Tijd voor een nieuwe uitdaging. Ditmaal in de vorm van deelname aan Mendig - Budel, een klassieker in de regio. Met wat geluk kan ik een plaatsje bemachtigen in de bus en het hotel (ik stond op de reservelijst) zodat ik op vrijdagmiddag afreis naar Café de Meulen in Budel. De fiets kan de vrachtwagen in en dan is het even wachten totdat bagage en deelnemers de bussen in mogen. Onderweg wordt verteld hoe de tocht ontstaan is: een Duitse soldaat uit Mendig raakte verliefd op een meisje uit Budel en blijkbaar was de liefde groot genoeg om de afstand per fiets te overbruggen. De rit naar Mendig verloopt vlot en 's avonds wordt een lekker diner voorgeschoteld. De andere heren aan tafel hebben de tocht ook nog niet eerder gereden en vragen zich af of ze om 18u binnen zullen zijn. Ik hou me wat op de vlakte omdat ik toch wel van plan ben om zeker 2 uur daarvoor al klaar te zijn. Als ook het toetje op is, moeten we even wachten op onze 'taxi' naar het hotel, maar als we daar aankomen, duiken Wim (mijn toegekende kamergenoot uit Bladel) en ik gelijk onder de wol.

Op zaterdag gaat de wekker om 6u zodat we rustig kunnen voorbereiden, ontbijten en naar de start gebracht worden. Daar staat op geringe afstand van de start de fiets al klaar en na de laatste preparaties kan de tas in de bus en fiets ik naar de start. Er zijn nog wat vraagtekens bij het weer, maar de verwachtingen zijn overwegend goed, hooguit later op de dag een buitje. Bovendien schijnt de zon bij de start en ziet de lucht er goed uit, dus we hebben er alle vertrouwen in. Op het marktplein van Mendig staan mijn clubgenoten (die in een ander hotel sliepen) al klaar en ik kan mooi vooraan inschuiven. Het plein vult aardig op als er zo'n 350 deelnemers verzamelen. Om 8u is het nog even wachten op een paar laatste deelnemers die hun fiets nog uit een busje aangereikt krijgen, maar dan spreekt de burgemeester van Budel ons toe en wenst ons een prettige rit. Kort daarop volgt het startschot en sluiten we aan achter een politiemotor die ons de eerste 15km begeleidt.

Deze tocht is anders dan andere tochten in de heuvels omdat hier de heuvels in het begin zitten in plaats van aan het einde. Aangezien ik toch wel wil proberen met de eerste groep mee over de heuvels te komen, blijf ik goed vooraan al is het af en toe wel vechten voor positie. Als eenmaal de klimmen komen gaat dat makkelijker en met gemak gaan de eerste heuveltjes onder de wielen door. De top van de eerste serieuze (lees steile) klim ligt op 18km van de start: de Helleweg. Daar gaat de ketting naar de triple als de percentages boven de 15% komen. De rest trekt niet keihard door zoals ik wel eens eerder heb meegemaakt en redelijk makkelijk peddelend kom ik met de eersten mee, onderweg luid aangemoedigd door omstanders met koebellen en fluitjes. Het lawaai dat daar vanaf komt geeft meer dan voldoende motivatie om hard door te rijden :). De klim kent nog een uitloper die minder steil is: de Rassberg. Als ik op dit stuk omkijk zie ik tot mijn verbazing dat we maar met zo'n 20 man zijn waar ik geen enkel bekend gezicht tussen zie. Na afloop leer ik dat al mijn clubgenoten er al op de Helleweg af moesten.

Op 25km volgt nog een steile klim: Hohe Acht, waar in een strak maar niet meedogenloos tempo in gesloten groep naar boven gereden wordt. Terwijl ik om mij heen vertrokken gezichten zie, gaat het me makkelijk af: dat stemt gerust voor de rest van de rit. Na menig klim en afdaling komen we na 65km bij de eerste controlepost. Gauw wat drinken en reepjes pakken om dan eigenlijk direct weer op de fiets te springen. De groep, van ongeveer 15 man, neemt maar anderhalve minuut pauze. Kort na de stop begint het te regenen en het ziet er niet naar uit dat het gauw weer droog wordt. Uiteindelijk duurt dat nog tot ongeveer km 200. De route vervolgt over binnenweggetjes die in goed weer best leuk zijn, maar nu vooral obstakels kennen in de vorm van zand, grind en andere gladheid. Met de nodige voorzichtigheid gaan we verder, maar op een kruising tussen de landerijen gaat het mis. Ineens blijkt de weg spekglad en gaan voor mij 2 man plat. Ik voel mijn banden glijden, maar weet nog net mijn gevallen voorganger te ontwijken. Achterin de groep vallen nog eens 1 of 2 renners. Gelukkig blijkt het zonder erg te zijn en kunnen we verder.

De groep is een mengeling van Nederlanders en Duitsers, maar tussen die laatsten zitten een paar die niet in een groep kunnen rijden. Éé van hen is continue aan het klootviolen en gekke-bekken-trekken, het lijkt net Thomas Voeckler. Zijn achterwiel is zeker één om te mijden. De pauze op 135km is ook een korte, om gauw weer verder te gaan met gevulde bidons en wat eten. Op 150km heb ik mijn gebruikelijke dipje en doe even wat minder werk op kop. Kort daarop (op 160km) voel ik mijn voorband zachter worden in een lichte afdaling. Een licht getik maakt mijn vrees bewaarheid: lek. De groep raast voort en ook de begeleidende auto's (van enkele andere renners in de groep) wachten niet. Het is flink balen als blijkt dat het dopje op het ventiel van mijn reserveband zo vast zit dat ik het hele ventiel los draai. Gelukkig stopt een andere volgwagen waarvan de bestuurder vraagt of hij kan helpen. Hij krijgt gelukkig het ventiel weer in orde en niet veel later zit de band weer op de velg (nadat de doorn/steen verwijderd is). De begeleider heeft er wel vertrouwen in dat ik terug bij de groep kan komen, maar ik weet wel beter. In mijn eentje ga ik dat gat van een vijftal minuten niet dichtrijden. Even probeer ik achter de auto te rijden, maar de bestuurder is dit niet gewend en laat me net niet dichtbij genoeg te komen zodat ik alsnog in de wind rij.

Er zit weinig anders op dan alleen verder te gaan, dan zie ik bij de volgende stop op 185km wel verder. Met de wind op kop is het hard werken en af en toe komt de kmteller niet verder dan 27km/u om kort daarna op een stukje voor de wind weer 45km/u aan te geven. Op 185km zie ik geen pauze, op 190 nog niet en op 195 ook niet. Het gevoel dat ik de post gemist heb bekruipt me en op 200km weet ik dat dat wel zo moet zijn. Ik zit al een tijdje zonder drinken en heb echt wat nodig om de finish te halen. In Thorn zie ik eindelijk een drankgelegenheid die geopend is. Eigenlijk verwacht men dadelijk een gezelschap van een trouwerij, maar ik kan nog wel gauw even wat te drinken krijgen. Met een gevulde bidon zet ik verder koers naar Budel. De wind begint aardig zijn tol te eisen en de snelheid loopt langzaam wat terug. Op 8km voor het einde wordt ik ingerekend door de achtervolgende groep waarbij ik aanpik.

De finish in Budel blijkt midden in het centrum te zijn, waar de straat is afgezet en kort na de finish voorzien van een verhoogd podium waarover de binnengekomen deelnemers mogen om een medaille in ontvangst te nemen en even toegesproken te worden door een omroeper. Er staat heel wat publiek en er heerst een gezellige sfeer. De vermoeidheid van de 70km open vlakte solo overheerst en na mijn bagage gezocht en gevonden te hebben ga ik richting auto om vocht en koolhydraten aan te vullen met het herstelpakketje dat ik daar heb achtergelaten. Moe, enigszins teleurgesteld omdat er meer in had gezeten zonder lekke band (top 15), maar toch voldaan met ~25e plek keer ik huiswaarts.

Afstand: 235km, 2476 hoogtemeters. Tijd van start tot finish: 7u25m, netto rijtijd ~7u10m, gemiddelde snelheid: 32.9km/u. Tot slot blijkt de tombola mij een tegoedbon van 10 euro te hebben opgeleverd, op te halen in Budel... kortom binnenkort maar even een (fiets)ritje die kant op plannen.