Ik weet niet meer waar ik de tip vandaan heb, maar vermoedelijk uit een fietsblaadje of website had ik vernomen dat er een leuke tocht bestaat vanuit Ottersum, een klein dorpje nabij Gennep, onder Nijmegen. De Twan Poels Klimclassic belooft een mooie tocht te zijn deels door Nederland en deels door Duitsland met de nodige hoogtemeters doordat menig klim in dit heuvelgebied aangedaan wordt. In dit gebied heb ik nog niet eerder gereden, dus dat leek me wel weer eens een leuke afwisseling.

Op de dag voor koninginnedag is een buitje mogelijk, zegt men, maar de dag begint droog. Na een uur rijden met de auto kom ik aan in dorpje Ottersum, waar ik door een vriendelijke man van de organisatie een parkeerplekje toegewezen krijg. Gauw de fiets uit de auto, inschrijven en op pad. Niet ver van de start gaat het al gauw op en af zodra het plaatsje Breedeweg aangedaan wordt (waar ik over eenzelfde stuk asfalt rijdt... hoe makkelijk kan het zijn om een plaatsnaam te verzinnen). In rap tempo volgen de klimmen elkaar op en er zitten af en toe best steile krengen tussen (tot net geen 20%). Tot drie keer toe rij je de bebouwde kom van Berg en Dal binnen en even vaak heb je beide delen van deze benaming aangedaan. Daaronder ook de Oude Holleweg, een BIG klim, dus die kunnen we nu ook claimen.

De eerste bevoorrading ligt op 45km, waar keurig sportdrank en een Mars/Milkyway te krijgen is. Met een gemiddelde van 29.7km/u over dit heuvelachtige parcours mag ik niet klagen. Nu volgt een lange lus door Duitsland die met de nodige hoogtemeters uiteindelijke leidt tot Kalkar (daar waar men een nucleaire reactor een pretpark (of vice versa) noemt), waar wederom bijgetankt kan worden. Er staan nu 95km op de teller en ik gun mezelf 5 minuutjes om de benen even rust te geven nadat de laatste 50km met 30.0km/u zijn gegaan, maar dan toch gauw weer op de fiets.

Er staat een stevige wind en ik wil niet teveel afkoelen. Dit stuk van het parcours is iets minder aantrekkelijk: minder heuvels (al gaat het continu wel een beetje op en af), en vooral vals plat door open vlaktes waar de wind vrij spel heeft. Tegen de wind in is het flink vechten om vooruit te komen. Enige tijd zie ik een andere wielrennen op zo'n 300m voor me rijden. De wind staat flink op kop, dus het zou eigenlijk wel fijn zijn om met twee te rijden ipv alleen. Aangezien hij ongeveer even hard rijdt, besluit ik er nog een schepje bovenop te doen en ernaartoe te rijden. Met de nodige moeite krijg ik de teller tussen 35 en 37km (nog steeds met de wind pal op kop), de zere benen negerend en weet, met nog 20km te gaan, in zijn wiel te geraken. Eerst maar even op adem komen en eten om weer energie voor straks te hebben. Daarna maar even een praatje, waar ik erachter kom dat deze al wat grijze meneer maar liefst 4000km in de benen heeft (vergelijk: ik nog maar 1300km). Ik krijg de complimenten dat ik het gat dicht heb weten te rijden "je rijdt verdacht hard jongen". Nou... hij kan er ook wat van hoor. Ik neem de kop over, maar merk al gauw dat de inspanning van net nog in de benen zit. Dan maar even een tandje lichter. Samen rijden we naar een groepje om vervolgens even aan te sluiten en de laatste klim van de dag ietsjes minder gek te rijden. Bovenop de groep voorbij en het gas er weer op.

Met nog 10km te gaan volgt een afdaling waar ik nog even volle bak aanzet en erna op het vlakke zo lang mogelijk tempo vast houdt. Mijn metgezel neemt over en met nog een paar kopbeurten volgt al gauw het bordje Ottersum. Het zit er weer op. Omdat het laatste deel wat vlakker was, ging dat, ondanks de tegenwind, met 32.2km/u gemiddeld, zodat ik uiteindelijk een gemiddelde van 30.5km/u over 137km mag noteren. Dat had ik in de huidige vorm nog niet verwacht, dus wellicht toch al beter dan zelf gedacht. Ik kijk uit naar de Omloop der Kempen, volgende week!

Oja... de buien zijn vandaag keurig om het parcours heen gegaan. Zelfs dat heeft de organisatie weten te regelen :). Al met al een leuke tocht door een gebied dat ik nog niet kende. Hoofdzakelijk goede en vooral rustige wegen, goede bevoorrading, prima uitpijling en waar nodig verkeersregelaars. Een grote pluim voor de organisatie!

Jawel, vanochtend weer op de fiets gestapt voor een ritje. Het inrijden gaat eigenlijk best wel lekker, dus toch gewoon met de snelle groep op pad. Wel merk ik al dat de wind onverminderd aanwezig is; de vlaggen staan weer strak. We zijn Waalre nog niet door, of de gaskraan moet al flink open, men heeft er zin in. Kortom, dit wordt weer stevig knallen, want de tweede helft is wederom pal wind tegen. Nu is het nog voor de wind, maar als hij af en toe wat schuin staat, is het niet makkelijk in de waaier. Het is een beetje hollen en stilstaan, maar de teller staat voornamelijk toch tussen 42 en 45km/u.

Met de groep van kapper v/d Linden rijden we een vast parcours en aangezien ik al een tijdje niet mee had gefietst, volgde ik in Weert, toen ik voorop reed, keurig de (oude) route, maar daar direct nadat ik afsloeg bleek dat de rest de andere kant op ging, naar ik later hoorde vanwege een opgebroken weg verderop. Snel omkeren en de achtervolging inzetten, maar met 39km/u tegen de wind in kwam ik geen steek dichterbij. Balen natuurlijk, maar goed, weinig aan te veranderen. Laat ik dan maar even de tijd nemen om mijn banaantje te verorberen en bij te tanken voor het lastigste stuk van vandaag. Langs het kanaal staat de wind van opzij en niet veel verder tref ik twee anderen die eerder afgehaakt en binnendoor gereden zijn. Veel kopwerk kan ik niet van ze verwachten: "jij bent de jongste, dus jij mag op kop". En aan die woorden hebben ze zich letterlijk gehouden :D.

Met een gangetje van 36km/u gaat het langs het water naar Lozen en op de landsgrens komt een tijdrijder achterop gereden. Hij was net als ik foutief afgeslagen en besloot niet om te keren. 2km/u harder kan ik lekker plaatsnemen in zijn wiel. Haaks rechts gaat het nu pal tegen de wind in. Na de bocht wordt het tempo weer opgetrokken naar 36km/u en zo nu en dan kan ik overnemen. Op kop gaat het zeker niet makkelijk tegen deze rotwind in. "Dit is goed voor je", hou ik mezelf maar voor. Toch ben ik zeer blij als er weer overgenomen wordt. Met z'n tweeën klaren we de klus om tot voorbij de Achelse kluis te geraken.
We fietsen naar twee anderen toe en laten vervolgens begaan. Het tempo zakt naar 28km/u en op het gemak peddelen we naar Valkenswaard. Daar krijg ik het toch wel koud door de frisse wind, dus dan maar weer wat versnellen. De rest volgt niet, dus dan maar alleen. Via Waalre weer terug naar Eindhoven met de teller op 32km/u. Weer terug is het beste er wel aardig vanaf, maar de gedane arbeid voelt goed.

Uiteindelijk vandaag 83.1km gereden met gemiddeld 33.4km/u. Het middendeel (Veldhoven - Achelse kluis) ging met 36.5km/u gemiddeld, dus de pijn van gisteren is het waard geweest :).

... Dat was de bedoeling, maar niets was minder waar.
De weermannen houden het bij afwisselend zonnig en bewolkt, maar vooral zon. Klinkt goed. Eindhoven blijkt nogal bewolkt, maar de zonneradar geeft aan dat de zon in het Zuiden is te vinden. Dus daarom maar een ritje richting België. Met behulp van de fietsplanner en wat eigen creativiteit zet ik koers naar Achel, Hamont en Lozen om daarna langs het kanaal naar Neerpelt en Lommel te gaan vervolgens binnendoor weer Noordwaarts richting via Westerhoven op Eindhoven af te koersen.

Na een week van regen heb ik er echt zin in, en nog geen 100m van huis staat de teller op 45km/u (ja, ik moest nog even door oranje de stoplichten door) om vervolgens toch maar ietsjes rustiger aan te doen. Met moeite kan ik het tempo wat temperen, want de wind staat stevig in de rug. Even denk ik eraan om de route om te gooien, maar dat gaat niet door. Wie a zegt... en bovendien, wind tegen op de terugweg kan geen kwaad nu er stevig getraind moet worden. Vanaf Valkenswaard bevind ik me blijkbaar (tegengesteld) op het parcours van een old-timer rit van allemaal oude Mercedesen. De één na de ander komt tegemoet en tegen de tijd dat ik de Belgische grens passeer heb ik er zeker 60 gezien. Via Achel-Hamont gaat het naar Lommel en tussen de velden en wat bos begint het plots te druppen... een blik in het rond laat geen enkele donkere wolk zien, maar toch regent het hier. Even wordt het zo erg dat ik erover denk om een schuilplekje te zoeken, maar gelukkig wordt het meteen minder. De weg blijft droog en de laatste druppen zijn over als ik Lommel bereik.

Nu zit het stuk voor de wind erop en zal er gewerkt moeten worden. Op het eerste stuk langs het kanaal is er voldoende beschutting om de dikste wind weg te nemen, maar zodra het richting Noorden gaat mag de turbo er echt wel op. Met vlagen is het stoempen en op de open stukken is het afzien en niet zo'n klein beetje ook. Bij de beesten... Ook al ben ik maar alleen, vandaag blijkt een waaierkoers en ik mag in alle vier de waaiers het werk op knappen, zo lijkt het. Zo nu en dan biedt een stukje door het bos even wat verlichting, maar direct daarna staat de wind weer vol op kop. De vlaggen staan strak en meer en meer komt de verzuring opzetten en klagen spieren, hart en longen... of het alsjeblieft wat minder mag. Niets daarvan, pijn lijden is het motto van vanmiddag. De zon schijnt ondertussen flink, maar veel oog heb ik er niet meer voor.

In Westerhoven besluit ik nog even via Eersel te gaan want ik wil nog even bij de fietsenmaker langs. Niet zo'n gek plan, want in plaats van recht in de wind is het laatste stuk nu schuin tegen de wind, en mag ik nog een klein stukje voor de wind ook. De korte pauze in Eersel komt goed van pas. De hartslag kan even zakken, om daarna toch echt weer flink de hoogte in te gaan als de wind weer op de snoet staat. Het viaduct bij Veldhoven lijkt wel 5x zo steil als normaal wanneer de wind tussen de bomen door weer recht van voren komt. Niet klagen, fietsen! Door mijn ommetje is de geplande route zo'n 10km langer geworden en precies die laatste kilometers doen het hem zeg... oh, wat doet alles zeer. Met de nodige moeite bij iedere keer aanzetten in het zigzag-stuk door de stad bereik ik de voordeur weer, maar o,o,o, wat doet het zeer. Het zuur staat me tot boven m'n billen en na het douchen gaan eerst de benen omhoog. Na een half uur is de ergste pijn weer uit de benen en stroomt er weer wat leven in het lijf. Nu het herstel z'n werk laten doen en morgenochtend met de snelle jongens mee ;)... nou... dat zien we morgenochtend wel, er is ook een groep B.

Gemiddeld 31.9km/u over 90.5km, dat geeft toch wel hoop ;)

Vandaag had het voorjaar me te pakken. Wees gerust, geen schoonmaakdrift... Met de schitterende vooruitzichten van de afgelopen dagen kon ik niet anders dan vanmiddag vrij nemen om mijn tweewielig raspaardje uit te laten. Eigenlijk zou ik best als titel 'zomerrit' kunnen gebruiken, want zo uit de kunst waren de omstandigheden vandaag. Let wel, op 15 maart! Ik herinner me jaren dat het een stuk frisser was rond deze tijd van het jaar, maar vandaag ging de thermometer maar liefst tot 19 graden (overigens wel nadat hij 's ochtends om 7.30u op weg naar het werk nog -1 aangaf).
Met een briesje uit het Zuiden en in die richting ook de hoogste temperaturen, moest de rit wel richting onze zuiderburen gaan. Een blik op fietsnet.be levert een leuke route die via Achel, Neerpelt, Wezel, en Postel tot twee grensoverschrijdingen leidt. Even grof bekeken zou de route net iets meer dan 100km moeten zijn. Ja, het mooie weer doet zo'n route al gauw een beetje aangroeien.

In het bos bruist het van het leven: vogels gaan vrolijk tekeer en talloze eekhoorntjes zijn in de weer met voedsel en nestmateriaal, waarmee ze dartel wegen en paden oversteken om vervolgens gauw achter een boomstronk weg te springen als ik te dichtbij kom.

Met zo'n 60km op de teller kom ik langs Postel, waar een zonnig terras uitnodigt tot een korte pauze. Bij aankomst blijken alle tafels bezet, maar aan de andere kant (achter een ketting) staan nog allemaal lege tafels. Brutalen hebben de halve wereld, dus ik neem plaats aan een tafeltje, maar wordt niet veel later gesommeerd om weg te gaan. De uitleg is dat ze niet willen dat andere mensen ook een plekje vinden aan de tafels op dit deel van het terras. Tja... als je dat belangrijker vind dan snel een paar centen aan mij te verdienen, dan weet ik deze Belgische gastvrijheid op waarde te schatten en zoek ik wel een ander adres. O, ja, ze boden me nog wel een plekje binnen aan... ja, ik ben malle Pietje zeker.
Aan de overkant is het terras ietsjes minder zonnig, maar ik weet nog een plekje in de zon te bemachtigen, en daar smaakt de thee prima. De rest van het terras zit overigens vol met grijze koppen, die zijn vanmiddag massaal op pad gegaan. Gelukkig heb ik mijn route redelijk achteraf weten te kiezen zodat ik er onderweg weinig last van heb.

Het is tijd om weer Noordwaarts te keren en dat gaat letterlijk voor de wind. Wanneer de teller op ongeveer 80km staat, gaat de route meer richting Oosten en dat betekend dat de wind zo nu en dan toch aardig op de snoet staat. De benen lopen langzaamaan vol en een goede dosis vastberadenheid is vereist om weer thuis te komen. Wanneer de teller de grens van 100km is gepasseerd, loopt het weer gesmeerd (ook de wind is weer gunstiger gezind) en met net geen 110km sta ik weer voor m'n eigen deur.

Na een verfrissende douche en de nodige inwendige verzorging plof ik neer om de benen hun rust te gunnen. Ze zitten vol, vol met... voldoening (en ook een beetje melkzuur).

Waar voor de grote mannen het wielerseizoen vandaag start met de Omloop het Nieuwsblad, motiveert het zonnetje mij om ook op pad te gaan voor m'n eigen omloop. Vanochtend was de weg drijfnat, maar zo rond de middag heeft de zon zijn werk gedaan en is de weg opgedroogd. Kortom: broodjes smeren, gauw even eten, videorecorder aan en op pad. De profs krijgen allerhande kasseistroken en klimmetjes in de Vlaamse Ardennen voorgeschoteld, ik moet het doen met de wind, die volop spel heeft op dit biljartlaken. De route voert naar het Noorden en Oosten, met een beetje mazzel goed gekozen, want ik had niet expliciet gekeken naar de windrichting. Nog maar pas van huis wordt al wel duidelijk dat de wind flink van de partij is. Het is flink werken om de teller op fatsoenlijke waarden te houden. Af en toe flirten met de 30km/u, maar vastberadenheid en volharding voorkomen dat de snelheid daaronder komt.

Met nog niet zoveel kilometers in de benen dit seizoen, is duidelijk te merken dat je met spinning op een veel kortere inspanning traint dan nodig is voor op de weg. Nu rek ik mijn spinninglessen al op tot 1.5u, maar na inderdaad zo'n 50km tegen de wind in bikkelen, laten de benen weten dat ze het niet helemaal met mijn plannen eens zijn. Gelukkig ben ik nu zo'n beetje in het uiterste puntje van het parcours en zet ik weer koers richting huis met de wind in de rug. In de laatste 10km neemt de bebouwing en bebossing wat toe, dus is het windvoordeel wat minder. Onverminderd blijf ik doorstoempen want, "no pain, no gain". Bij het bordje Veldhoven nog even de grote plaat erop en sprinten... althans, dat was het plan, maar na even aanzetten schieten de benen vol en blijft de snelheid hangen op een 43km/u, het is op. In de woonwijken nog even tieren op een automobilist die eerst stil gaat staan op de weg, en op het moment dat ik er langs ga hard optrekt en zonder kijken en richting aan te geven linksaf slaat. Gelukkig kan ik nog net meesturen naar links terwijl de remmen hun werk doen. Meneer kijkt me stoïcijns aan en neemt alle tijd om weg te rijden voordat ik er langs kan. Wat een zak! Maar ja... zo hoor je dat vandaag de dag te doen, geloof ik... ik ben niet meer van deze tijd.
Bij thuiskomst staan er 83,5km op de teller met 31.9km/u gemiddeld en een gemiddelde hartslag van 174bpm, er is flink gewerkt vandaag!

Een warme douche doet wonderen, want de o zo zere beentjes voelen een stuk beter aan nadat ik weer op temperatuur ben gekomen (toen het zonnetje weg was, werd het toch wel wat fris). Nu de benen omhoog en de video aan en zien hoe het echt moet :). En net na ik het verslag heb opgeschreven, zie ik dat Tom Boonen op z'n nummer gezet wordt door Sep Vanmarcke. Netjes gedaan.

De afgelopen 2 maanden, wel getrapt, maar geen meter vooruit gekomen (in de sportschool; mijn minitochtje van 20km in december, waarbij een leeglopende achterband en koude en natte omstandigheden ervoor zorgden dat ik veel eerder huiswaarts keerde dan gepland). Het heerlijke milde winterweer van dit weekend bracht verandering. Met een o zo lekker zonnetje (vandaag nog wat meer dan gisteren) voerden beide weekenddagen over witte wegen. Zei ik net niet mild winterweer? Jazeker... maar er lag dan ook geen sneeuw. Werkelijk niet te geloven, maar waar iedereen de hand op de knip moet houden tijdens de huidige economische tijden, kan het voor gemeenten en provincies blijkbaar niet op en wordt er voor een godsvermogen aan zout op de wegen gestort. Dat de weersverwachtingen een stabiel weerbeeld aangeven van droog en zonnig weer met temperaturen die in de nacht hooguit net even onder nul komen, doet er blijkbaar niet toe. De strooimachines hebben zelfs de kleinste boeren landweggetjes weten te vinden.

Het strooibeleid heeft dan ook niets meer met het weer en de omstandigheden op de weg te maken, het is puur en alleen een verzekeringskwestie (of zijn alle fietszaken in handen van de gemeente? dan weet ik nog wel een andere reden te verzinnen, want de stalen ros roest onder m'n reet weg). Waarom strooien we eigenlijk niet door tot in juli en augustus, ook al vallen de mussen massaal van het dak, want, stel je voor dat het weer toch omslaat. Gewoon het hele jaar rond dagelijks strooien, verdubbelen we meteen de wegenbelasting, want ja, zout en ZOAB gaat niet zo goed samen. O wacht, nog beter: we importeren een zoutvlakte en vervangen asfalt door een zoutlaag (een simpel rekensommetje laat zien dat dat perfect haalbaar is: Het Nederlandse wegennet neemt ongeveer 1000km² in beslag, maar in Bolivia ligt een zoutvlakte die 10x zo groot is en grofweg genoeg zout bevat om iedere weg in nederland van 5m zout te voorzien). De pest voor je nieren, en ook niet al te best voor mensen met een hoge bloeddruk, want het is zouthappen wanneer je je op straat waagt. Vervelend, want het verhoogt de werkdruk van de huisartsen nog verder. Weet je wat, halen we dat ook gewoon uit het basispakket. Komt mooi uit, want hun levensverwachting neemt daarmee drastisch af, kunnen we toch de zorgkosten drukken. O ja... de Nederlandse flora zal de verzilting niet aan kunnen, maar ook dat is geen probleem: we geven het land terug aan de zee!

Een stukje door België was een genot: droge wegen! En je glijdt niet weg in de bochten (ja, je leest het goed: het is daar juist niet glad)! Onderweg heb ik vooral lekker om me heen gekeken en genoten van de planten en bomen die nu gelukkig nog voldoende zoet water kunnen vinden. Het fietsen ging wonderwel lekker, al was het aardig bikkelen vanaf het moment dat de teller op zo'n 60km stond, zeker tegen de toenemende wind in. De teller van 2012 is in ieder geval weer van de 0 af, de eerste 140km zitten er alweer op. En vanavond... hoeft er geen zout over de aardappels.

Afgelopen weekend was de, ondertussen traditionele, seizoensafsluiting: de Mergelheuvelland2daagse. Een verslag schrijven was er niet meer van gekomen, maar nu ik zie dat m'n foto (zie hieronder) het gemaakt heeft tot de 'best of', zal ik er toch maar even een paar woorden aan wagen.

De weersverwachtingen waren uiterst slecht, maar daar bleek uiteindelijk maar weinig van terecht te komen. Zaterdag was geheel droog, maar wel aan de frisse kant, en zondag nog wat frisser en af en toe een paar spetters. Het terugkerende thema was dit jaar de wind. Alsof de parcoursbouwers nog niet voldoende uitdaging hadden gevonden, stond er een flinke wind die geregeld windkracht 4 a 5 wist te halen.

Zaterdag ging de route, na de Loorberg als opwarmertje, België binnen waar verschillende steile helling werd aangedaan, vooral de wat minder bekende klimmen staan op het programma, al komen verschillende hellende stroken nog wel bekend voor van eerdere edities of andere toertochten. Na een vliegende start met de wind voornamelijk in de rug kom ik binnen het eerste uur al bij de pauze (31km in 57minuten -> 32.5km/u gemiddeld). Na 60km wordt het serieus, want dan volgen de klimmen elkaar in rap tempo op. Bovendien staat de wind nu op kop, dus op de wat vlakkere stukken moet ook flink gebikkeld worden. Wanneer er een dikke 100km onder de wielen door is gegaan, begint de snelle start en het werken tegen de wind z'n effect op de benen te tonen en gaat het allemaal wat minder soepel. Ik juich de wat langere en steilere klimmen die ook nu nog bedwongen moeten worden iets minder hard toe, maar kom toch nog steeds aardig boven. Daarnaast passeer ik zo nu en dan wat mensen die ik herken van bij het ophalen van de stuurbordjes bij de start die de 120km doen, terwijl ik ondertussen in dezelfde tijd maar liefst 40km meer heb afgelegd. Dat motiveert wel weer om ook op de laatste paar hellinkjes in Nederland op weg terug naar St Geertruid nog even flink door te halen, ook al zit er net niet meer genoeg macht in de benen om ze in het geheel op de grote plaat te nemen. Na 160km ben ik blij om start-finish weer te zien.

's Nachts (van zaterdag op zondag) heeft het flink geregend en 's ochtends vroeg lijkt het niet zo geweldig te gaan worden qua weer. Ik duik nog even m'n nest in en besluit een uur later nogmaals de buienradar te raadplegen. Nu ziet het er wel goed uit, dus zet ik weer koers naar St Geertruid voor de tweede omloop. Vandaag voert de route voornamelijk over de Nederlandse pukkels en wordt wederom een aanslag op de benen gedaan. Vanaf km 20 is het feest met de éne na de andere helling en vanaf km 30 volgen de Dodeman, Gulpenerberg, Kruisberg en Eyserboschweg elkaar in rap tempo op (allen binnen 15km). Via een klein lusje door Duitsland, waar het een en ander aan regen valt, moet het Drielandenpunt bedwongen worden. Met 70km in de benen en de restanten van gisteren nog overduidelijk aanwezig, voelt het allemaal niet zo lekker meer aan. De wind speelt wederom een overdadige rol en de nog volgende lus van 20km door een saai stuk België (met veel open stukken waar de wind volop tekeer kan gaan) zie ik niet echt zitten. Daarom beslis ik om vanaf hier de bordjes van de korte route te volgen om zodoende op 105km uit te komen. Bij terugkomst is de puf er aardig uit. Het zit er weer op.

Vandaag zou het zeer zonnig worden, dus was mijn plan om lekker op tijd te gaan fietsen. Helaas bleken vanochtend de wegen kletsnat te zijn en de zon is nergens te bekennen, dus dan maar eerst boodschappen doen. Als dat gedaan is, breekt de zon door en in no-time is de weg droog. De temperatuur loopt ook gauw op, dus ik heb goede hoop dat het vocht wel op zal stijgen en het een aangename, doch warme, dag zal worden. Na op tijd gegeten te hebben, stap ik op de racefiets voor een flinke tocht. Het leek me leuk om in Zuid-Oostelijke richting te rijden en daarbij een stukje langs de Maas te fietsen, dus gaat de route door België richting Maaseik en vervolgens door Nederland weer terug via Stramproy, Weert en Budel, naar schatting (vooraf) zo'n 125km.

De eerste 90km gaan heerlijk. Ondanks de tegenwind die af en toe vrij straf was, toch telkens 34-35km/u op de teller weten te houden zonder een centje pijn. Langs de Maas wil ik een terrasje pakken, maar de meeste zitten propvol en kort daarop kom ik op een lang stuk tussen de dorpen in, waar geen enkel terras te bekennen is. In Stramproy is kermis, maar gelukkig nog wel een plekje vrij op het terras. Een glas fris gaat er wel in, want de thermometer geeft ondertussen 28 graden aan (in de schaduw) en met de zeer hoge luchtvochtigheid (mijn inschatting van vanochtend zat er aardig naast) is het lastig om de warmte kwijt te raken. Op het terras staat geen wind, dus de overgang van rijden (met rijwind) naar stil zitten is erg plots. Na bijgetankt te hebben besluit ik maar weer op de fiets te stappen in de hoop wat verkoeling van de rijwind te krijgen.

Blijkbaar heeft de pauze niet zo geweldig geholpen qua lichaamstemperatuur want ik heb verschrikkelijk veel moeite om de hitte kwijt te raken. Hoofdzakelijk voor de wind gaat het eerst nog vlot, zeker als ik een relatief saai stuk langs de provinciale weg tref. Met een gangetje van zo'n 38km/u rij ik aan op een kruising, waar ik op de doorgaande (voorrangs-)weg rij. Ik zie een tweetal fietsers het fietspad op rijden, mij tegemoet. Het fietspad maakt hier een bocht (doordat het hier iets verder van de weg ligt), dus ik kan niet precies zien hoe ze rijden, maar het lijkt erop dat ze keurig achter elkaar rijden. De voorste, een oude vent op een elektrisch-ondersteunde fiets blijkt echter links te rijden, op mijn weghelft, zo zie ik iets later. Ik roep nog, en zie hem naar rechts sturen, maar dan besluit hij toch naar links te sturen, juist terwijl ik daar de ruimte probeer te zoeken gezien zijn eerste stuurbeweging. Ik kan niets anders meer doen dan vol remmen en hopen dat ik op tijd stil kom. Met de nodige moeite krijg ik de fiets net op tijd stil, de voorband staat stil op enkele centimeters van zijn fiets, maar mijn lijf heeft nog iets meer momentum en door de lichte kiepbeweging kom ik net met mijn helm tegen zijn borstkas, maar meer dan aanraken was het gelukkig niet. Phew... op het nippertje.

Voordat ik kan vragen of hij niets mankeert, krijg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik niet zo hard moet fietsen... ja, nou moeten we de boel niet omdraaien zeg... hij komt hier de weg op gereden, fietst op mijn weghelft (terwijl de weg breed genoeg is om met 4 naast elkaar te rijden) en vertikt het om op te letten in het verkeer. Bovendien viel mijn snelheid best mee, vergelijk het met bromfietsers die ook op dit fietspad mogen (40km/u, al moet ik de eerste nog tegen komen die niet harder rijdt), laat staan met de auto's op de weg ernaast die met 80km/u over de, overigens overzichtelijke (afgezien van die slinger in het fietspad), kruising mogen.

Ik maak op uit zijn reactie dat hij niets mankeert en vervolg m'n weg. Kort voor Weert zie ik pijlen staan van het fietsroutenetwerk met de nummers die ik vooraf even genoteerd heb vanuit de routeplanner. Ineens verandert het wegdek in een stuk onverhard... tja... terug? of toch door? ga maar door in de hoop dat het niet al te lang is. Na anderhalve kilometer gelukkig weer asfalt, maar van bordjes geen sprake meer... mijn dank gaat uit naar de anwb...

Een behulpzame bewoner die zijn gras aan het maaien is, wijst mij, bij gebrek aan wegwijzers, de juiste richting naar Weert, waar ik dan maar dwars doorheen moet gaan. Ook hier is men geweldig creatief geweest in het aanleggen van de fietspaden, want ik moet menig maal de weg oversteken omdat het fietspad vervolgt aan de andere kant van de weg. Het mooiste volgt nog, want bij één van die oversteken heeft men bedacht dat het wel leuk is om in het midden (waar je wel moet rijden om de haakse bochten aan te snijden) een verdiepte goot te leggen, 1.5cm onder het niveau van de rest van het pad, natuurlijk in exact dezelfde kleur zodat je het niet ziet en ineens je achterwiel een andere kant op voelt gaan. Gelukkig weet ik op de been te blijven.

De lol is er nu wel aardig vanaf en bovendien worstel ik met de hoge temperaturen en besluit het tempo omlaag te halen in de hoop iets meer warmte kwijt te raken. In Budel koop ik een ijsje. Ditmaal is er zelfs medische noodzaak voor :)... maar natuurlijk ook gewoon lekker. Ook hier moet ik m'n water aanvullen, want dat is alweer op. Al dat water smaakt me totaal niet meer, maar ik zal wel moeten blijven drinken. Na genoten te hebben van mijn ijsje vervolg ik mijn weg en kom er daarbij achter dat het nog wel iets verder is dan verwacht. Waar ik dacht nog zo'n 15km te moeten zijn het er nog 25... Gelukkig voornamelijk voor de wind, en bovendien heeft het ijsje me goed gedaan en gaat het weer wat makkelijker. De laatste paar kilometers voor Eindhoven zijn echter weer zeer zwaar omdat de hitte me echt te pakken heeft en ik bovendien tegen de kramp aan zit te rijden. Onder de bomen is het wegdek nog steeds nat (hoe is het mogelijk), maar verkoeling biedt dat niet. Ik voel me misselijk en snak naar de koude douche die ik in het vooruitzicht heb.

Bij thuiskomst direct onder de koude douche gesprongen... dat doet een mens goed zeg. De misselijkheid is ook meteen weg. De teller blijkt op 140km te staan, met toch nog een gemiddelde van net geen 32km/u. Jammer van die hitte, maar ach... toch wel weer met voldoening gereden.

En wat betreft die ouderen op de weg... ik betreur de populariteit van de elektrisch-ondersteunde fietsen want daardoor zijn er vandaag de dag veel meer bejaarden op pad en die rijden niet alleen meer op de paden door het bos, die ik om die reden al mijd, maar ook meer en meer op de doorgaande wegen, omdat ze nu ineens geen last meer hebben van tegenwind. Opletten op het verkeer is aan hen niet besteed, ze rijden breeduit over de weg en een hand uit steken alvorens af te slaan doen ze ook niet. Waar is toch die goede oude tijd dat ze achter de geraniums zaten...