Wie had dat gedacht: Diep in oktober nog in korte broek bij 23 graden Celsius... in Nederland, wel te verstaan!

Vanochtend begon al apart: het was nog flink donker toen ik naar het werk ging, maar een jas was eigenlijk niet nodig. Vandaag zou de 23 graden gehaald worden, zo zei het KNMI. De zon kreeg de ruimte en inderdaad, het kwik schoot flink door. Daarom besloten om een middagje vrij te nemen en lekker op pad te gaan.

Ik plan een rit met weinig boswegen, want daar is het nog wat frisser en vooral nat en glibberig, richting Luyksgestel. Daar aangekomen volgt een rondje door de Pieles, waar kort voor mij een andere wielrenner op draait. Zonder echt oog te hebben met wie ik te maken heb (al valt me wel op dat hij verdacht gebruind is) rij ik hem voorbij, maar zie iets later dat hij in mijn wiel is gaan zitten. Een beetje plagen is mij niet vreemd, dus telkens een beetje sneller, maar hij blijft steevast volgen. Als ik het tempo wat laat vieren neemt hij echter niet over. Na een 90-graden bocht ga ik stevig aan en vervolg boven de 40km/u, maar wat schetst mijn verbazing, hij komt weer terug in mijn wiel. Ietsjes temporiseren, maar niet te veel, we gaan het hem niet makkelijk maken natuurlijk... dan nog een keer aan, dit keer volle bak. Niet te gauw omkijken, maar na enige tijd zie ik dat hij op 50m rijdt en deze prik niet overleefd heeft. "Zo... die staat weer met beide benen op de grond" gaat door m'n gedachten, terwijl ik overigens wel aardig op de adem ben getrapt... ik kan wel merken dat ik de laatste 5 weken aan het afbouwen ben geweest. Ik vervolg mijn weg van Weebosch naar Postel in mijn eigen tempo en verwacht de 'klever' kwijt te zijn.

Maar... wat schetst mijn verbazing enkele kilometers verder, hij komt weer plakken in mijn wiel. Bij een kruising hebben we oogcontact en groet ik hem. Ofwel hoor ik het niet, of hij zegt niets terug. Bah... moet dat zo? Dan, kort voordat ik af wil draaien een fietspad op, komt hij toch ineens naast me rijden en vraagt met zwaar Vlaams accent: "Rij jij altijd zo hard?". Tja... ik reed ongeveer 35km/u tegen de wind in, dus is mijn nuchtere antwoord: "Joa". "Nou... knap getraind hoor", zegt 'ie, "maar ik ben ook bijna 70". Mijn oren flapperen, hij zat dan wel in mijn wiel, toch reed ik stevig door. Dit keer sta ik weer met beide benen op de grond. Helaas gaat hij de andere kant op, dus ons gesprek is kort maar krachtig.

Iets verderop, richting Reusel, zie ik voor het viaduct een volgend slachtoffer rijden. Die moet ik kunnen hebben bovenop het viaduct, denk ik. De wind blijkt hier echter vol in de rug te staan, dus op het viaduct kan ik het verschil niet maken. Bovendien rijdt hij vlotter dan ik dacht. Iets verderop is hij er dan wel aan voor de moeite. Voor de wind over een mooi gladde weg bolt het lekker en in de beugel hou ik 42km/u aan. Aan de schaduw kan ik zien dat hij is aangesloten. Ik rij stevig door, maar een paar kilometer verder geef ik toch maar eens aan dat hij over mag nemen... nog een klever daar heb ik geen zin in. Hij zegt: "Ik was wel benieuwd hoelang je dit zou gaan volhouden", dus ik vertel hem van de klever. We raken verder aan de praat en rijden een flink stuk samen op. Hij komt uit Hapert, niet zo ver van hier, dus kan ik mijn route makkelijk aanpassen. Hij heeft vroeger wedstrijden bij de elite gereden en rijdt nu nog geregeld wat cyclo's, dus we hebben het over koersen, cyclo's, toertochten, Vlaamse klassiekers, fietsvakanties en de belabberde staat van het Nederlandse professionele wielrennen.

Kort voor Netersel slaat hij af en gaan wij ons weegs. Op het laatste stuk staat de wind schuin van voren, dus moet er nog even flink getrapt worden. Met net geen 90km op de teller kom ik terug en na gedoucht te hebben, willen de beentjes maar wat graag omhoog. Met goede muziek op de achtergrond komt dit verhaal vlot uit de (digitale) pen als ik reflecteer naar een, in alle opzichten, verrassend middagje fietsen.

Na een stralende eerste dag, volgt nog een dag van wolkeloze hemel. De temperatuur loopt vandaag zowaar nog hoger op, dus toch maar lekker op tijd starten. Om 8u rond zit ik op de fiets voor 120km door het Limburgse land. In tegenstelling tot de langere en hogere klimmen van gisteren, ligt nu het kortere machtswerk voor de boeg. Waar gisteren nog menig klim mij onbekend was, is het vandaag helemaal op bekend terrein. De organisatie heeft een leuke tocht uitgezet met zo'n 1617 (zelf gemeten) hoogtemeters op 127km.

Na gisteren voelen de benen wel wat zwaar, maar de meeste pijntjes zijn na een twintigtal kilometers wel weer uit de benen. Met hernieuwde kracht is het rammen op de pedalen als het naar boven gaat, stevig doorhalen op de vlakke stukken en flink tempo maken naar beneden. De Bemelerberg is een lekker opwarmertje voor wat daarna komen gaat, want kort opeen volgen de achterkant van de Fromberg, Elkenrade, Doodeman en Gulpenerberg waarop de eerste controle is. Hier kan nieuwe energie worden opgedaan, want direct volgen de Kruisberg en Eyserboschweg. Het dames-wielrennen in de regio eist de andere bekende klimmen op, dus bijv. de Cauberg zullen we vandaag niet aandoen. De rest van de route volgt over klimmen met minder sprekende namen, maar daar zijn ze niet minder lastig door :).

In het middenstuk van de route mag ik van mezelf iets rustiger aan doen (in vergelijking met gisteren), maar ondanks dat bereik ik met twee anderen als eerste het drielandenpunt (terwijl men toch een half uur eerder van start mocht) op 70km waar we eigenlijk nog niet verwacht worden. De controlepost moet nog worden opgezet en ingericht, maar met enig improviseren krijgen we toch koeken, water en partjes sinaasappel voorgeschoteld. De tip van een verkeerd-hangend bordje aan het begin van de klim wordt met dank aangenomen en meteen verholpen.

Kort na de controle op de Schweiberg/Loorberg volgt een lusje door de Voerstreek wat ze er om mij wel uit hadden mogen laten. Lange stukken vals plat doen me wat in slaap sukkelen. Gelukkig komt op dat moment een groepje van drie Leeuwardse schaatsers (te zien aan hun outfit) achterop gereden. De klim wordt iets serieuzer en ze proberen voor mij boven te geraken. Dat doet me wakker schudden en nog even aanzetten om me niet te laten kennen. Bij de volgende T-splitsing slaan ze af de andere kant op, zij volgen hun eigen route. Vanaf dat moment gaat de grote plaat er weer op over het glooiende stuk terug naar Neerlands grondgebied. Er volgen nog een paar kleine pukkeltjes, maar ook lekkere stukken licht dalende weg. Wel nog even uitkijken in de bochten waar zo nu en dan grind ligt. 1 keer gaat het bijna mis en glijdt mijn voorwiel weg over los grind, maar gelukkig ben ik nog helder genoeg om met een snelle correctie de fiets recht te houden, al was het maar omdat op slechts 10m afstand 4 ouderen op een bankje toe zaten te kijken :). Het slotstuk is als vanouds knallen naar de meet. Met gemiddeld 29.8 ging het wat langzamer dan gisteren, maar toch niet veel... valt me mee.

Liep Luik-Bastenaken-Luik enkele weken geleden nog niet zoals het hoort, vandaag kwam het rendement van 8 dagen fietsen in de Pyreneeën (verslag wordt nog aan gewerkt) er helemaal uit. Onder werkelijk uitmuntende omstandigheden was vandaag dag 1 van de MH2D, en zoals ondertussen traditie, stond de 160km op de weg op mijn programma. Vanuit de start voel ik me sterk en knal ik met gemak de heuvels van de Voerstreek op. De route van vandaag voert over de onbekendere klimmen (velen zelfs voor mij nieuw) bij onze Zuiderburen. Met 2019 hoogtemeters in 164km (aldus mijn Polar) een leuke, uitdagende tocht door een mooie streek met rustige wegen (wel was het wegdek af en toe aardig belabberd... maar dat weet je van tevoren als je in Wallonië gaat fietsen) in een heerlijk zonnetje.

Om 7.50u zit het stuurbordje op het stuur en ga ik van start. Al gauw wordt het parcours leger en leger. De route is zo dat tot tweemaal toe de lange afstand een extra lus van 20km maakt ten opzichte van de 120km. Op deze lusjes is het wel erg rustig, maar ook op de gezamenlijke stukken wordt het telkens stiller: ik ben de mensen die in de 20 minuten voor me gestart zijn (bijna) allemaal voorbij gereden. Bij de controle-posten vraagt men zo nu en dan welke afstand ik rij, en volgt verbazing als ik antwoord dat ik de 160km doe.

Bij de eerste pauze op 54km geeft mijn tellertje een gemiddelde aan van 32.9km/u... dat gaat wel erg voortvarend. Vanaf hier zal de concentratie aan klimmen toenemen, dus zal het gemiddelde wel wat gedrukt worden. Inderdaad, de tweede 50km kent meer klimmen die bovendien tot tweemaal de hoogte gaan van die in het eerste stuk. Met een machtig gevoel in de benen vlotten de kilometers, ook bergop, snel en lijd ik geen centje pijn. Door de vele klimmen is het gemiddelde over dit stuk wel wat minder hoog: 28.4km/u. De stop in Blegny is slechts 20km verderop, dus even lekker knallen, wat terug te zien is in een gemiddelde van 31.6km/u. Het slotstuk van 44km kent weer menig klim, maar ook lekkere stukken (bijtrap)afdaling. Hier beginnen op 30km van het einde de benen ook zeer te doen tijdens de klimmen en besef ik ook maar een gewone sterveling te zijn :). De teller geeft hier een gemiddelde van 29.1km/u aan. Bovendien tref ik, ook traditiegetrouw, Jan en Lammie van de Windhappers (mijn oude clubje) aan op de route, zo'n 20km voor het eind. Een heel stuk later dan anders (in twee eerdere edities trof ik ze op exact hetzelfde punt: de klim na Chaudfontaine), maar ze blijken dan ook gekozen te hebben voor de kortste afstand. Na een bijpraten ga ik toch weer in eigen tempo verder want ik weet dat er een leuk gemiddelde in zit... dat mag ik niet teveel laten drukken :).

Tel alle cijfertjes hierboven op, en je zult zien dat ik gemiddeld 30.3km/u heb gereden over 164km. Daar ben ik zeer over te spreken! Bij de pauzes heb ik rustig water en versnaperingen gepakt en ook de vele (nood)stoplichten kostten enige tijd. Desalniettemin was ik om 13.45u terug, een netto fietstijd van 5.55. Naast de sportieve prestatie ook genoten van de omgeving en het weer en bij terugkomst van de gezelligheid in de tent waar een bandje voor muzikale sfeer zorgt. Nog even wat fruit van de lokale fruitteler kopen en dan terug naar huis. Dat doen we morgen nog eens over, op dag 2.

Helaas viel Valkenswaard-Valkenburg-Valkenswaard gisteren in het water. Het had 's nachts hard geregend, dus was de weg zeiknat en bovendien liet buienradar zien dat in Limburg nog menig bui actief was en zou worden. Kortom, nadat de wekker om 5.55u stond, ben ik toch maar weer m'n nest terug in gekropen. In Eindhoven, is het vervolgens de hele dag droog gebleven, maar van de mannen die wel gereden hebben, heb ik wel begrepen dat ik de juiste beslissing had genomen.

Ter verzachting van het leed was vandaag de Leudaltocht, een vrije toertocht georganiseerd door de eigen club: Brabantia. De tocht voert over rustige wegen door een landschap met ver zicht. Tot aan de pauze gaat het vlot, want de wind staat in de rug, maar daarna mogen we de borst natmaken. Er wordt gegrapt dat nu de rest op kop mag, want het eerste deel hebben we met 6 man op kop gereden, terwijl de rest lekker in het wiel zat.

Niet is minder waar, want het komt op dezelfde namen neer; sterker nog, er zijn nog maar 3 over die op kop durven rijden. Onze bordjes worden niet alleen door de anderen leeggegeten, maar vandaag eet de wind lustig mee. Windkracht 5 (gemeten op de weerstations, in het open veld kan het wel eens 6 zijn geweest) op kop valt niet te onderschatten. Maar... toen ik het even lastig kreeg na ongeveer 6km op kop gereden te hebben met een hartslag oplopend tot 190bpm, en vroeg om over te nemen, bleef het antwoord uit. Dan zelf maar de boontjes doppen. Samen met Toon (een echte diesel) maar weer verder op kop sleuren. Wanneer Valkenswaard nadert, en de laatste kilometers voor de wielen liggen, zijn er ineens meer mensen bereid om op kop te rijden. Een kransje erbij geschakeld, en het tempo gaat omhoog. Het viaduct over de A2 doet zeer, maar er is vandaag al wel meer pijn verbeten, dus dit kan er ook nog wel bij. Richting Waalre rijdt er een renner voor ons, keurig gesoigneerd, een vogel voor de kat, dus nog eens gas erbij. In zijn wiel wil hij ook wel even tonen wat hij waard is, dus gaat het met 42km/u tegen de wind in naar Eindhoven.

De groep is nu echt niet meer compleet en veel van de aanhang is eraf gewaaid. Bij de stoplichten draait nog meer volk af, maar ik wil de rit wel gewoon uitrijden, dus nog 'even' via Veldhoven naar Zandoerle, waar start/finish is. Wederom staat de wind pal op kop en het valt niet mee om de teller op fatsoenlijke waarden te houden. Af en toe zakt het tempo terug naar 30km/u, maar dat geeft dan wel weer de prikkel om de pijnprikkels toch nog wat meer te negeren. Een onbekende renner heeft zich in mijn wiel genesteld, en gelukkig is hij ook bereid om nog wat stukjes op kop te rijden. Zo komen we uiteindelijk toch in Zandoerle aan.

Een glas appelsap heb ik wel verdiend, en die suikers zijn ook hard nodig. Ohhh, wat doen de benen zeer. Er blijken twee masseuses bezig te zijn twee renners te masseren. Bij navraag blijkt deze service niet inclusief, ze vragen er 5 euro voor. Een betere blik op hun handelingen doet inzien dat het zeker geen sportmassage is, en alleen oppervlakkig gekneed wordt. Bovendien zijn de dames niet de jongste meer... ze zouden er zelf geld voor over moeten hebben om aan zulke gespierde jonge benen te zitten :). Bovendien zie ik het niet zitten om na lang wachten, en plat liggen nog weer op de fiets te stappen om thuis te komen. Dus na nog wat nagepraat te hebben met collega renners, weer de fiets op, en ditmaal voor de wind naar huis. Ik citeer nog even: "Fijn, Gert-Jan, dat jij erbij was, want ik kon het niet doen op kop" :).

In totaal 155km, met 33km/u gemiddeld. Niet onaardig met zo'n wind en het telkens moeten wachten op de meerijders.

Gebruik deze woorden als zoektermen op internet en je vindt heel andere zaken dan ik hier bedoel. Ik doel op het heerlijke gevoel van gedane arbeid bij terugkomst thuis, wanneer de bovenbeenspieren nog op bedrijfstemperatuur zijn van een stevig stuk wielrennen. Vanmiddag namelijk optimaal genoten van het zonnetje (bij terugkomst was het bewolkt).
De goede vorm komt er weer aan, zo merkte ik al afgelopen zondag (hard gereden met een groep) en maandag (35km alleen na 20km rustig gereden met collega). Naar eigen maatstaf goed genoeg bevonden om (voor het eerst) gebruik te mogen maken van mijn herinnering aan de vakantie in Zwitserland: het kampioenstenue van Fabian Cancellara. Om dat te mogen dragen, moest ik van mezelf wel voldoende niveau hebben om hem geen onrecht te doen. Want, terwijl hij, herstellende van een sleutelbeenbreuk, niet in staat is om zijn trui te tonen, kan ik er toch niet als een slappe zak in rijden... dat hoort met allure.

Er staat een flinke wind, maar met de extra motivatie die het prachtige zwart-rood-witte tenue brengt is het knallen vandaag. De hartslag komt nauwelijks buiten de 170-180bpm zone, en het tempo mag er ook wezen met eigenlijk continu 35+ op de teller zodat het gemiddelde over 85.6km uitkomt op 34.2km/u. Onderweg, na 50km schijnt het zonnetje volop, blauwe lucht en lonkt het terras in het kleine plaatsje Haghorst. Daar toch maar afgestapt en even genoten van de zon op het terras en, niet te vergeten, een heerlijk kopje thee (met losse thee)... dat adresje onthouden we. Leuk detail volgt bij het toiletbezoek, waar de toevoeging "hoge" boven een bordje 'nooduitgang' de weg toont en vervolgens heren en damestoilet geïdentificeerd kunnen worden aan de hand van een heren en damesfiets op de deuren.

Na nog even flink doortrappen tegen de wind in, doemt Eindhoven alweer op voordat ik er erg in heb. Heerlijk om zo vrij te rijden zonder besef van tijd. Na een welverdiende douche gaat de tv op de Belg voor de commentaren van José en Renaat bij de bergrit in de Giro van vandaag. In de finale volgt een spervuur van demarrages, en dat is maar goed ook, want anders waren de ogen écht dichtgevallen. Het spannende slot zorgt ervoor dat ik toch bewust meemaak dat Lars Bak op het juiste moment weet weg te rijden uit de kopgroep en naar de winst soleert.

Na de stevige rit van gisteren besluit ik vandaag aan te sluiten bij de clubrit die de 100km lus van de Omloop der Kempen omvat. Het voorrijden dient om onverwachte opbrekingen etc op tijd op te merken voor de te organiseren toertocht van volgende week. Wetende dat het tempo weer pijnlijk laag zal liggen, kleed ik me een stuk warmer dan normaal gesproken zou hoeven. Maar goed ook, want met een gemiddelde snelheid van nog geen 30km/u (en een hartslag die bij hoge uitzondering boven 120bpm uitkomt) rij ik me echt niet warm. Gelukkig was het zonnetje vandaag van de partij en waren er wat meer lotgenoten achteraan in de groep waarmee volop bijgekletst kon worden.

Met 65km op de teller komen we in Netersel, waar een pauze gepland is. Ik heb ondertussen wel genoeg zadelpijn ontwikkeld en onder het motto "ik wil nog even fietsen, dat hebben we vandaag nog niet gedaan", laat ik het terras voor wat het is en fiets door. Ontdaan van arm- en beenstukken gaat het tempo omhoog en samen met een gelijkgestemde zetten we een koppelkoers in terug naar Veldhoven. Langs de grote weg staat de wind weer flink op kop (goh... komt me bekend voor), maar de benen draaien soepeltjes en ik voel me sterk. Mijn kompaan vergaat het iets minder makkelijk, te merken aan de wat kortere kopbeurten. Zijn opmerking bij het stoplicht "ik hoop dat je het niet erg vindt dat je iets meer kopwerk moet doen", motiveert nog meer en dus gaat er nog een tandje bij.

Tussen Eersel en Steensel ligt een volledig open stuk dat ik voor m'n rekening neem. Met de wind nog steeds op kop gaat het tempo naar 36km/u, de onderarmen losjes op het stuur en met de blik op oneindig lekker knallen. In de verte rijdt een andere wielrenner die ik nog wel even wil zien te pakken voordat we de rotonde aandoen, dus nog maar een tikkie erbij: 37-38km/u. Door Steensel mag ik even in de luwte zitten, al is dat relatief als we rond een wegopbreking slalommen, en daarna gaat de turbo er weer op. Ik besluit nog een klein ommetje te maken en neem afscheid alvorens af te slaan. Daarbij krijg ik als antwoord: "Dankjewel voor de les". Een glimlach kan ik niet onderdrukken :).