Vandaag had het voorjaar me te pakken. Wees gerust, geen schoonmaakdrift... Met de schitterende vooruitzichten van de afgelopen dagen kon ik niet anders dan vanmiddag vrij nemen om mijn tweewielig raspaardje uit te laten. Eigenlijk zou ik best als titel 'zomerrit' kunnen gebruiken, want zo uit de kunst waren de omstandigheden vandaag. Let wel, op 15 maart! Ik herinner me jaren dat het een stuk frisser was rond deze tijd van het jaar, maar vandaag ging de thermometer maar liefst tot 19 graden (overigens wel nadat hij 's ochtends om 7.30u op weg naar het werk nog -1 aangaf).
Met een briesje uit het Zuiden en in die richting ook de hoogste temperaturen, moest de rit wel richting onze zuiderburen gaan. Een blik op fietsnet.be levert een leuke route die via Achel, Neerpelt, Wezel, en Postel tot twee grensoverschrijdingen leidt. Even grof bekeken zou de route net iets meer dan 100km moeten zijn. Ja, het mooie weer doet zo'n route al gauw een beetje aangroeien.

In het bos bruist het van het leven: vogels gaan vrolijk tekeer en talloze eekhoorntjes zijn in de weer met voedsel en nestmateriaal, waarmee ze dartel wegen en paden oversteken om vervolgens gauw achter een boomstronk weg te springen als ik te dichtbij kom.

Met zo'n 60km op de teller kom ik langs Postel, waar een zonnig terras uitnodigt tot een korte pauze. Bij aankomst blijken alle tafels bezet, maar aan de andere kant (achter een ketting) staan nog allemaal lege tafels. Brutalen hebben de halve wereld, dus ik neem plaats aan een tafeltje, maar wordt niet veel later gesommeerd om weg te gaan. De uitleg is dat ze niet willen dat andere mensen ook een plekje vinden aan de tafels op dit deel van het terras. Tja... als je dat belangrijker vind dan snel een paar centen aan mij te verdienen, dan weet ik deze Belgische gastvrijheid op waarde te schatten en zoek ik wel een ander adres. O, ja, ze boden me nog wel een plekje binnen aan... ja, ik ben malle Pietje zeker.
Aan de overkant is het terras ietsjes minder zonnig, maar ik weet nog een plekje in de zon te bemachtigen, en daar smaakt de thee prima. De rest van het terras zit overigens vol met grijze koppen, die zijn vanmiddag massaal op pad gegaan. Gelukkig heb ik mijn route redelijk achteraf weten te kiezen zodat ik er onderweg weinig last van heb.

Het is tijd om weer Noordwaarts te keren en dat gaat letterlijk voor de wind. Wanneer de teller op ongeveer 80km staat, gaat de route meer richting Oosten en dat betekend dat de wind zo nu en dan toch aardig op de snoet staat. De benen lopen langzaamaan vol en een goede dosis vastberadenheid is vereist om weer thuis te komen. Wanneer de teller de grens van 100km is gepasseerd, loopt het weer gesmeerd (ook de wind is weer gunstiger gezind) en met net geen 110km sta ik weer voor m'n eigen deur.

Na een verfrissende douche en de nodige inwendige verzorging plof ik neer om de benen hun rust te gunnen. Ze zitten vol, vol met... voldoening (en ook een beetje melkzuur).