Anders dan het vorige bericht doet vermoeden, bleek na twee dagen zomer de winter toch weer genadeloos toe te slaan in Nederland met regelmatig temperaturen flink onder nul.

Maar eindelijk lijkt deze week de lente toch aan te breken; de temperaturen zijn iets draaglijker (lees zo'n 10-12 graden boven nul) en de wekenlange, ijzige noordoosten wind is gedraaid en gaan liggen. Kortom, tijd om weer eens met de club mee te gaan voor een woensdagavond-wegrit na maandenlang heerlijk in het bos vertoefd te hebben. Dan is het natuurlijk altijd even aftasten hoe het zal gaan: hoe is de vorm, ben ik m'n snelheid niet verloren, en belangrijker nog: hoe staat de rest ervoor?

Afgelopen weekend had ik 's zaterdags lekker geknald op de crosser (60km) en 's zondags een ietwat rustiger ritje op de weg gemaakt (86km). Op zondag had ik mezelf de opdracht gegeven niet te hard te rijden, of vooral de hartslag niet te hoog op te laten lopen, maar merkte toen wel dat de zaterdagrit nog in de benen zat. Tempoversnellingen gingen niet zo makkelijk als anders en de benen voelden weinig krachtig aan.

Enigszins vertwijfeld over de vorm stond ik vandaag dus aan de start. De eerste kilometers van huis naar de verzamelplaats gingen tegen de wind in en niet echt makkelijk. De lentekriebels bleken niet alleen mij te pakken te hebben want er stond een flinke groep renners te wachten om op pad te mogen. Tegen de wind in vertrek startte ietwat voorzichtig met een tempo tussen 35 en 37km/u. Al gauw liep dat op en werd er in 'groep 38' keurig 38km/u gereden ondanks de tegenwind. Van de circa 12 man reden er 5 op kop, waaronder onderschrijvende. De benen voelden sterk aan en de kopbeurten gingen makkelijk. Met z'n vijven draaide het lekker door en ook toen de wind draaide werd er een keurig stabiel tempo gereden. De teller liep lichtjes op naar 39-40km/u en na de bochten werd keurig gewacht tot de groep weer een aangesloten geheel was.

Kort voor het binnenrijden van Veldhoven werd de pees er nog even opgelegd en ging het tempo de hoogte in. Met 50km/u kon de sprint ingezet worden, maar helaas kwam er tegenverkeer aan waardoor ik heb laten lopen. Desalniettemin tot aan het eind verbazingwekkend sterk gereden zo vroeg in het seizoen. De ongeveer 60km met de groep gingen met 37.1km/u gemiddeld. De cross-kilometers hebben zeker geholpen. Komende zondag staat de 'Heuveltjestocht' op het programma, laat maar komen!

Vanochtend had ik wel zin in een ander parcours. Op de website van mijn clubje staat dat men 's zondags om 9.30u verzameld voor een ATB tocht. Laat ik die optie maar eens nemen om a) te zien wie er zoal meerijden op dat tijdstip en b) wat nieuwe routes te leren kennen. Ietwat te vroeg kom ik aan bij een lege parkeerplaats met op straat de restanten van een drankfestijn. O ja, dat is waar ook: Carnaval. Blijkbaar kent men hier het gezegde "'s avonds een vent, 's ochtends een vent" niet want het blijft angstvallig stil. Er komt niemand opdagen, 9.30u verstrijkt en ik krijg het koud, dus dan maar alleen op pad.

Van tevoren al even een backup-optie bepaald: ik rij door naar Oirschot voor de vaste ATB-route daar. Op weg ernaar toe volg ik het bekende asfalt maar, er zullen vast opties door het veld zijn, maar die ken ik (nog) niet. In tegenstelling tot de rest van de route is de weg die het bos in leidt niet gestrooid en ligt er mooi wit besneeuwd bij. Af en toe even opletten voor bevroren plassen, maar verder kan gewoon het gas erop. Dan volgt een wat bochtiger stuk met wat hoogteverschil en op een stuk waar minder sneeuw blijkt het gladder dan verwacht: ijzel! Terwijl ik kracht zet op mijn linker pedaal merk ik dat m'n achterwiel iets naar rechts uitbreekt. Gauw reduceer ik de kracht, maar het is al te laat: mijn zwaartepunt ligt niet meer boven de wielen en voordat ik kan reageren klap ik tegen het asfalt. De linkeronderarm en -heup hebben de klap opgevangen, maar mijn hoofd krijgt nog een zwiep mee en tikt hard tegen de grond. Overeind krabbelend voel ik pijn aan arm en heup, maar ook hoofdpijn. Maar even rustig aan en zien wat er aan de hand is.

Balen... want ik heb nog geen meter in het bos/veld gereden, waarvoor ik hier toch kwam. Ik besluit toch verder te gaan: 50m na de val kan ik afslaan het bos in om de route op te pakken met de lus genaamd "De Beerzen". Het hoofd dreunt nog wel wat na bij iedere boomwortel die ik passeer, maar langzaamaan wordt het minder. Gelukkig weinig erg dus. Het zonnetje schijnt en zo nu en dan zorgt een windvlaag voor een lokale sneeuwval vanuit de bomen. Over smalle paden is het lekker draaien en keren hier, weinig rechte stukken. Verderop in de route komen meer modderpoelen waar nog net sporen omheen te vinden zijn. Na tijden niemand gezien te hebben wordt het nu drukker met wandelaars en honden die uitgelaten worden. Zowaar rijdt er nu ook een mountainbiker voor me op een stuk waar een smal zandpaadje in een lange strook ligt. De grote plaat en knallen richting mijn voorganger. Plots veranderd het zandpad in een modderbende en is het goed opletten want de kleinste stuurfout stuurt je ofwel diepe modder in zodat je geheid over de kop gaat, ofwel het prikkeldraad in. Beide lijkt me niet zo fijn, dus schakel ik gauw terug en laat me door de modder afremmen tot een iets veiliger snelheid.

Zodra ik de MTB-er bijna te pakken heb slaat hij van de route af. Bah... ik had hem graag in deze technische strook op z'n nummer gezet ;) Er volgt een laatste lus "Oirschot" waar weinig lol te beleven is: lange stukken over zeer slechte brede boswegen en veel stukken asfalt. Wederom rij ik op een mountainbiker af, maar ook die draait vroegtijdig af... het zit me niet mee vandaag. Wanneer ik terug bij af kom, staan er 40km cross op de teller en moet ik nog terug naar huis. De wind is aangesterkt en staat pal tegen. In plaats van de ongeveer 15km (wat ik in gedachten had) zijn het er bijna 20, dus de laatste loodjes vallen zwaar. De warme douche maakt veel goed, al is het nagelborsteltje met water en zeep om geschaafde knokkels vrij van vuil te maken niet de grootste pret.

Tijd om de schade op te maken: Een flinke zwelling op de onderarm, blauwe heup en stuk huid van m'n knokkels af en een licht gekneusd ego. De helm heeft de klap op m'n hoofd goed opgevangen, maar ik kan wel op zoek naar een nieuwe: de binnenschaal is door-en-door gebarsten. Blij dat ik hem op had. De mouw van mijn windjack vertoont ook een gat en schuurplek. Meest belangrijk van al: afgezien van een krasje op de snelspanner is de fiets ongeschonden uit de strijd gekomen.

Details van de rit: 75.6km, met 22.9km/u gemiddeld, waarvan 40.1km met 21.2km/u gemiddeld door het bos.

Vandaag besloten het kopen van nieuwe schoenen (voor de crosser) te combineren met een uitstapje naar Nuenen om daarmee de autorit lonend te maken :). In Nuenen ligt een ATB-route die voert over de oude vuilnisbelt, die als hoogste punt (75m) van Noord-Brabant bekend staat. De route leidt tot een hoogte van zo'n 67 meter, maar in een eerste klim bereik je 30m hoogte. In de fietswinkel werd gezegd dat het me niet zou lukken om naar boven te rijden omdat er geen grip is. De eigenaar had gisteren met spikes gereden en was maar net aan boven gekomen. Dat klinkt mij natuurlijk in de oren als een uitdaging, dus gewoon maar proberen.

Het pad is te zien, maar ligt vol met losse sneeuw, dus na een eerste poging die strandde in een tuimeling (omdat het pedaal niet snel genoeg wou loslaten toen het achterwiel geen grip meer vond), gekozen voor een vrije rit over het besneeuwde gras naast het pad. In de witte massa doemt zo nu en dan ineens een groef in de dwarsrichting op, wat een alternatief pad lijkt te zijn, maar in de stijgende lijn met weinig vaart en grip, maken deze groeven het wel erg lastig. Zo nu en dan moet ik even afstappen om de fiets te keren om een zigzag lijn in te zetten (het lukt me niet om op deze steile stukken een krappe bocht te maken) en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Maar met stug doorzetten lukt het me om zonder te lopen boven te komen. Hier is de mogelijkheid om een steile afdaling te maken, maar daar zijn kinderen aan het sleeën over een ijslaag. Laten we dat maar even niet doen, en dus een eigen lijn naar beneden.

Na een kort stukje op 'grondniveau', gaat de route wederom de bult op, dit keer naar 67m hoogte. Hier ligt het spoor nog voller met losse sneeuw en de bochten zijn niet te nemen. Ondanks een tweetal tuimelpartijen kom ik ook hier toch boven, en kan ik genieten van het uitzicht over de omgeving. Niet te lang, want er staat een harde, koude wind. Dan volgt een huiveringwekkende afdaling met 1 voet uit het pedaal om voldoende balans te houden. Heelhuids kom ik beneden en kan ik de route vervolgen. De rest van het rondje is weinig boeiend en verraderlijk glad door beijsde wegen. Daarom besluit ik de fiets weer in de auto te gooien, terug te rijden naar huis, en nog wat rondjes door het bos bij Waalre te maken.

Het eerste rondje over de officiële ATB-route (oude spoorbaan) wil ik wel even knallen. Na de afgelopen dagen hier meermaals gereden te hebben, ken ik het parcours zo langzamerhand een stuk beter en weet nu waar je, onder deze omstandigheden, wel en niet vol door de bochten kan. Na een ietwat gematigd begin, gaat het gas er goed op in de tweede helft. Op de lange rechte stukken gaat de grote plaat erop en rag ik met meer dan 30km/u over de harde sneeuw, en in de bochten is het de kunst om ze zo snel mogelijk te nemen en bij het optrekken na de bocht goed druk op het achterwiel te houden om geen tractie te verliezen. Tweemaal moet ik in de remmen voor voetgangers met sleeënde kinderen of loslopende honden, maar afgezien daarvan kan het gas erop blijven. Het rondje van net geen 12km gaat in 28m32, gem 24.3km/u. Jippie! Met de invallende dooi zal het wel even duren voordat het parcours weer zo snel is, maar dan volgt zeker nog een poging. In een tweede rondje doe ik rustig aan, maar rij op sommige punten op snelheid een alternatieve lijn waarbij ik merk dat er toch zeker nog wel een halve minuut te winnen valt.

En die bult in Nuenen, daar kom ik nog wel een keertje terug als het minder glad is.

Update: Foto's bijgevoegd

Na lang overpeinzen toch maar de stap genomen en een fiets aangeschaft voor het veld. Na twijfel tussen mountainbike en cyclocrosser gekozen voor de crosser, en daar tot op heden nog geen greintje spijt van gehad. Ik heb gekozen voor een model met schijfremmen, de nieuwe trend in deze discipline.

Het landschap is voorzien van een flinke laag sneeuw en dus zijn de ATB-parcoursen hard en snel, doch glibberig. Gisteren over de vaste ATB-route van Waalre 45km heerlijk geknald op mijn nieuwe race-monster, en na dat succes vanochtend meteen maar ingeschreven voor de ATB-toertocht van TCAW.

Om 8.45u staat de thermometer op -7 en er staat een harde wind (kracht 5). Na het inschrijven gauw op pad, en na een kort stukje over de weg voert de route het bos in, waar de wind wegvalt en de gevoelstemperatuur een stuk hoger ligt. In het begin vrij lange stukken tussen de bochten, daarna volgt wat meer slingerwerk tussen de bomen door. Een stuk over de heide en voor de wind rijdt heerlijk, maar daarna toch weer flink in de remmen om een haakse bocht te maken.

Aangezien ik vroeg gestart ben, is het parcours nog lekker leeg, en tref ik zo nu en dan een mountainbiker, of groepje, die ik met gemak achter me weet te laten. M'n achterband had wellicht iets zachter gemogen; bandendruk is iets dat ik nog onder controle moet krijgen, maar daardoor is het wel lekker glibberen in en na de bochten en moet regelmatig over en onderstuur opgevangen worden. In het bos nabij Leende volgt een leuk technisch stuk over een soort wasbord doordat tussen de boomwortels diepe kuilen zijn gesleten en komt het neer op ritmisch je stuur omlaag drukken en omhoog trekken.

Na zo'n 25km volgt de verzorgingspost waar vloeibaar drinken (het vocht in mijn bidon heeft ondertussen een vaste vorm aangenomen), koek en soep te krijgen is. Lekker. Er volgen nu wat meer stukken door het open veld, maar dit keer staat de wind hard tegen. Het is ook beginnen te sneeuwen en daar wordt het allemaal niet makkelijker door. Door de pauze ben ik met 3 andere cyclocrossers bijeen geraakt, maar 1 haakt gauw af omdat het hem te snel gaat, een ander neemt de benen in een lang stuk tegenwind (daar zal ik nog wat meer voor moeten trainen), maar de derde rijdt min of meer gelijkwaardig.

Plots tref ik een bordje "nog 3 km tot finish", wat ik nog niet verwacht had. De bedoeling was de lange tocht van 55km, maar zoals later blijkt, is die afstand geschrapt en is 45km de langste afstand. Gezien de koude omstandigheden misschien zo gek nog niet, want in die paar laatste kilometers is het afzien als over de weg, met tegenwind, teruggekeerd moet worden naar Waalre. Wel laat ik hier de andere crosser achter, dus blijkbaar gaat het toch zo slecht nog niet. Ik besluit direct door te rijden naar huis, maar met de wind nog steeds vol op kop vallen die laatste 4km me erg zwaar. Helemaal stuk ben ik blij de luwte van de parkeergarage te bereiken. Onder de douche kom ik weer op temperatuur.

Bij terugkomst staat er een kleine 54km op de teller, met 22.8km/u gemiddeld en een gemiddelde hartslag van 171bpm. Gisteren eenzelfde hartslag en 45km aan 21.6km/u. Of dat nou snel of traag is zou ik werkelijk niet weten, daar zal ik na nog wat meer ritjes wel een beeld van krijgen. In ieder geval staan de eerste 100km op de km-teller van de crosser.