We schrijven 5 en 6 maart 2013, en het lijkt wel zomer. Een beetje schuiven met de werktijden zorgt dat ik om 16u op de fiets kan zitten op deze eerste zonnige dagen van het jaar. Dinsdag bereikt het kwik nota bene 17 graden en woensdag niet veel kouder, en dat terwijl een dikke week geleden nog 5cm sneeuw viel. Toen ging het in wintertenue, maar nu gaat de korte broek aan. Weliswaar met ongeschoren benen, maar wie had er ook verwacht dat zo vroeg in maart de korte broek al aan kon.

Dinsdag het bos in op de crosser en met lekker harde bandjes wederom een nieuwe snelste tijd gezet (27m30s; 27.1km/u) en naast het vaste rondje (oude spoorbaanroute) ook de naburige aalsterhutroute gereden die ik alleen nog maar kende van besneeuwde omstandigheden en dus maar met moeite wist te herkennen van de eerdere rondgangen. Met veel korte bochten achter elkaar en heel veel boomwortels iets minder geschikt, maar daarom niet minder leuk. Na 48km kom ik thuis, ga douchen en als ik de woonkamer binnen loop is het donker.

Woensdag lonkte de racefiets en dus werd het een ommetje op de weg. Een rondje Lennisheuvel moet te doen zijn voordat het donker is. Ik heb vooraf de afstand niet nagezocht, maar weet wel dat ik moet doorrijden om op tijd terug te zijn. Het fietst verrassend licht en soepel na de vele bosritten over hobbelige zandpaden in de afgelopen weken en de snelheid zit er goed in. Met gemak rij ik boven de 35km/u terwijl de hartslag een stuk lager ligt dan ik gewend ben bij dergelijke snelheden. Op een stuk voor de wind gaat de snelheid omhoog en staat de teller op 41km/u terwijl het asfalt soepel onder de banden door glijdt. Bij terugkomst zijn er 75km afgelegd aan 34.1km/u (inclusief de stad uit en stad weer in). Zo vlot heb ik nog nooit gereden tijdens de eerste wegrit na de winterperiode.