Luik - Bastenaken - Luik, 2011
2011-07-31 19:56:15
Gisteren, het begint inmiddels traditie te worden, was ik weer op de afspraak: Luik - Bastenaken - Luik. De weersverwachtingen gingen van zonnig en boven de 20 graden (een week geleden) richting 14 graden en bewolkt, maar wat die verwachtingen waard zijn…
Bij aankomst in Luik is nog net een plekje vrij op een dichtbijgelegen parkeerplaatsje, ik heb dus weer geluk. Het weer is helemaal niet zo verkeerd, wel nog een beetje fris, maar wat wil je ook nog voor 6u 's ochtends. Het is droog en de bewolking lijkt niet erg dik, dus de kledingkeus daarop afgestemd en m'n regenjasje achter gelaten. Na de formaliteiten afgehandeld te hebben ga ik mo 6.10u van start. Erg gretig dat ik ben, na anderhalve week niet gefietst te hebben vanwege slecht weer, kijk ik toch maar eens op m´n tellertje en zie dat er, zonder het te merken, al snelheden van 45 op staan, toch maar iets temperen, want er staan nog heel wat kilometers te wachten… zoals de speaker bij de start zei: "van de voorkant tot de achterkant van het hotel is vandaag 250km".
De eerste klim loopt weer heerlijk en ik let erop dat ik niet te veel geef, ook de tweede (Chambralles, een steil kreng) gaat heerlijk. Tot aan de eerste pauze (op 40km) gaat alles voorspoedig en na een stroopwafel verorberd te hebben, gaat de rit verder zuidwaarts. Het weer wordt echter telkens beroerder, want van de motregen wordt steeds frequenter en heviger. Ook loopt de temperatuur niet zo op als verwacht... hij blijft wat steken op 10-12 graden. Ondertussen is het al aardig leeg geworden op het parcours, want het merendeel van de vroege starters (die om 6u zijn vertrokken) ben ik al voorbij. Als ik mijn stempeltje haal in Bastenaken, hoor ik dat ik de derde ben die langs komt.
Na een yoghurtje te hebben verorberd, wacht ik totdat er een paar meer wielrenners zijn om het nu volgende, licht glooiende, maar vooral open stuk te overbruggen. Maar goed ook, want er is een flinke wind opgestoken en die staat pal tegen. Ook blijft het onafgebroken miezeren en zo nu en dan regenen. Deze combinatie van regen en wind doet de gevoelstemperatuur nog verder dalen en doet de spieren geen goed. Met drie man gaan we verder. Nadat ik, ongetwijfeld een beetje overschat, het tempo redelijk hoog heb geprobeerd te houden, moet ik na het open stuk toch laten begaan als het weer serieuzer omhoog gaat, nadat eerder al één metgezel heeft gelost. De ander zie ik langzaam maar zeker in de verte verdwijnen en wederom is het leeg op het parcours. Omdat ik weet wat nog komen gaat, maar even wat temporiseren en goed eten om te zorgen dat ik het klimwerk van straks weer aan kan. Het maag-darm-gebeuren is ook wat van streek en dat maakt het ook niet echt makkelijker.
Na een 50km wat rustiger aan gedaan te hebben pak ik het tempo weer op vanaf km 140 en hoor op een gegeven moment in een licht dalende strook een auto achter me rijden. Vermoedende dat hij niet voorbij wil omdat het tempoverschil te klein is en de weg niet al te overzichtelijk, schenk ik er weinig aandacht aan. De weg wordt vlakker en loopt dan zelfs wat op, waarbij de snelheid terugloopt tot zo’n 25km/u zit hij nog steeds achter me. Enigszins geërgerd kijk ik om, waarna hij me passeert. Het blijkt een auto te zijn van Tacx (leverancier van ergotrainers (een soort hometrainer), met video-systemen), met camera voorop. Ik weet dat ze ook op deze manier opnames maken van beklimmingen in de tour door voor de renners aan met zo’n auto te rijden, maar vraag me nu toch serieus af wie er met plezier 9uur op de hometrainer gaat zitten om virtueel LBL te rijden...
Een eindje verder zie ik ze aan de kant staan en besluit even te stoppen en te vragen wat ze precies met de beelden gaan doen. Het blijkt dat ze een video maken die later op de website van LBL beschikbaar gesteld zal worden... ik ben benieuwd hoe ik er van achter uit zie :)...
Op 150km ligt de Wanne en terwijl deze klim me eigenlijk nooit zo heeft gelezen, loopt hij nu toch niet zo verkeerd. De stramme spieren vinden het echter niet fijn dat ik in het laatste stuk nog even opschakel, dus toch maar even een tandje terug. Bovenop is het druk, want hier komen alle drie de afstanden samen. Bij het stempelen hoor ik dat er wel meer rode bordjes (van de lange afstand) langs zijn gekomen, maar dat ik één van de weinigen ben die in Bastenaken is geweest, het merendeel is vanwege het weer eerder afgedraaid. Na de bidons gevuld te hebben en me tegoed gedaan te hebben aan de Friese reepkoek is het afdalen geblazen. Met een flinke vaart gaat het richting Spa, en met de natte wegen zijn de waarschuwingen voor de gevaarlijke bochten hier niet overbodig. Goed en wel beneden is het scherp rechts voor de Stockeu, waar weer dankbaar gebruik gemaakt wordt van het kleinste verzet. Het ergste van deze klim vind ik niet het steile stuk, maar vooral die verschrikkelijk lange doorloper die erop volgt en waarin de inspanningen op het steile stuk (23%) flink doorwegen. De benen zijn echt niet fris meer, maar toch rij ik alleen maar anderen voorbij, en krijg zo nu en dan toegeworpen "nou, dat gaat nog lekker", waarop ik het niet kan onderdrukken om een uiterst dubbelzinnig "heerlijk" te antwoorden.
Er volgen nu een aantal minder bekende klimmen en het blijft op en af gaan. Wederom hoor ik de Tacx-auto in de afdaling achter me komen. Dat motiveert me om er nog wat extra kolen op het vuur te gooien, eens zien of ik ze in dalende lijn kan afschudden. Ook zodra het weer bergop gaat, schakel ik een paar tandjes groter. Als ze mij uiteindelijk voorbij rijden, krijg ik een goedkeurend knikje en steekt de bijrijder zijn duim op... dat werkt goed op de moraal. Ondertussen is de pauze in Harre weer in zicht, op 200km. Hier is het, traditiegetrouw, tijd voor een kop soep. Zowaar is er keus uit groente of tomatensoep. Want van eerdere edities weet ik dat de (Belgische) groentesoep er niet al te smaakvol uitziet, ook al smaakt alles natuurlijk na 200km gefietst te hebben, dus ga ik voor de tomatensoep. Ik heb het koud en zo nu en dan rillend gaat de soep er maar al te graag in. Gelukkig is het ondertussen wel droog geworden, dus niet te lang blijven zitten en weer fietsen om het warm te krijgen.
Na een lekkere bijtrap-afdaling en een korte knik de andere kant in andere verticale richting tussen de plaatsen met de prachtige namen: Trou de Bosson en Paradis, volgt de Redoute. Ondanks de mindere benen is het toch weer een prettig weerzien van deze klim die me lekker ligt. Na het steile stuk kan ik doorgaans nog 2 kransjes opschakelen, maar dat zit er vandaag niet in. Maar, met het nodige slalomwerk is ook deze top weer bereikt. Nu volgt nog een klein knikje (Côte de Hornay), maar dat stelt weinig meer voor en daarna 25km genot in dalende lijn. Alle nu nog aanwezige energie mag eruit in de afdaling en met een rotvaart ga ik omlaag. Als de weg wat vlakker komt te lopen, krijgt de tegenwind weer de overhand en merk ik weer dat de afstand en vooral de elementen hun tol geëist hebben want het tempo gaat er toch aardig uit. Als er een groepje voorbij komt, sluit ik aan en krijg met een knipoog te horen "wat ging jij tekeer joh, even terug in de heuvels", waarop ik een glimlach niet kan onderdrukken. Met 40km/u vlotten de slotkilometers naar Luik ook gauw en dan is het rustig aan doen met alle stoplichten en een flinke verkeersopstopping omdat er menig weg in Luik is afgesloten ivm werkzaamheden. Om 16.25u ben ik weer terug bij de auto en heb er ongeveer een kwartier langer over gedaan dan normaal. De teller geeft exact 250.0km aan en het netto gemiddelde bedraagt 27.5km/u (doorgaans 28km/u), gezien de omstandigheden dus toch niet zo verkeerd.
's Avonds vroeg naar bed en al gauw ben ik ver weg. Bij het opstaan zijn is alles, maar vooral de knieën flink stroef en is duidelijk te merken dat de spieren hard gewerkt hebben. Kortom, de boel maar even los rijden met de groep. Het zitvlees heeft het ook aardig te verduren gehad, want ik zit niet bepaald lekker op m’n zadel. Na het eerste uur gaat het al een heel stuk beter en draaien de benen ook een stuk soepeler. Al met al weer een heerlijk weekendje wielrennen.