Wat een tocht...
2011-09-10 21:33:04
Vandaag zou het zeer zonnig worden, dus was mijn plan om lekker op tijd te gaan fietsen. Helaas bleken vanochtend de wegen kletsnat te zijn en de zon is nergens te bekennen, dus dan maar eerst boodschappen doen. Als dat gedaan is, breekt de zon door en in no-time is de weg droog. De temperatuur loopt ook gauw op, dus ik heb goede hoop dat het vocht wel op zal stijgen en het een aangename, doch warme, dag zal worden. Na op tijd gegeten te hebben, stap ik op de racefiets voor een flinke tocht. Het leek me leuk om in Zuid-Oostelijke richting te rijden en daarbij een stukje langs de Maas te fietsen, dus gaat de route door België richting Maaseik en vervolgens door Nederland weer terug via Stramproy, Weert en Budel, naar schatting (vooraf) zo'n 125km.

De eerste 90km gaan heerlijk. Ondanks de tegenwind die af en toe vrij straf was, toch telkens 34-35km/u op de teller weten te houden zonder een centje pijn. Langs de Maas wil ik een terrasje pakken, maar de meeste zitten propvol en kort daarop kom ik op een lang stuk tussen de dorpen in, waar geen enkel terras te bekennen is. In Stramproy is kermis, maar gelukkig nog wel een plekje vrij op het terras. Een glas fris gaat er wel in, want de thermometer geeft ondertussen 28 graden aan (in de schaduw) en met de zeer hoge luchtvochtigheid (mijn inschatting van vanochtend zat er aardig naast) is het lastig om de warmte kwijt te raken. Op het terras staat geen wind, dus de overgang van rijden (met rijwind) naar stil zitten is erg plots. Na bijgetankt te hebben besluit ik maar weer op de fiets te stappen in de hoop wat verkoeling van de rijwind te krijgen.

Blijkbaar heeft de pauze niet zo geweldig geholpen qua lichaamstemperatuur want ik heb verschrikkelijk veel moeite om de hitte kwijt te raken. Hoofdzakelijk voor de wind gaat het eerst nog vlot, zeker als ik een relatief saai stuk langs de provinciale weg tref. Met een gangetje van zo'n 38km/u rij ik aan op een kruising, waar ik op de doorgaande (voorrangs-)weg rij. Ik zie een tweetal fietsers het fietspad op rijden, mij tegemoet. Het fietspad maakt hier een bocht (doordat het hier iets verder van de weg ligt), dus ik kan niet precies zien hoe ze rijden, maar het lijkt erop dat ze keurig achter elkaar rijden. De voorste, een oude vent op een elektrisch-ondersteunde fiets blijkt echter links te rijden, op mijn weghelft, zo zie ik iets later. Ik roep nog, en zie hem naar rechts sturen, maar dan besluit hij toch naar links te sturen, juist terwijl ik daar de ruimte probeer te zoeken gezien zijn eerste stuurbeweging. Ik kan niets anders meer doen dan vol remmen en hopen dat ik op tijd stil kom. Met de nodige moeite krijg ik de fiets net op tijd stil, de voorband staat stil op enkele centimeters van zijn fiets, maar mijn lijf heeft nog iets meer momentum en door de lichte kiepbeweging kom ik net met mijn helm tegen zijn borstkas, maar meer dan aanraken was het gelukkig niet. Phew... op het nippertje.

Voordat ik kan vragen of hij niets mankeert, krijg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik niet zo hard moet fietsen... ja, nou moeten we de boel niet omdraaien zeg... hij komt hier de weg op gereden, fietst op mijn weghelft (terwijl de weg breed genoeg is om met 4 naast elkaar te rijden) en vertikt het om op te letten in het verkeer. Bovendien viel mijn snelheid best mee, vergelijk het met bromfietsers die ook op dit fietspad mogen (40km/u, al moet ik de eerste nog tegen komen die niet harder rijdt), laat staan met de auto's op de weg ernaast die met 80km/u over de, overigens overzichtelijke (afgezien van die slinger in het fietspad), kruising mogen.

Ik maak op uit zijn reactie dat hij niets mankeert en vervolg m'n weg. Kort voor Weert zie ik pijlen staan van het fietsroutenetwerk met de nummers die ik vooraf even genoteerd heb vanuit de routeplanner. Ineens verandert het wegdek in een stuk onverhard... tja... terug? of toch door? ga maar door in de hoop dat het niet al te lang is. Na anderhalve kilometer gelukkig weer asfalt, maar van bordjes geen sprake meer... mijn dank gaat uit naar de anwb...

Een behulpzame bewoner die zijn gras aan het maaien is, wijst mij, bij gebrek aan wegwijzers, de juiste richting naar Weert, waar ik dan maar dwars doorheen moet gaan. Ook hier is men geweldig creatief geweest in het aanleggen van de fietspaden, want ik moet menig maal de weg oversteken omdat het fietspad vervolgt aan de andere kant van de weg. Het mooiste volgt nog, want bij één van die oversteken heeft men bedacht dat het wel leuk is om in het midden (waar je wel moet rijden om de haakse bochten aan te snijden) een verdiepte goot te leggen, 1.5cm onder het niveau van de rest van het pad, natuurlijk in exact dezelfde kleur zodat je het niet ziet en ineens je achterwiel een andere kant op voelt gaan. Gelukkig weet ik op de been te blijven.

De lol is er nu wel aardig vanaf en bovendien worstel ik met de hoge temperaturen en besluit het tempo omlaag te halen in de hoop iets meer warmte kwijt te raken. In Budel koop ik een ijsje. Ditmaal is er zelfs medische noodzaak voor :)... maar natuurlijk ook gewoon lekker. Ook hier moet ik m'n water aanvullen, want dat is alweer op. Al dat water smaakt me totaal niet meer, maar ik zal wel moeten blijven drinken. Na genoten te hebben van mijn ijsje vervolg ik mijn weg en kom er daarbij achter dat het nog wel iets verder is dan verwacht. Waar ik dacht nog zo'n 15km te moeten zijn het er nog 25... Gelukkig voornamelijk voor de wind, en bovendien heeft het ijsje me goed gedaan en gaat het weer wat makkelijker. De laatste paar kilometers voor Eindhoven zijn echter weer zeer zwaar omdat de hitte me echt te pakken heeft en ik bovendien tegen de kramp aan zit te rijden. Onder de bomen is het wegdek nog steeds nat (hoe is het mogelijk), maar verkoeling biedt dat niet. Ik voel me misselijk en snak naar de koude douche die ik in het vooruitzicht heb.

Bij thuiskomst direct onder de koude douche gesprongen... dat doet een mens goed zeg. De misselijkheid is ook meteen weg. De teller blijkt op 140km te staan, met toch nog een gemiddelde van net geen 32km/u. Jammer van die hitte, maar ach... toch wel weer met voldoening gereden.

En wat betreft die ouderen op de weg... ik betreur de populariteit van de elektrisch-ondersteunde fietsen want daardoor zijn er vandaag de dag veel meer bejaarden op pad en die rijden niet alleen meer op de paden door het bos, die ik om die reden al mijd, maar ook meer en meer op de doorgaande wegen, omdat ze nu ineens geen last meer hebben van tegenwind. Opletten op het verkeer is aan hen niet besteed, ze rijden breeduit over de weg en een hand uit steken alvorens af te slaan doen ze ook niet. Waar is toch die goede oude tijd dat ze achter de geraniums zaten...