet de situatie te relativeren... er is toch niets meer aan te veranderen...

En de paashaas... hem is het nog beroerder verlopen, want onderweg heb ik toch een stuk of 3 van zijn vriendjes plat tegen het asfalt zien liggen.

Bij thuiskomst staat de teller op 181km en komt het totaal van dit paasweekend op 396km, trainingsarbeid voldoende dus.

Update: Gisteren gebeld naar Ernie Frieke van BikeBoosting (hij heeft mijn wielen gespaakt), om een afspraak te maken voor reparatie. Zijn antwoord: "kom anders direct even langs, dan kijk ik er meteen even naar". Met een paar minuten waren beide wielen weer (zo goed mogelijk) recht en het mooist van alles: het kostte me nog niets ook. Dat is nog eens service!