Vanochtend de Omloop Math Salden vanuit Limbricht (bij Geleen) gereden. Met de vorm zit het prima want de 150 km gingen lekker en naar het eind toe werd ik sterker. Dit alles ondanks het enorm benauwde weer: 18-24 graden, startend met mist en een erg hoge luchtvochtigheidsgraad.

De organisatie was echter zeer, zeer matig (ik wil de woorden slecht en beroerd niet in de mond nemen, maar zou ik eigenlijk wel moeten doen). Voor 5 euro per deelnemer mag je een hele hoop meer verwachten van een dergelijk (niet-grootschalig) evenement; neem een voorbeeld aan onze zuiderburen, waar ik in de afgelopen maanden verscheidene geweldig georganiseerde tochten heb gereden waarbij het inschrijfgeld zelfs minder was dan hier. Als dit het uithangbord van de gelijknamige wielerwinkel is, dan zul je mij niet bij hen in de winkel aantreffen.

Zo waren er op de 150 km 2 controle posten, let wel: CONTROLE posten: op 80km kon je een stempel krijgen, that's it. Gelukkig was de post naast een café geplaatst, zodat je in ieder geval je bidons nog kon bijvullen (en dat was ook hard nodig met dit benauwde weer). Op 115 km was de laatste verzorgingspost die aangekondigd was als "gratis Maxim verzorgingpost". Het zou er nog bij moeten komen dat je daarvoor (extra) moet betalen ook! Één lullig bekertje Maxim-energie-drank en een simpel wafeltje kon er vanaf. Je bidon mocht je niet bijvullen met deze drank, daarvoor slechts flessen water (waarvan de voorraad bij lange na niet genoeg kan zijn geweest voor alle deelnemers... heb meelij met de late starters!).
Daarnaast overlapte de route voor een erg groot deel met de jaarlijkse Heuvellandrit van bromfietsclub de Kompels. Ik kan je verzekeren: het is geen pretje om de eyserbosweg te moeten rijden tussen deze oldtimer-brommers. De 80-100 tweetakt pruttelaars zorgden voor een dikke blauwe walm die keurig tussen de bomen en boven de weg bleef hangen (het was nog erger dan de eerste kilometers van Alpe d'Huez, waar auto-walmen blijven hangen). Ik dacht dat fietsen een gezonde sport was, lekker in de frisse buitenlucht. Daarnaast rijden ze bergop nauwelijks harder (dan ik), schakelen ze geregeld mis en staan daardoor vlak voor je neus zowat geparkeerd. Bergaf is het niet veel beter, want daar halen die veredelde koffiezetapparaten hooguit 45km/u en reken maar niet dat ze wat ruimte maken want: "wij zijn met de club op pad".
Ten derde waren er twee wegafzettingen op het parcours. Dit kun je als organisatie toch checken... ik neem aan dat er bij de gemeenten vergunningen geregeld moeten worden voor zowel de tocht als de afzettingen, dus een beetje meer communicatie zou niet verkeerd zijn. De eerste betrof één of ander buurtfeest en de tweede was letterlijk 'fietsertje pesten'. De man bij het bord had "opdracht gekregen géén enkele fietser door te laten" en bewaakte daarom de afsluiting met zijn leven. Ook te voet liet hij niemand door (ondanks dat het algemene verbodsbord niet voor voetgangers geldt): ik werd gesommeerd via een omweg te rijden (hopende uiteindelijk weer op het parcours uit te komen en overigens wederom door de brommerwalm heen) en kreeg een hoop frustratie m.b.t. wielrenners over me heen gestort. Over de reden/opdrachtgever van de afsluiting werd geen enkel woord gegeven en tot aan het eind van de afsluiting was niets dan lege weg te zien, dus dan weet je wel hoe laat het is. Daarom temidden van zijn geraas de man een PRETTIGE (met extra nadruk) dag gewenst en omgereden. Als deze man ballen had gehad, had hij zijn bord op het parcours van het NK wielrennen gezet, niet veel verderop in Landgraaf.
Ten slotte hield de bepijling ook niets over: Geregeld vele kilometers tussen afzonderlijke pijlen (terwijl er heel wat, ook grotere, afslagen tussendoor waren) en vaak verwarring door te vroeg geplaatste pijlen (100m voor een afslag terwijl er daarvoor bijv. nog een kleinere dwarsweg was).

Nou... eerst wel weer voldoende frustratie gespuid.
Afgezien van alle negatieve punten heb ik vanochtend wel lekker gereden, en daar gaat het uiteindelijk toch om. Al denk ik wel een tweede keer na voordat ik deze toertocht nogmaals rijd.

Gisteravond aan de hand van de weersverwachtingen toch maar de stoute schoenen aangetrokken: De Omloop der Grensstreek op de agenda voor vandaag gezet.
Er zouden wat buitjes mogelijk zijn, maar voornamelijk zou het toch droog blijven. Dat is precies uitgekomen. Er waren buitjes om ons heen, maar wij hebben het droog gehouden (op wat spetters van een nat wegdek na).
Na 12 km Eindhoven-Valkenswaard vertrokken we met een groepje van een man of 10 naar het zuiden. Bij de pauze, 60km van de start, vond ik één mede-enthousiasteling voor de 215km-versie, de rest ging 'retour' voor de 120km. De extra lus van 95km voerde tot het gebied net ten westen van Maastricht. Daar werd, naast vele andere klimmen, de Hallembaye (Côte de Lixhe) aangedaan. Een mooie klim die voorheen vaak de scherprechter was in de Gold-Race. In tegenstelling tot veel andere klimmen die al slingerend tegen de berg geplakt zijn, is dit "een rechte brede weg die recht de hemel in gaat" (bron), en daar is geen woord van gelogen. De 700 meter lange klim, zie foto, heeft een gemiddelde stijgingspercentage van 9 procent en hij doemt prachtig op als je aan de andere kant van de vallei in dalende lijn nadert.
Na zo'n 160 km (waarvan ongeveer 10 teveel vanwege het missen van een pijl) zijn we (met z'n tweeën) weer terug bij de pauzeplaats. Gingen de eerste 150km vrij ontspannen, nu gaat het toch lastiger. Na een korte pauze gaat de reis verder en voegt zich een derde bij het gezelschap. Zijn manier van rijden is ronduit asociaal (laat anderen eigenlijk niet op kop rijden, rijdt zonder uit te kijken zo drukke wegen over waarbij hij op een haar na geschept werd, en wacht vervolgens niet), dus na enkele pogingen tot het laten draaien van de waaier besluit ik mooi in het wiel post te vatten en andermans bordje leeg te eten. Uiteindelijk een wijze beslissing omdat ik prima herstel en de laatste 50km (met dus al 200km in de benen) wonderwel mijn tweede adem vind. Terwijl onze 'vriend' ondertussen wel moe is geworden van de tegenwind, voel ik me beresterk en rij in telkens langere beurten steeds vaker op kop.
Het terrein wordt telkens bekender als we Valkenswaard naderen en ook dat motiveert wel. De laatste 12km tussen finish en thuis vlotten dan ook nog wel.
Uiteindelijk stond de teller op 246km (mijn langste tocht tot op heden), met 905 hoogtemeters en 31.7km/u gemiddeld, en dat voornamelijk met z'n tweeën. Mooie training!

Afgelopen vrijdag was het zo ver: Eindhoven - Stadskanaal stond op het programma. De periode ervoor natuurlijk iedere dag de weersverwachtingen in de gaten gehouden en het werd steeds duidelijker dat het een droge dag zou worden. Op basis daarvan dan ook besloten dat de monsterrit door zou gaan. Helaas werd de voorspelling van de windrichting ook stevig bijgesteld. Was het in het begin nog ZW (ideaal), dat veranderde van W naar NW, totdat op de dag zelf de wind toch echt uit Noordwest tot Noord kwam en maarliefst met kracht 4 tot 6. Veel beroerder kon het niet. Uiteindelijk bleek de wind ook de spelbreker te zijn.

's Ochtends staat de wekker op 5.10u, want om 6u staat het vertrek gepland. Uiteindelijk blijk ik een kleine 10 minuten extra aan voorbereiding nodig te hebben, maar om 6.10u zit ik op de fiets. De weg is nog wel her en der wat nattig, maar verder lijkt het een stralend mooie dag te worden. Met 9 graden is het nog wel fris, maar na korte tijd kan de windstopper al uit.
Na ongeveer 5km (en Eindhoven nog niet uit) rij ik langs een bord "doorgaand rijverkeer gestremd". Wetende dat dat doorgaans betekend dat je er nog prima langs kan, rij ik door, maar na anderhalve kilometer blijkt het fietspad langs het kanaal te zijn veranderd in een enorme zandbak... geheel opgebroken.
Er zit weinig anders op dan terug naar de laatste brug om aan de andere kant van het kanaal te komen. Daarmee zitten de eerste 3 extra kilometers van de dag er al op... als dat maar geen voorbode is voor de rest van de route...

Eenmaal de stad uit is het eerste stuk voornamelijk langs de doorgaande weg, om vlot wat kilometers te maken. De eerste 70 km (tot de eerste pauze) verlopen dan ook gladjes en voordat ik er erg in heb doemt, kort na de oversteek van de Maas bij Ravenstein, in de verte de aanblik van een bekende auto op. Daar staat Hein, mijn soigneur van de dag. Na de tekorten aangevuld te hebben stap ik weer op en vervolg mijn weg door een mooi stukje tussen Maas en Waal, waarbij ik de binnendoor-weggetjes pak. Al snel volgt de oversteek van de Waal bij Ewijk en gaat de route naar Arnhem. Een wegafsluiting ivm asfaltering dreigt roet in het eten te gooien omdat van de route afgeweken moet worden. Gelukkig is het stukje dwars door de woonwijk, vertrouwende op het 'interne kompas' nauwelijks om en kan ik even later de originele route weer oppakken. Als de 3e grote rivieroversteek (de Rijn) is voltooid rij ik Arnhem binnen. De enige grote stad die door moet, want ik wil aan de andere kant, bij Velp, wat klimmetjes meenemen.

Het is even zoeken naar de Zijpenberg, gevolgd door Emma Piramide, omdat sinds googlemaps foto's genomen heeft het kruispunt waar ik af moet slaan een rotonde geworden is. Het zoeken levert wederom wat additionele kilometers op, maar dan loopt het stijgingspercentage toch gestaag op. Met toch al 130km in de benen fiets ik op m'n dooie gemak een paar andere wielrenners voorbij. Even wordt de 10% overschreden, maar al gauw volgt de top. Dan volgt een korte afdaling om weer bij de grote weg aan te komen en een klein stukje van de route doe ik voor de tweede maal aan om bij de voet van de Posbank te komen. Die klim valt wat zwaarder omdat op het steilste stuk vlak voor de top, waar de bomen plaats maken voor heide, de wind vol in het gezicht blaast. Bovenop kan weer bijgetankt worden en de reis gaat verder.

In het nu volgende stuk verlaat ik voor Zutphen de doorgaande weg en bereik via wat binnendoor-weggetjes het fiets/voet-veer tussen Wilp en Gorssel. De weg daar naartoe loopt door het open veld recht tegen de wind in en hier laat de man met de hamer flink van zich voelen. Het wachten op de veerboot levert een welkome afwisseling en de route naar Holten is zijwind met af en toe ietsjes schuin voor de wind, al merk ik dat de wind z'n tol geëist heeft en het gewoon 'op' is. Ondertussen is het, ondanks volop zon, toch behoorlijk koud geworden door de harde wind. De Motieweg (is overigens net opnieuw geasfalteerd), Holterberg en Diepe Hel staan nog op het programma, dus die zal ik rijden ook, maar als daar ook de kramp in de kuiten slaat weet ik voldoende. Laat ik verstandig zijn en stoppen. Er staan immers nog 100km pal naar het Noorden (en dus tegen de wind in) te wachten. Met de teller op 194km (ivm omrijden al 12 meer dan gepland) zie ik dat niet meer zitten.

Natuurlijk enigszins teleurgesteld, maar toch ook wel een beetje trots op bijna 200km solo tegen de wind in, gaat de fiets de auto in en wordt het laatste stuk gemotoriseerd afgelegd. Het weer zat gewoon teveel tegen. Dit is de route die ik uiteindelijk gereden heb.
Wellicht volgt er nog eens een tweede poging, al staat dan als vereiste naast een droge dag ook een windgunstige dag.