Vandaag besloten het kopen van nieuwe schoenen (voor de crosser) te combineren met een uitstapje naar Nuenen om daarmee de autorit lonend te maken :). In Nuenen ligt een ATB-route die voert over de oude vuilnisbelt, die als hoogste punt (75m) van Noord-Brabant bekend staat. De route leidt tot een hoogte van zo'n 67 meter, maar in een eerste klim bereik je 30m hoogte. In de fietswinkel werd gezegd dat het me niet zou lukken om naar boven te rijden omdat er geen grip is. De eigenaar had gisteren met spikes gereden en was maar net aan boven gekomen. Dat klinkt mij natuurlijk in de oren als een uitdaging, dus gewoon maar proberen.

Het pad is te zien, maar ligt vol met losse sneeuw, dus na een eerste poging die strandde in een tuimeling (omdat het pedaal niet snel genoeg wou loslaten toen het achterwiel geen grip meer vond), gekozen voor een vrije rit over het besneeuwde gras naast het pad. In de witte massa doemt zo nu en dan ineens een groef in de dwarsrichting op, wat een alternatief pad lijkt te zijn, maar in de stijgende lijn met weinig vaart en grip, maken deze groeven het wel erg lastig. Zo nu en dan moet ik even afstappen om de fiets te keren om een zigzag lijn in te zetten (het lukt me niet om op deze steile stukken een krappe bocht te maken) en vraag ik me af waar ik aan begonnen ben. Maar met stug doorzetten lukt het me om zonder te lopen boven te komen. Hier is de mogelijkheid om een steile afdaling te maken, maar daar zijn kinderen aan het sleeën over een ijslaag. Laten we dat maar even niet doen, en dus een eigen lijn naar beneden.

Na een kort stukje op 'grondniveau', gaat de route wederom de bult op, dit keer naar 67m hoogte. Hier ligt het spoor nog voller met losse sneeuw en de bochten zijn niet te nemen. Ondanks een tweetal tuimelpartijen kom ik ook hier toch boven, en kan ik genieten van het uitzicht over de omgeving. Niet te lang, want er staat een harde, koude wind. Dan volgt een huiveringwekkende afdaling met 1 voet uit het pedaal om voldoende balans te houden. Heelhuids kom ik beneden en kan ik de route vervolgen. De rest van het rondje is weinig boeiend en verraderlijk glad door beijsde wegen. Daarom besluit ik de fiets weer in de auto te gooien, terug te rijden naar huis, en nog wat rondjes door het bos bij Waalre te maken.

Het eerste rondje over de officiële ATB-route (oude spoorbaan) wil ik wel even knallen. Na de afgelopen dagen hier meermaals gereden te hebben, ken ik het parcours zo langzamerhand een stuk beter en weet nu waar je, onder deze omstandigheden, wel en niet vol door de bochten kan. Na een ietwat gematigd begin, gaat het gas er goed op in de tweede helft. Op de lange rechte stukken gaat de grote plaat erop en rag ik met meer dan 30km/u over de harde sneeuw, en in de bochten is het de kunst om ze zo snel mogelijk te nemen en bij het optrekken na de bocht goed druk op het achterwiel te houden om geen tractie te verliezen. Tweemaal moet ik in de remmen voor voetgangers met sleeënde kinderen of loslopende honden, maar afgezien daarvan kan het gas erop blijven. Het rondje van net geen 12km gaat in 28m32, gem 24.3km/u. Jippie! Met de invallende dooi zal het wel even duren voordat het parcours weer zo snel is, maar dan volgt zeker nog een poging. In een tweede rondje doe ik rustig aan, maar rij op sommige punten op snelheid een alternatieve lijn waarbij ik merk dat er toch zeker nog wel een halve minuut te winnen valt.

En die bult in Nuenen, daar kom ik nog wel een keertje terug als het minder glad is.