Na een stralende eerste dag, volgt nog een dag van wolkeloze hemel. De temperatuur loopt vandaag zowaar nog hoger op, dus toch maar lekker op tijd starten. Om 8u rond zit ik op de fiets voor 120km door het Limburgse land. In tegenstelling tot de langere en hogere klimmen van gisteren, ligt nu het kortere machtswerk voor de boeg. Waar gisteren nog menig klim mij onbekend was, is het vandaag helemaal op bekend terrein. De organisatie heeft een leuke tocht uitgezet met zo'n 1617 (zelf gemeten) hoogtemeters op 127km.

Na gisteren voelen de benen wel wat zwaar, maar de meeste pijntjes zijn na een twintigtal kilometers wel weer uit de benen. Met hernieuwde kracht is het rammen op de pedalen als het naar boven gaat, stevig doorhalen op de vlakke stukken en flink tempo maken naar beneden. De Bemelerberg is een lekker opwarmertje voor wat daarna komen gaat, want kort opeen volgen de achterkant van de Fromberg, Elkenrade, Doodeman en Gulpenerberg waarop de eerste controle is. Hier kan nieuwe energie worden opgedaan, want direct volgen de Kruisberg en Eyserboschweg. Het dames-wielrennen in de regio eist de andere bekende klimmen op, dus bijv. de Cauberg zullen we vandaag niet aandoen. De rest van de route volgt over klimmen met minder sprekende namen, maar daar zijn ze niet minder lastig door :).

In het middenstuk van de route mag ik van mezelf iets rustiger aan doen (in vergelijking met gisteren), maar ondanks dat bereik ik met twee anderen als eerste het drielandenpunt (terwijl men toch een half uur eerder van start mocht) op 70km waar we eigenlijk nog niet verwacht worden. De controlepost moet nog worden opgezet en ingericht, maar met enig improviseren krijgen we toch koeken, water en partjes sinaasappel voorgeschoteld. De tip van een verkeerd-hangend bordje aan het begin van de klim wordt met dank aangenomen en meteen verholpen.

Kort na de controle op de Schweiberg/Loorberg volgt een lusje door de Voerstreek wat ze er om mij wel uit hadden mogen laten. Lange stukken vals plat doen me wat in slaap sukkelen. Gelukkig komt op dat moment een groepje van drie Leeuwardse schaatsers (te zien aan hun outfit) achterop gereden. De klim wordt iets serieuzer en ze proberen voor mij boven te geraken. Dat doet me wakker schudden en nog even aanzetten om me niet te laten kennen. Bij de volgende T-splitsing slaan ze af de andere kant op, zij volgen hun eigen route. Vanaf dat moment gaat de grote plaat er weer op over het glooiende stuk terug naar Neerlands grondgebied. Er volgen nog een paar kleine pukkeltjes, maar ook lekkere stukken licht dalende weg. Wel nog even uitkijken in de bochten waar zo nu en dan grind ligt. 1 keer gaat het bijna mis en glijdt mijn voorwiel weg over los grind, maar gelukkig ben ik nog helder genoeg om met een snelle correctie de fiets recht te houden, al was het maar omdat op slechts 10m afstand 4 ouderen op een bankje toe zaten te kijken :). Het slotstuk is als vanouds knallen naar de meet. Met gemiddeld 29.8 ging het wat langzamer dan gisteren, maar toch niet veel... valt me mee.