Gloeiende dijen
2012-05-17 17:55:32
Gebruik deze woorden als zoektermen op internet en je vindt heel andere zaken dan ik hier bedoel. Ik doel op het heerlijke gevoel van gedane arbeid bij terugkomst thuis, wanneer de bovenbeenspieren nog op bedrijfstemperatuur zijn van een stevig stuk wielrennen. Vanmiddag namelijk optimaal genoten van het zonnetje (bij terugkomst was het bewolkt).
De goede vorm komt er weer aan, zo merkte ik al afgelopen zondag (hard gereden met een groep) en maandag (35km alleen na 20km rustig gereden met collega). Naar eigen maatstaf goed genoeg bevonden om (voor het eerst) gebruik te mogen maken van mijn herinnering aan de vakantie in Zwitserland: het kampioenstenue van Fabian Cancellara. Om dat te mogen dragen, moest ik van mezelf wel voldoende niveau hebben om hem geen onrecht te doen. Want, terwijl hij, herstellende van een sleutelbeenbreuk, niet in staat is om zijn trui te tonen, kan ik er toch niet als een slappe zak in rijden... dat hoort met allure.

Er staat een flinke wind, maar met de extra motivatie die het prachtige zwart-rood-witte tenue brengt is het knallen vandaag. De hartslag komt nauwelijks buiten de 170-180bpm zone, en het tempo mag er ook wezen met eigenlijk continu 35+ op de teller zodat het gemiddelde over 85.6km uitkomt op 34.2km/u. Onderweg, na 50km schijnt het zonnetje volop, blauwe lucht en lonkt het terras in het kleine plaatsje Haghorst. Daar toch maar afgestapt en even genoten van de zon op het terras en, niet te vergeten, een heerlijk kopje thee (met losse thee)... dat adresje onthouden we. Leuk detail volgt bij het toiletbezoek, waar de toevoeging "hoge" boven een bordje 'nooduitgang' de weg toont en vervolgens heren en damestoilet geïdentificeerd kunnen worden aan de hand van een heren en damesfiets op de deuren.

Na nog even flink doortrappen tegen de wind in, doemt Eindhoven alweer op voordat ik er erg in heb. Heerlijk om zo vrij te rijden zonder besef van tijd. Na een welverdiende douche gaat de tv op de Belg voor de commentaren van José en Renaat bij de bergrit in de Giro van vandaag. In de finale volgt een spervuur van demarrages, en dat is maar goed ook, want anders waren de ogen écht dichtgevallen. Het spannende slot zorgt ervoor dat ik toch bewust meemaak dat Lars Bak op het juiste moment weet weg te rijden uit de kopgroep en naar de winst soleert.