Tijd voor een nieuwe uitdaging. Ditmaal in de vorm van deelname aan Mendig - Budel, een klassieker in de regio. Met wat geluk kan ik een plaatsje bemachtigen in de bus en het hotel (ik stond op de reservelijst) zodat ik op vrijdagmiddag afreis naar Café de Meulen in Budel. De fiets kan de vrachtwagen in en dan is het even wachten totdat bagage en deelnemers de bussen in mogen. Onderweg wordt verteld hoe de tocht ontstaan is: een Duitse soldaat uit Mendig raakte verliefd op een meisje uit Budel en blijkbaar was de liefde groot genoeg om de afstand per fiets te overbruggen. De rit naar Mendig verloopt vlot en 's avonds wordt een lekker diner voorgeschoteld. De andere heren aan tafel hebben de tocht ook nog niet eerder gereden en vragen zich af of ze om 18u binnen zullen zijn. Ik hou me wat op de vlakte omdat ik toch wel van plan ben om zeker 2 uur daarvoor al klaar te zijn. Als ook het toetje op is, moeten we even wachten op onze 'taxi' naar het hotel, maar als we daar aankomen, duiken Wim (mijn toegekende kamergenoot uit Bladel) en ik gelijk onder de wol.

Op zaterdag gaat de wekker om 6u zodat we rustig kunnen voorbereiden, ontbijten en naar de start gebracht worden. Daar staat op geringe afstand van de start de fiets al klaar en na de laatste preparaties kan de tas in de bus en fiets ik naar de start. Er zijn nog wat vraagtekens bij het weer, maar de verwachtingen zijn overwegend goed, hooguit later op de dag een buitje. Bovendien schijnt de zon bij de start en ziet de lucht er goed uit, dus we hebben er alle vertrouwen in. Op het marktplein van Mendig staan mijn clubgenoten (die in een ander hotel sliepen) al klaar en ik kan mooi vooraan inschuiven. Het plein vult aardig op als er zo'n 350 deelnemers verzamelen. Om 8u is het nog even wachten op een paar laatste deelnemers die hun fiets nog uit een busje aangereikt krijgen, maar dan spreekt de burgemeester van Budel ons toe en wenst ons een prettige rit. Kort daarop volgt het startschot en sluiten we aan achter een politiemotor die ons de eerste 15km begeleidt.

Deze tocht is anders dan andere tochten in de heuvels omdat hier de heuvels in het begin zitten in plaats van aan het einde. Aangezien ik toch wel wil proberen met de eerste groep mee over de heuvels te komen, blijf ik goed vooraan al is het af en toe wel vechten voor positie. Als eenmaal de klimmen komen gaat dat makkelijker en met gemak gaan de eerste heuveltjes onder de wielen door. De top van de eerste serieuze (lees steile) klim ligt op 18km van de start: de Helleweg. Daar gaat de ketting naar de triple als de percentages boven de 15% komen. De rest trekt niet keihard door zoals ik wel eens eerder heb meegemaakt en redelijk makkelijk peddelend kom ik met de eersten mee, onderweg luid aangemoedigd door omstanders met koebellen en fluitjes. Het lawaai dat daar vanaf komt geeft meer dan voldoende motivatie om hard door te rijden :). De klim kent nog een uitloper die minder steil is: de Rassberg. Als ik op dit stuk omkijk zie ik tot mijn verbazing dat we maar met zo'n 20 man zijn waar ik geen enkel bekend gezicht tussen zie. Na afloop leer ik dat al mijn clubgenoten er al op de Helleweg af moesten.

Op 25km volgt nog een steile klim: Hohe Acht, waar in een strak maar niet meedogenloos tempo in gesloten groep naar boven gereden wordt. Terwijl ik om mij heen vertrokken gezichten zie, gaat het me makkelijk af: dat stemt gerust voor de rest van de rit. Na menig klim en afdaling komen we na 65km bij de eerste controlepost. Gauw wat drinken en reepjes pakken om dan eigenlijk direct weer op de fiets te springen. De groep, van ongeveer 15 man, neemt maar anderhalve minuut pauze. Kort na de stop begint het te regenen en het ziet er niet naar uit dat het gauw weer droog wordt. Uiteindelijk duurt dat nog tot ongeveer km 200. De route vervolgt over binnenweggetjes die in goed weer best leuk zijn, maar nu vooral obstakels kennen in de vorm van zand, grind en andere gladheid. Met de nodige voorzichtigheid gaan we verder, maar op een kruising tussen de landerijen gaat het mis. Ineens blijkt de weg spekglad en gaan voor mij 2 man plat. Ik voel mijn banden glijden, maar weet nog net mijn gevallen voorganger te ontwijken. Achterin de groep vallen nog eens 1 of 2 renners. Gelukkig blijkt het zonder erg te zijn en kunnen we verder.

De groep is een mengeling van Nederlanders en Duitsers, maar tussen die laatsten zitten een paar die niet in een groep kunnen rijden. Éé van hen is continue aan het klootviolen en gekke-bekken-trekken, het lijkt net Thomas Voeckler. Zijn achterwiel is zeker één om te mijden. De pauze op 135km is ook een korte, om gauw weer verder te gaan met gevulde bidons en wat eten. Op 150km heb ik mijn gebruikelijke dipje en doe even wat minder werk op kop. Kort daarop (op 160km) voel ik mijn voorband zachter worden in een lichte afdaling. Een licht getik maakt mijn vrees bewaarheid: lek. De groep raast voort en ook de begeleidende auto's (van enkele andere renners in de groep) wachten niet. Het is flink balen als blijkt dat het dopje op het ventiel van mijn reserveband zo vast zit dat ik het hele ventiel los draai. Gelukkig stopt een andere volgwagen waarvan de bestuurder vraagt of hij kan helpen. Hij krijgt gelukkig het ventiel weer in orde en niet veel later zit de band weer op de velg (nadat de doorn/steen verwijderd is). De begeleider heeft er wel vertrouwen in dat ik terug bij de groep kan komen, maar ik weet wel beter. In mijn eentje ga ik dat gat van een vijftal minuten niet dichtrijden. Even probeer ik achter de auto te rijden, maar de bestuurder is dit niet gewend en laat me net niet dichtbij genoeg te komen zodat ik alsnog in de wind rij.

Er zit weinig anders op dan alleen verder te gaan, dan zie ik bij de volgende stop op 185km wel verder. Met de wind op kop is het hard werken en af en toe komt de kmteller niet verder dan 27km/u om kort daarna op een stukje voor de wind weer 45km/u aan te geven. Op 185km zie ik geen pauze, op 190 nog niet en op 195 ook niet. Het gevoel dat ik de post gemist heb bekruipt me en op 200km weet ik dat dat wel zo moet zijn. Ik zit al een tijdje zonder drinken en heb echt wat nodig om de finish te halen. In Thorn zie ik eindelijk een drankgelegenheid die geopend is. Eigenlijk verwacht men dadelijk een gezelschap van een trouwerij, maar ik kan nog wel gauw even wat te drinken krijgen. Met een gevulde bidon zet ik verder koers naar Budel. De wind begint aardig zijn tol te eisen en de snelheid loopt langzaam wat terug. Op 8km voor het einde wordt ik ingerekend door de achtervolgende groep waarbij ik aanpik.

De finish in Budel blijkt midden in het centrum te zijn, waar de straat is afgezet en kort na de finish voorzien van een verhoogd podium waarover de binnengekomen deelnemers mogen om een medaille in ontvangst te nemen en even toegesproken te worden door een omroeper. Er staat heel wat publiek en er heerst een gezellige sfeer. De vermoeidheid van de 70km open vlakte solo overheerst en na mijn bagage gezocht en gevonden te hebben ga ik richting auto om vocht en koolhydraten aan te vullen met het herstelpakketje dat ik daar heb achtergelaten. Moe, enigszins teleurgesteld omdat er meer in had gezeten zonder lekke band (top 15), maar toch voldaan met ~25e plek keer ik huiswaarts.

Afstand: 235km, 2476 hoogtemeters. Tijd van start tot finish: 7u25m, netto rijtijd ~7u10m, gemiddelde snelheid: 32.9km/u. Tot slot blijkt de tombola mij een tegoedbon van 10 euro te hebben opgeleverd, op te halen in Budel... kortom binnenkort maar even een (fiets)ritje die kant op plannen.

Dit jaar begon met een wegrit onder koude omstandigheden, op 12 januari net boven nul en op 13 januari bij -5°C. Na een periode (eind 2011) van weinig fietsen, slechts spinning, vielen de laatste loodjes tijden deze ritten zwaar. Op 19 januari had ik de beschikking over mijn eerste cyclocrosser en in de sneeuw heb ik de eerste ritten gemaakt. Na de eerste rit van 45km volgde de dag erna de eerste veldtoertocht van 45km+4km van en naar huis, ‘k had de smaak dus meteen goed te pakken. Een lange periode van sneeuw en kou zorgde voor goed vermaak in het bos. Vanaf eind maart kwam het wegseizoen weer op gang en werd de intensiteit opgevoerd om begin juni in goede vorm te zijn voor een weekje Luxemburg met als hoogtepunt de Jean Nelissen Classic. Augustus stond in het teken van de vakantie in Oostenrijk, met schitterende klimmen vanuit drie verschillende standplaatsen. Als traditionele jaarafsluiting heb ik weer de Mergelheuvelland tweedaagse gereden, waarna de wat pijnlijke knieën wat rust verdienden. In oktober de racer nog wel gepakt om vanaf november de cyclocrosser weer volop te gebruiken. Ook heb ik dit jaar twee uitstapjes in Amerika gemaakt door een fiets te huren in San Francisco en in Philadelphia tijdens twee werkbezoeken; "Biking the Golden Gate" was leuk, rond Phildadelphia helaas minder aantrekkelijk.

De eindstand is als volgt: 66 ritten op de racer met een totaal van 6214km en 36 ritten op de cyclocrosser met een totaal van 1874km. De totaalstand van dit jaar is daarmee 8088km. De rek is wel een beetje uit het Eddingtongetal, dit jaar leverde een stijging van 81 naar 83 (en het metrische Eddingtongetal steeg van 115 naar 118. Dit jaar leverde ook een nieuwe maximum snelheid van 93.1km/u, gereden in de afdaling van de Grossglockner). Tot slot waren er in 2013 3 lekke banden, net boven gemiddeld.

Een sportief 2014 gewenst!

Vanochtend was de ATB tocht in Budel (rondje Cranendonck): 50km waarvan het eerste deel voornamelijk over zand ging en deel twee door de blubber. Kortom, een ochtendje heerlijk spelen met de cyclocrosser. Het was lekker rustig op het parcours, in tegenstelling tot vorige week (toen ik toch wel een 150 man voorbij heb moeten rijden), waren er vandaag slechts zo'n 30 inhaalpogingen nodig zodat ik lekker m'n eigen tempo kon rijden. De regen van de afgelopen dagen heeft z'n invloed wel gehad op het parcours, en met een bui vlak voor de start verwacht ik zeker flinke blubber. Tot m'n verbazing valt de modder in het eerste deel reuze mee omdat de hoger gelegen zand-, hei- en bosgebieden aangedaan worden.

In deel 1 dus lekker door het zand ploegen, daarna lekker schuiven met het achterwiel door de modderige stroken. De laatste 10km heb ik nog veel over, dus gaat de gaskraan nog even lekker open. De kortere routes komen ook weer op het parcours, maar gelukkig zijn de paden hier wat breder zodat de langzamere medemens gauw gepasseerd is. Waar anderen ploeteren door de modder, kan ik hier het gas erop houden en op hoge snelheid door het slijk snijden. Kort voor de finish schat ik echter 1 passage verkeerd in: het inrijden van een fietspad met versmallingsborden/hekken. Ik blijk de smalte te krap te nemen en knal hard met de linker knie tegen het hek. Een fikse pijn schiet door m'n knie, maar na een 500-tal meters doorbijten gaat het wel weer en kan het gas er weer op. Bij terugkomst aan start/finish blijkt er een flinke snee te zitten en de combinatie met het stoppen van de inspanning doet me even duizelen. Tot tweemaal toe ga ik toch maar even zitten terwijl ik wacht op m'n beurt voor het afspuiten van de fiets. Straks toch maar even naar laten kijken door de EHBO'ers. Gelukkig blijkt de snee niet al te diep, maar toch wel over de halve breedte van de knie. Vakkundig wordt de boel even ingepakt zodat er geen vuil in komt. Thuis, na het douchen even verder verzorgen, en dan moet het verder zelf helen.

In samenvatting, jammer van het aandenken op de knie, maar ondanks dat heerlijk genoten op 50.5km parcours, 24.1km/u gemiddeld.

Terwijl het ATB-toertocht seizoen al enige weken gaande is, kan ik vandaag pas voor het eerst meedoen met deze pret. In eerdere weekenden zorgden ziekte en familiebezoek voor mijn afwezigheid. Vandaag zijn er tochten in Reusel, Zijtaart en Helmond. Ik ken geen van allen en speur vooraf het internet af voor reacties over de drie parcoursen. Mijn originele keuze viel op Reusel, maar er staan goede recensies over Helmond en geen enkele over Reusel, dus pas ik mijn keuze aan. 20km enkele reis is een beetje te ver voor 51km toertocht, dus met de auto op pad.

Mijn eerste kennismaking met het Helmondse is niet geweldig. Nadat ik mijn fiets uit de auto gehaald heb en tegen een hek geplaatst, kom ik er iets later achter (als ik ook al een voet in de auto geplaatst heb) dat precies achter mijn auto een bende hondenstront ligt. Driemaal raden waar de fiets en ikzelf in hebben gestaan. Bah... op zoek naar een takje en het ergste wegwerken. De rest zien we later wel.

Het is druk bij de inschrijving, maar na even in de rij te hebben gestaan mag ik op pad. De route voert direct de bebouwing uit en de bossen in. Helaas rijden er hier op de technische stukken, waar best wel wat hoogteverschil in zit, heel wat slome gasten die niet rijdend boven weten te komen en flinke files op de single-tracks veroorzaken. Dit had ik zo vroeg niet verwacht en enige frustratie maakt zich meester. Nadat ik de file voorbij ben toch maar even bedaren, want ik wil vanochtend wel wat plezier hebben.

Het fietsen gaat best wel makkelijk, al moet het gas er regelmatig af omdat op de smalle paden niet vrijuit te rijden is door ander verkeer. Af en toe wat brutaler laten weten dat je sneller wilt, blijkt te helpen, want zo nu en dan gaat men toch aan de kant. Netjes! Na half koers is er een versnapering in de vorm van een krentenbol en een kop thee, dat smaakt wel.

Na een paar kilometers vanaf de pauze begint het te regenen. Eigenlijk best wel lekker, want het was toch wel erg warm vanochtend (gistermiddag had ik het kouder). Ondertussen begint de afstand best door te wegen en gaat het allemaal iets minder flitsend. De inhaalpogingen gaan niet zo makkelijk meer en ik merk dat ik telkens vaker op de teller kijk hoever het nog is. Er volgt een stuk langs een kanaal/riviertje waar de regen voor een zuigende laag blubber heeft gezorgd. Voor me zie ik de één na de ander rare zwiepers maken en een paar weten er zelfs een 180 graden draai te maken of rijden prompt de bosjes in. Door het tempo hoog te houden blijf ik hier beter in het juiste spoor, al vinden de benen het ondertussen wel genoeg geweest. Na een laatste stuk door het bos ga ik, samen met nog 5 anderen de fout in door een pijl naar rechts iets te letterlijk op te vatten. Na een paar honderd meter toch maar omkeren en inderdaad... het was niet 'rechts rechts', maar 'rechts schuin links'.

Niet veel verder, terug bij start/finish, even de fiets afspuiten. Geen overbodige luxe... Daarna even omkleden, fiets droogmaken, inladen en terug naar huis waar een lekkere warme douche wacht. Na de verrassing van vanochtend tussen de ribbels van mijn schoenzool en uit het automatje te hebben weggewerkt mogen de beentjes omhoog. Oh... wat lekker! Vanmiddag eens kijken hoe de profs het er in Gieten vanaf brengen.

Tot slot de gegevens van vandaag: 54.7km met 22.4km/u gemiddeld (tempo aardig gedrukt door de filevorming). Leuk parcours met veel technische stukken door het bos.

Vannacht heeft het geregend, maar de wegen drogen op en het zonnetje schijnt vanochtend. Met een graad of 10 is het niet echt koud, al staat er wel een flinke wind. Ik lees dat de ATB-route Best ook na regen begaanbaar is, dus laten we dat maar eens proberen.

Op de heenweg pik ik nog even het klimmetje in Meerhoven (Waterrijk) mee, maar behoudens een wat glibberig pad (nog zeer nat) omhoog is er daar niet zo heel veel te beleven... of heb ik iets gemist? Doorsteken naar Best om daar eerst maar eens de kortere Zuidlus te rijden. Niet al te gek doen, want ik ben op nieuw terrein en bovendien de eerste keer dit seizoen op een glibberig parcours op de cyclocrosser. Ik ben blij de banden niet te hard op gepompt te hebben, want er staan flink wat plassen op het parcours met de nodige blubber. Ondanks dat het tempo relatief laag ligt, haal ik menig mountainbiker in en vermaak me prima. Rondje twee gaat wat vlotter en ik pak een paar springschansen mee. Fun-factor heeft deze route zeker!

Tijdens rondje drie zie ik dat cyclingteam Baby-Dump verzamelt (hun ploegwagen had ik bij het aanrijden al zien staan) en in tweetallen op een deel van het parcours wat sprintwedstrijdjes begint. Als twee cyclocrossers net voor mij het parcours op draaien voor hun wedstrijdje aarzel ik niet en zet aan om in hun spoor te volgen. Er blijkt dit keer een derde (op MBT) mee te starten, dat zie ik te laat, dus ik zit in de sandwich. Tot mijn verbazing kan ik het tempo vrij makkelijk volgen, al is het wel even wennen om op hoge snelheid vlak achter een ander de bochten in te sturen. Aan mijn techniek ligt het niet, want in de bochten verlies ik helemaal niets. Op een langer recht stuk (kort voordat ze terug bij hun start zullen zijn) gaat het tempo verder omhoog en laat ik de man in mijn wiel passeren. 'k Heb geen zin om deel te zijn van het gevecht voor de laatste bocht en laat hen het verder met z'n drieën uitvechten.

Na nog een half rondje op dit parcours ga ik even langs de heren om te vragen of ik niet teveel gestoord (in de weg gereden) had. De MTB-er had "liever dat ik nog even doorgereden had ipv hem voorbij te laten gaan", dus dat complimentje steek ik graag in mijn zak. Vervolgens maar even de Noordlus verkennen. Hier ligt nog meer water op het parcours en na al een paar keer een kletspoot gehaald te hebben doe ik maar even wat rustiger aan. Af en toe is het goed opletten waar het duidelijkste spoor ligt, want niet alle bordjes staan nog langs het pad. Bij terugkomst nog maar een keertje de Zuidlus op tempo, maar dit keer ben ik ietwat overmoedig in een bocht. M'n voorwiel breekt uit en bij de correctie graaft het in... dus plat op m'n snufferd. Blij dat ik m'n helm op had, want even duizelt het wat nadat ik de grond een kopstoot heb gegeven. M'n vinger heeft blijkbaar klem gezeten onder het stuur, dus even kijken of alles nog functioneert. Gelukkig geen schade behoudens de deuk in mijn ego, dus opstappen maar weer.

Nadat ik de ronde afgemaakt heb, terug naar huis. Tegen de wind in, dus pak ik de kortste route. Vanaf Aquabest kom ik zo door een voor mij onbekend deel van Eindhoven, maar als ik de Boschdijk nader herken ik het wel weer. De fiets ziet er niet uit... wat een blubber, dus na zelf eerst gedoucht te hebben, is de fiets aan beurt. Ik heb maar net genoeg aan twee emmers water om alle vuil weg te krijgen... Een tuinslang was nu wel makkelijk geweest.

In totaal net geen 60km gereden met gemiddeld 23.5km/u. Het MTB-parcours in Best is niet zeer uitdagend, maar kan op flinke snelheid gereden geworden (zeker als het droog is) en dan heb je je techniek toch wel nodig. De kombochten rijden lekker en met een paar springschansjes is dit zeker een parcours met hoge fun-factor. Ik kom nog wel eens terug, maar dan wel als het iets minder modderig is.

Afgelopen weekend was er weer de Mergelheuvelland tweedaagse. 's Zaterdags ging de route België in, en 's Zondags werd Nederlands Limburg aangedaan. Het weer was niet slecht, maar uit de kunst is ook anders.

Op zaterdag was het bij de start maar 7 graden, maar het zou vast snel warmer worden, dus geen arm/beenstukken aan want dan heb je de verdere rit de zakken van je shirt vol zitten. Er is een mooi parcours uitgezet door de Voerstreek en in de 150km lange rit (er was 160km beloofd) worden heel wat heuvels aangedaan, vooral wat minder bekende. De temperatuur loopt een stuk minder hard op dan verwacht, want na drie uur rijden is het amper 3 graden warmer, maar daarna wordt het gelukkig wat aangenamer als de zon door de bewolking komt, met een graad of 18 bij terugkomst. Het klimmen gaat erg lekker, ik kan merken dat ik een stuk sterker uit Oostenrijk ben terug gekomen. Op de steile klimmen moet ik wel uitkijken dat ik niet te gek doe omdat m'n knie nog steeds niet helemaal hersteld is, maar afgezien daarvan gaat het goed. Bij terugkomst staan er 151.58 km op de teller met 2314 hoogtemeters, die afgelegd zijn met gemiddeld 29.19km/u.

Zondagochtend kan ik bijna niet uit m'n bed komen omdat mijn knie op slot zit en ook lopen gaat me niet bepaald lekker af. Na wat rondjes door de woonkamer lost de knie wat en besluit ik toch naar Limburg af te reizen en een poging te wagen. Eenmaal op de fiets gaat het makkelijker, maar toch wel met wat pijn. Ik besluit daarom een paar klimmetjes te laten zitten en doe de 100km ipv de geplande 120km. Het is duidelijk te merken dat het parcours te lijden heeft gehad onder het niet willen afgeven van vergunningen door de Limburgse gemeenten: alle bekende en mooie klimmen rij je voorbij of er wordt kort voor de voet afgedraaid. Jammer!
Het weer is nog beroerder dan gisteren. Bij de start nog 14 graden, onderweg zijn daar nog 12 van over en dan begint het nog te motregenen ook. Driemaal raden wanneer de zon erdoor kwam: toen ik alweer terug bij de auto was... Daar stond op de teller 98.51km, 1391hm, 28.46km/u gemiddeld.

Hopelijk volgend jaar iets beter weer en een iets mooiere route op dag 2. De route van dag 1 was top.

Het wordt vandaag warm (28 graden), dus het is wel prettig om op tijd te starten. Om 7.20u vertrek ik richting Mierlo om daar in te schrijven voor de toertocht van John Knoops. Met nog nauwelijks verkeer op de weg trappen de eerste 15km makkelijk weg. Na inschrijving meteen maar op pad want er lijkt niet echt een groep snelle jongens te vormen bij de start. Het is even opletten in het begin omdat de pijlen niet optimaal hangen en na een tweetal keer een pijl gemist te hebben sluit ik aan bij een groepje dat daarvoor nog achter me reed. Het tempo is me niet hoog genoeg, dus ik haal in, maar merk dat ze versnellen en in mijn wiel gaan zitten. Lekker in mijn eigen tempo vlotten de kilometers gauw terwijl de anderen geen aanstalten maken om over te nemen. Na een kilometer of 15 op kop gereden te hebben rijden we een groepje van 3 voorbij en besluit ik het roer maar eens over te geven. Met de opmerking "maar wel een paar kilometer per uur langzamer hoor" neemt mijn achterbuur aarzelend over. Er blijken een stuk of 8 man in deze groep te zitten, waarvan er 3 zijn die wel door willen rijden, de rest is ballast. Kortom, met z'n vieren rijden we richting Zuiden, waar we in het Belgische Tongerlo de pauzeplaats bereiken op zo'n 55km van de start.

De bidons worden weer gevuld met sportdrank en de reis wordt verder Zuidwaarts voortgezet. De klevers slaan af voor de korte afstand, met z'n vieren gaan we door voor de extra lus van de 175km, al blijft 1 renner achteraan hangen. Deze lus is het mooiste deel van de route met wat klimmetjes. Mijn kompanen klimmen niet zo vlot, dus als ik op de klimmetjes even doortrek lossen ze al vlot. Bovenop wachten maar, want het is nog ver om alleen te rijden. Bovendien is de wind op komen zetten en die zullen we straks pal tegen krijgen. Na de klimmen volgt nog een onvervalste kasseistrook, en met mijn Cancellara-tenu aan kan ik niet anders dan even doortrekken. De kasseien liggen niet best, maar ik weiger om het grindpad ernaast te gebruiken, al is het maar om te voorkomen lek te rijden. Als ik van de stenen af ben kijk ik eens achterom, maar het is leeg. Ik zet de fiets aan de kant en merk dat ik op een 1200m ongeveer 500m voorsprong bij elkaar heb gereden. Als de rest weer is aangesloten gaat het weer terug richting Tongerlo voor wat drinken en allerhande fruit (appel, meloen, ...); Lekker! We worden overigens verwelkomd met de woorden: "Daar heb je de koplopers weer". Dat klopt wel, want achter ons is het parcours toch wel erg leeg.

De vierde man zijn we voor de pauze al kwijt gespeeld, dus het laatste stuk gaat met de 3 sterksten. De wind staat geregeld pal tegen, dus het is af en toe stevig doorbijten om het tempo hoog te houden. Ondanks de onophoudelijke wind blijft de teller tussen 35 en 37km/u aangeven als we ombeurten stukken van 1 a 2 km voor onze rekening nemen alvorens door te draaien. Er volgt nog een kasseienpassage in stijgende lijn in Thorn waar ik nog even de Zwitsers-kampioenstrui eer aan doe om daarna weer met z'n drieën te vervolgen. Één van de fietsmakkers krijgt het wat lastiger en zijn kopbeurten worden wat korter. Vanaf Helmond willen de twee rustiger aan doen, maar ik weet dat er nog wat saaie lange rechte stukken volgen, dus gooi ik het tempo nog even de hoogte in. Bij terugkomst in Mierlo schudden we elkaar de hand en bedanken elkaar voor de prettige rit en krijg ik te horen: "Bedankt voor de fietsles" :).

Aangezien ik nog terug naar Eindhoven moet (nog 15km) en door mijn reepjes heen ben wil ik wel even wat eten, maar aangezien het zondag is, kan dat wel eens lastig worden. De organisatie heeft hier echter in voorzien want bij de finish zijn broodjes kaas of ham, fruit voor de deelnemers. Heerlijk, wat een geweldig idee. Na even lekker op het terras gezeten te hebben en het lijf weer van energie voorzien te hebben stap ik op voor de laatste etappe. Wederom met tegenwind, maar nu mag het in een iets langzamer tempo, bereik ik Eindhoven en als ik thuis ben staat de teller op 205km.

De 175km van de toertocht hebben we met 34.5km/u gemiddeld afgelegd, en dus eigenlijk met 3 man gereden. Bovendien weinig windvoordeel en vooral windnadeel gehad en in het middenstuk ook nog het nodige klimwerk. Kortom, hier kunnen ze een puntje aan zuigen!