Dag:
1
2
3
4
5
Luxemburg 2018 - Vianden, Jean Nelissen Classic
Na de vakantie in Winterberg heb ik de doelen wel wat bij moeten stellen, maar het was een hele opluchting dat ik een week geleden (3 weken na het ongeval) alweer met redelijk weinig pijn op de fiets kon zitten en een tochtje van 45km kon maken. Nu de geplande 220km van de Jean Nelissen Classic te doen, zou te onverstandig zijn, dus, al enigszins tegen het advies van de fysiotherapeut in, wordt het een kortere variant. Drie dagen geleden schatte ik in dat 90km al heel mooi zou zijn, maar gezien de goede vooruitgang wil ik er toch 125km van maken. Met goede zin en benen die maar wat graag willen, vertrek ik om 8 uur en weet me maar slecht in te houden met net iets meer dan 30 kilometers afgelegd in het eerste uur. Al gauw heb ik de eerste post (op zo'n 50km) bereikt, al moest ik daarvoor nog wel te voet langs een hijskraan die de weg versperde. Met weer frisse drank in de bidons gaat het verder en de geluiden (pfff en tsss), die ik hoor bij het voorbijrijden van anderen in de klimmen, doen me goed. Ook de tweede post volgt, waar het wel wat drukker is i.v.m. het weer samenkomen van de verschillende afstanden. Een (te-water) reddingsactie (of oefening daarvan) van de brandweer zorgt nog voor een klein ommetje, maar dan ligt de focus toch echt weer bij de laatste 5(4) langere en pittige klimmen die ik me van het hoogteprofiel herinner. Nadat de kaap van de 100km gerond is, gaat het toch een stukje minder makkelijk en beginnen de gekwetste elleboog en handen/polsen best wel wat op te spelen. Ik tel de kilometers af en zie vlak voor Vianden dat ze nog een "leuk" laatste klimmetje voorzien hebben: 2km aan gemiddeld 11% met maximaal 23%, maar vooral daarna ook een afdaling over de kasseien in Vianden. Met mijn zere arm besluit ik de "chicken route" te kiezen en sla de klim over door verder af te dalen over de grote weg. Terug bij het hotel staan er 123 kilometers en 2285 hoogtemeters op de teller en ben ik erg tevreden gezien de omstandigheden. Met een gemiddelde snelheid van 28.3km/u mag ik ook niet klagen. Nadat het zweet het doucheputje in gewerkt is, smaakt het gebakje met een kop thee op het terras van de bakker maar al te goed.
Vanochtend maar even een herstelritje, niet te lang, ook omdat er nog wat regen zou kunnen komen, al verwacht ik het eigenlijk pas in de middag gezien de hoeveelheid water die gisteravond naar beneden is gekomen. Langs de rivier vertrek ik in licht dalende lijn om daarna vals plat aan de andere kant van de rivier weer in omgekeerde richting te komen. De benen voelen prima aan, dus is het tijd om wat heuveltjes op te zoeken. Het herstel is goed geweest want het klimmen gaat prima. Met nog een paar kleine extraatjes breid ik de route nog ietsjes uit om nog wat hoogtemeters extra te krijgen. De slotklim is de pittigste van de dag en loopt ook nog lekker. De rit mag dan wat korter zijn geweest dan ik gewoonlijk doe, maar ik heb wel weer lekker genoten. 's Middags kost het me nog de nodige moeite om een stukje gebak bij de thee te krijgen want om 15.00u is in dit toeristische dorp "het terras gesloten" en "de keuken niet open", maar na nog een keer te zeuren en "ik zal het nog eens vragen" van de ober, komt er dan toch nog een stuk appelgebak... als de thee al afgekoeld en opgedronken is... tja.
's Avonds is er een concert in het kasteel met muziek van Rossini, waar ik nog een kaartje voor heb weten te bemachtigen. Het blijkt een verrassend leuk concert op een hele speciale locatie. Als aan het eind van het concert een onweer losbarst, geeft dat een nog specialere sfeer in het kasteel. Er vallen enkele dikke druppen op weg terug naar het hotel, maar het begint pas echt te plenzen als ik weer binnen ben. Dat is mazzel hebben.
Dag 3: 11-06-18 : rustdag, wandelen
Vandaag belooft een regenachtige dag te worden. Om geen risico te nemen en de arm en schouder ook wat rust te gunnen vandaag geen fietsdag maar wat wandelen en een rondritje met de auto. Ik heb gelezen over de "Teufelsschlucht", een kloof waar je mooi doorheen moet kunnen wandelen, net over de grens in Duitsland. Dat wandelen is wel meer klauteren in de praktijk, maar ik geniet van het nog zeer rustige bos. 's Middags zal er vast meer volk komen, maar dit bevalt me beter. Op de 3.6km lange tocht van 1 uur en 20 minuten kom ik behalve eekhoorns en vogels niemand tegen. Terug bij de start is het "erlebniszentrum" geopend en daar haal ik een verdiend stuk appelgebak met een kop thee voor 3 euro. Dat zijn betere prijzen aan deze kant van de grens.
Dag 4: 12-06-18 : rustdag
Nog een miezerige dag met af en toe droog, waarop ik besluit Duitsland in te gaan met de auto, wat boodschappen te doen en Bitburg te bezoeken. Dat laatste had niet echt gehoeven, want zo speciaal blijkt het daar niet te zijn. Nog wat rondrijden leert dat er hier heel veel water is gevallen de afgelopen tijd, want rivieren staan ver boven hun normale peil, water stroomt over stuwdammen heen, wegen zijn afgesloten en her en der is men nog druk doende dikke lagen modder en rotsen van de wegen te halen.
Gisteren een klein verkoudheidje opgelopen, maar vandaag toch maar even op de racefiets op pad. Het klimmen wil echter niet lekker omdat ik te weinig lucht krijg. Ik pas de route aan en kort hem in en laat het bij een slordigde 30 kilometer vandaag.
Terugblik
Gezien de aanloop, heb ik meer dan verwacht kunnen fietsen in Luxemburg. Het kunnen rijden van de 125km variant van de Jean Nelissen Classic was een hele overwinning na de blessure. Naast het fietsen heb ik ook nog e.e.a. aan cultuur kunnen snuiven. In totaal heb ik deze reis 225km gefietst met daarin 3899 hoogtemeters.
