Italië - Dolomieten 2015
Dag 0: 18-06-15 : Heenreis
De wekker staat op 5u, maar ik wordt zelf al wakker om 4.50u, dus voor op schema. Even gauw ontbijten en de auto inpakken zodat ik om 5.30u rijd. Ongeveer bij het binnenrijden van Duitsland begint het te regenen en dat zal het vandaag nog lang doen. Er is veel opspattend water, slecht zicht en dus goed opletten. Rondom München neemt het aantal wegwerken toe en daarmee ontstaan ook enkele files. Één is wel heel bijzonder: een dieplader beweegt plots als een krab over de weg omdat de sturende achterwielen blijven hangen in de meest extreme stuurstand zodat de truck met oplegger 2.5 rijaan nodig heeft. In Oostenrijk neemt de regen af en naar Italië toe wordt het steeds lichter totdat zelfs de zon zich laat zien. Meteen wordt het een stuk warmer in de auto. Dat er hier wat snelheidsbeperkingen zijn is niet eens zo verkeerd omdat dan de raampjes ook open kunnen zonder dat het teveel lawaai oplevert. Her en der herken ik wat punten van de vorige reis naar de Dolomieten, maar er is toch vooral ook veel veranderd. Het hotel in Pedraces/Badia waar we vorige keer zaten lijkt geheel te zijn gerenoveerd, want het ziet er erg nieuw uit (althans... zie hieronder, dag 1). Ook de aanblik van Corvara komt niet meer overeen met de herinneringen. Waarschijnlijk herken ik meer vanaf de fiets; ik ben benieuwd. Het hotel is gauw gevonden en ik kan meteen inchecken.Ik krijg een ruimere kamer dan geboekt en alles ziet er keurig netjes uit. Na een ommetje te voet door het dorp te hebben gemaakt, meld ik me voor het avondeten. Het is wel erg rustig in het hotel en al gauw wordt duidelijk waarom, de eigenaar zegt: je bent de eerste gast in ons hotel, dit seizoen. Ik vraag hem of ik dan misschien ook de enige in het hotel ben, en jawel, ik heb het rijk voor mij alleen. Morgen komen er meer gasten, zegt hij. Ondanks dat, of misschien wel dankzij, krijg ik keus uit 3 voorgerechten en 3 hoofdgerechten. Er wordt ook een enorm bord vol met "gemengde salade" (sla, kool, wortel, komkommer, tomaat) voorgezet, dus daar begin ik maar vast mee. Dan blijkt er ook nog ham met meloen als extra voorgerecht te zijn en tot slot ook nog een toetje. Kortom vier gangen terwijl ik niet eens gefietst heb vandaag. Het toetje kende ik nog niet: Kaiserschmarren. Het blijkt een variant op pannenkoek/poffertjes te zijn geserveerd met rodebessencompote (ik lees op internet dat het traditioneel met pruimencompote hoort). Heerlijk! Honger zal ik hier zeker niet lijden.
Dag 1: 19-06-15 : Campolongo, Falzarego, Valparola, Gardena (77km, 2038hm)
De voorspellingen lopen nogal uiteen, maar het lijkt erop dat er wel eens wat regen kan vallen in de middag, dus ik ga op tijd op pad. Kort na achten zit ik op de fiets met arm en beenstukken aan. Nog maar net op pad breekt de zon door en loopt de temperatuur gelukkig op. De Passo Campolongo is gauw gerond en in de afdaling zijn de armstukken nog wel fijn, maar daarna gaan ze uit voor de klim naar de Passo Falzarego. Ook die klim loopt lekker en bovenop staat het best lekker in de zon en uit de wind en geniet ik nog even van het uitzicht op de typische rotsmassieven van de Dolomieten. Na nog even kort doorklimmen naar de Passo Valparola volgt de afdaling. Die loopt heerlijk, al verslik ik me even in één bocht die iets scherper indraait dan ik ingeschat had. Gelukkig heb ik marge ingebouwd en rond ik de bocht, zij het iets vierkanter dan eigenlijk hoort. Beneden in La Villa sla ik rechtsaf om even een kijkje te nemen in Pedraces en zie daar dat ik gisteren het verkeerde gebouw voor ogen had. Hotel Ustaria Posta ziet er nog net zo uit als voorheen en zal er vast de komende 30 jaar nog zo uitzien. Terug in Corvara heb ik nog wel zin in een klimmetje, dus rij ik door naar de Passo Gardena, maar wel nadat ik mijn beenstukken uit heb gedaan. Het zonnetje zorgt voor een aangename temperatuur, maar naarmate ik dichter bij de top kom, staat er wel een koude wind die vanaf de andere, koudere, kant over de berg komt waaien. In de klim ben ik bezig met een leuke inhaalrace, want er rijden, verspreid over de berg, een heel stel Britten van verschillend niveau. Één voor één moeten ze eraan geloven en uiteindelijk rij ik ook de twee koplopers voorbij. Het kost me wel de nodige moeite om met de tegenwind en toenemende stijgingspercentages het tempo vast te houden, maar hun poging om bij te blijven is van korte duur en ik zie ze achter mij parkeren. Bovenop gauw m'n jasje aan en dan in de luwte even een reepje naar binnen werken. Genoeg gewerkt voor vandaag, dus retour naar het hotel. Bij terugkomst staan er 77 km op de teller met 2038 hoogtemeters.
Na wat zoetigheid naar binnen gewerkt te hebben en te zijn gedoucht, wandel ik het plaatsje in om te ontdekken dat bijna alles nog gesloten is. Ofwel doordat het seizoen nog niet begonnen is, ofwel omdat het de Italiaanse versie van siësta is. Gelukkig vind ik verderop een cafeetje waar een tosti te krijgen is. Ik keer terug naar het hotel via de klimwand waar ik nog even horizontaal een paar 'baantjes trek' om ook het bovenlijf in vorm te houden en dan plof ik neer in een stoel op het terras. Het zit hier heerlijk met zowel recht vooruit als links zicht op de Dolomieten-massieven en een heerlijk kopje kruidenthee uit een schattig theepotje.
Dag 2: 20-06-15 : Valparola, Falzarego, Tre Croci, Cimabanche, Falzarego, Valparola (131km, 3066hm)
Vandaag belooft een droge dag te worden met geregeld zon, aldus de vooruitzichten van drie websites. Omdat ik liever m'n zakken niet zo vol heb, laat ik de arm- en beenstukken vandaag thuis en vertrek in kort tenue. Helaas hebben de weermannen het mis, want ondanks dat het wolkendek 's ochtends even open brak, trekt het weer helemaal dicht en begint het te regenen. Naarmate de klim naar de Passo Valparola vordert, wordt het kouder en kouder totdat er op de top nog maar 4 graden over zijn. Er dwarrelt zowaar wat sneeuw naar beneden hier. Gauw een foto laten maken door een aardige meneer en dan hup de afdaling in, want het gaat harder regenen/sneeuwen en dan ben ik liever beneden dan op de top. Met een natte afdaling is het oppassen geblazen en door de kou en regen ook bibberen. Na de afdaling tot in Cortina d'Ampezzo eerst maar eens op zoek naar een cafeetje voor een kop hete thee om wat op te warmen. Er is verrassend weinig open, dus volg ik eerst maar de bordjes "Passo Tre Croci" in de hoop nog een drinkgelegenheid tegen te komen. Plots zie ik een half-open barretje waar ik bibberend onder het afdak m'n handen warm aan de thee. De uitbaatster slaat het tafereel gade en moet erom lachen; ik lach uit misère maar mee. Als de thee op is vervolg ik mijn weg en de regen wordt wat lichter. Het verbaast me dat de weg wel erg lang vals plat naar beneden loopt terwijl ik verwacht had toch wel aan de volgende klim te moeten beginnen. Ook zijn de bordjes "Passo Tre Croci" al een tijdje niet meer te vinden. Toch maar eens kijken of ik wel goed rijd. Nee dus, 10km uit koers, rechtsomkeert en terug naar Cortina. Het begint weer harder te regenen en ik vraag me af of ik wel verder moet gaan met mijn geplande rit of terug naar het hotel wil. De aanblik van beide passen bevalt me niet en terug in Cortina zie ik een restaurant dat open is. Het is ondertussen bijna 12u en ik lust wel een stuk apfelstrudel en nog een kop thee. Er wordt me wel een poot uitgedraaid (9.50 euro), maar vooruit, het is vakantie en ik ben blij binnen te zitten terwijl het buiten stevig door regent.
Ik raak aan de praat met een Brits stel dat met de motor op pad is en ook even komt schuilen. Ze trekken van plaats naar plaats en zijn al twee weken vanuit Leeds op pad om uiteindelijk in Kroatië uit te komen. We wisselen wat ervaringen uit en zo doden we de tijd terwijl het telkens wat lichter lijkt te worden, maar toch harder gaat regenen. Als het dan toch beter lijkt te worden stappen we weer op en heb ik besloten, gezien de lucht, terug naar het hotel te gaan. Als ik bij de splitsing "Falzarego / Tre Croci" sta, zie ik ineens blauwe lucht richting de Passo Tre Croci terwijl de Falzarego nog helemaal dicht zit. Kortom, het plan nog maar eens omgooien en weer op zoek naar de juiste afslag. Ik volg de bordjes maar rij weer op dezelfde manier Cortina uit. Dan de GPS er maar bij om tot de conclusie te komen dat ik terug moet naar het restaurant waar ik zat om daar een afslag te pakken, waar geen bordjes stonden. Met behulp van het wegnummer weet ik te achterhalen dat ik toch goed zit. Meteen begint de klim en met stukken aan 12% is hij niet echt makkelijk te noemen, al valt het gemiddelde gelukkig een stuk lager uit. Bovenop nog maar eens kijken op de gps waar ik de volgende afslag moet hebben om te voorkomen dat ik nog een keer verkeerd rij en dan weer afdalen.
Hier is de weg droog, dus het tempo kan omhoog. Bij de afslag naar de Rifugio Auronzo laat ik maar even zitten omdat het ook hier weer begint te regenen en ik, na de kou, niet echt veel zin heb in 4km 13%+ op en af in slecht weer. Niet al te gek doen op het stoempstuk terug naar Cortina omdat ik zo de Falzarego/Valparola nog moet doen (nog eens 800 hoogtemeters). De klim loopt niet slecht, maar makkelijk is ook anders. Kort voor de top komt er een flinke tegenwind opzetten die het er ook niet echt makkelijker op maakt. Ik ben net een andere fietser voorbijgereden die daar de balen over in heeft, want hij probeerde aan te haken, maar liet mij met een vloek gaan waarna hij flink in de parkeerstand ging en pas een drietal minuten na mij boven kwam. Zoals ik al verwachtte is de laatste kilometer naar de top van de Valparola ook met de harde wind tegen. Combineer dat met 10% helling en er moet flink gevochten worden om boven te geraken. Geen temperatuur voor foto's, dus hup naar beneden knallen.Na 131km en 3066 hoogtemeters terug bij het hotel doet de warme douche goed. Daarna fiets schoonmaken en dan is het tijd voor de finale van de etappe in de Ronde van Zwitserland liggend op bed met de beentjes omhoog.
Dag 3: 21-06-15 : Sella Ronda Bike-day 2x: Gardena, Sella, Pordoi, Campolongo, Gardena, Sella, Pordoi, Campolongo (107km, 3359hm)
Oggi un giro di otto passi. De Sella Ronda Bike-day kent er maar vier, maar als je hem tweemaal achtereen rijdt, zijn het er natuurlijk acht. Men vraagt mij wel eens "ga jij helemaal alleen op vakantie?". Ja en nee, want vandaag was ik 'alleen' met 22000 andere fietsers. Het was gezellig druk en ik heb mijn Italiaans weer kunnen bijschaven, al waren de meest gebruikte woorden: "a destra, per favore", "attenzione" en heel af en toe "bravo". Deze bike-day is een dag waarop de vier passen van de Sella-ronde worden afgezet voor gemotoriseerd verkeer en dus het domein zijn van de fietsers (al moet ik zeggen dat volgens mijn definitie e-bikes dan ook verboden moeten zijn, maar dat ter zijde). Hier komt een gemêleerd gezelschap op af van vooral maffe Italianen en een verdwaalde buitenlander, waaronder ik dus. Zo heb ik een eenwieler omhoog zien gaan (hoe daal je af op zo'n ding...?) en een heuze hoge-bi zien afdalen, maar toch vooral veel Italianen op hele dure fietsen terwijl ze er kruipend mee naar boven gaan en al helemaal niet mee durven afdalen. Ik ben al gauw gestopt te tellen hoeveel mensen ik voorbij gereden ben, want dat waren er letterlijk duizenden (reken maar na: iedere klimkilometer ongeveer 100 en in iedere afdaling 150 oid, dus een slordige 6000 fietsers ingehaald).
De eerste klimmen lopen verdacht makkelijk, zeker na de zware dag van gisteren (de kou had er toch wel flink ingehakt) en het eerste rondje zit er al vlot weer zo goed als op als ik nog even doortrek op het laatste stuk van de vierde klim, de Passo Campolongo. Bij het passeren van een paar andere wielrenners krijg ik de woorden "Bravo" en "Chavanel" toegeroepen. Over de jaren heb ik al wel gehoord "Cancellara", "Geesink" en "Rasmussen" (of ik nou zo trots ben op die laatste, weet ik zo net nog niet), maar deze gelijkenis had ik nog niet eerder gehoord; toch voeg ik hem met plezier toe aan mijn lijstje :). Ik schuif aan in een restaurant voor een variant op een pizza calzone en dat smaakt prima. Nog even langs het hotel voor wat extra proviand en drinken en dan weer door voor de tweede omloop, iets waar de hotelbaas hoogst verbaasd over is, maar ja... ik heb pas 55km op de teller staan.
Evenzo vlot gaan de tweede beklimmingen van de Passo Gardena en Passo Sella, maar de Pordoi loopt toch iets minder soepel. In de afdalingen is het bovendien opletten met allerhande malloten om je heen, variërend van mensen die zo goed als stilstaan, niet noodzakelijk rechts van de weg, tot suïcidalen die iedere bocht aanvatten alsof het hun laatste is met één voet uit het pedaal en met ware doodsverachting. Heelhuids kom ik beneden en begin aan de laatste en achtste klim van de dag. Ik besluit deze op het gemak te doen en schakel een tandje kleiner dan de vorige passage. Dit heeft tot gevolg dat de teller van mensen die mij ingehaald hebben nog één hoger uitvalt en vandaag op 5 komt te staan. Terug bij het hotel volgt een lekkere douche en daarna een uurtje in de whirlpool, na 107km met 3359 hoogtemeters, heerlijk!
Dag 4: 22-06-15 : Passo delle Erbe (70km, 1775hm)
Na acht passen gisteren, staat er vandaag slechts één op het programma, maar wel een steile, de Passo delle Erbe. Eerst een stuk vals plat naar beneden om dan af te slaan en meteen 12% voor de kiezen te krijgen. Her en der in de klim tikt de teller zelfs 16% aan en lange stukken zitten rond 10%. Het is stevig werken en de vermoeidheid van de afgelopen dagen zit nog wat in het lijf. Maar goed, ik kom nog altijd vooruit en na een lange klim door het bos kom ik wegwerken tegen. Dat is waarom er "passo chiuso" stond, beneden aan. Het blijkt echter alleen afgesloten te zijn voor zwaar verkeer en auto's, maar fietsers kunnen tussen de barrières door. Kort voor de top volgt echter een stuk onverhard (het asfalt is er helemaal uit gefreesd) en voor de zekerheid vraag ik nog even aan een tegemoetkomende motorrijder of het ver is, want ik heb niet zo'n zin om een heel eind te moeten klimmen en vervolgens ook weer afdalen over dit soort steenslag in verband met risico op lekke banden. Hij schudt van nee op mijn gebaar van "die vis was zó groot", dus ik rij door. Inderdaad, 500m verder is de top, waar een koude wind van de andere kant overheen geblazen komt. Met een graadje of vier op de teller maak ik snel een paar foto's om dan weer gauw een stukje terug in de afdaling te gaan om uit de wind te staan. De afdaling is best wel link, want ook waar nog wel asfalt ligt, zit het vol met scheuren in alle richtingen, terwijl je wel met 10% naar beneden gaat. Verder naar beneden wordt de weg weer breder en daalt het fijner. Nu nog dat hele eind vals plat terug naar Corvara over de drukke weg. Niet echt een pretje, want al die auto's, vrachtauto's en motoren stinken een uur in de wind. Wat een verschil met gisteren op de autovrije wegen. Bij terugkomst nog even het weggetje achter het hotel tot boven volgen, wat ook weer 15%+ oplevert... daar had ik niet op gerekend, maar vooruit, wie A zegt moet ook B zeggen. Dan nog even langs de bakker voor wat broodjes en dan vanmiddag lekker luieren. Er is slechter weer op komst, dus ook maar vast wat alternatieve plannen maken voor morgen. Het relatief korte ritje van vandaag was 70km met 1775 hoogtemeters.
Dag 5: 23-06-15 : 'Rustdag'
Vandaag krijgt de fiets rust en daarmee ook de "fiets-spieren". De dag begint ook met regen, al houdt die eerder op dan de voorspellingen aangaven. Er staat een stevige wandeltocht op het programma, naar de waterval van Colfosco, zo'n 1.5u heen en ook weer terug. De route voert door het bos en langs de velden terwijl de weg langzaam maar zeker oploopt. Het laatste stukje gaat stevig omhoog langs het onderste gedeelte van de waterval. Bij de top van het pad is het heerlijk toeven met het geluid van de waterval op de achtergrond en een schitterend uitzicht. De perfecte plek om de meegebrachte broodjes (vanochtend van de bakker gehaald) op te eten.
Omdat de zon al na ongeveer een kilometer wandelen flink begon te schijnen, ik me niet had ingesmeerd, en het veel te lekker zat bij de waterval, verbrand ik m'n schouders precies op dat stukje dat wel door het fiets-shirt, maar niet door een t-shirt wordt afgedekt. Na lekker van het uitzicht en de rust te hebben genoten, toch maar weer richting hotel. De terugweg loopt door de velden, waar tussen het hoge gras een grote verscheidenheid aan alpenbloemen volop in bloei staan. De vrij-lopende koeien vervolmaken het plaatje. Terug in Corvara geven de voeten aan dat het welletjes is en is het tijd voor een heerlijke ijscoupe. Heerlijk zo'n "rustdag".
Dag 6: 24-06-15 : Koninginnerit: Campolongo, Pordoi, Fedaia, Lucia, Giau, Falzarego, Valparola (115km, 3645hm)
Op de laatste dag in Italië volgt de koninginnerit over de cima coppi (hoogste piek van deze vakantie): de Passo di Giau. Maar voor dat zo ver is, eerst een uitstapje via de Passo Campolongo en Pordoi naar de Passo Fedaia, die ik nog niet eerder gereden heb. Op de Pordoi wordt ik achterop gereden door een jonge Italiaanse gast die in mijn wiel gaat zitten. Kort voor de top versnel ik, maar hij neemt de uitdaging niet aan om naar de top te sprinten. Aangezien hij geen andere talen spreekt, bestaat ons gesprek op de top uit slechts een handvol woorden, maar toch voldoende om duidelijk te krijgen dat hij het hier ongelofelijk koud heeft en twee jasjes aantrekt voordat hij de afdaling in gaat, terwijl ik alleen mijn ritsje van mijn shirt (met korte mouwen) dicht doe. Hij gaat ook richting Fedaia, maar aangezien ik bij de tweede bocht al 150m voor lig, weet ik dat ik niet op hem hoef te wachten voor de klim. De klim naar de Passo de Fedaia volgt vanaf de makkelijke kant na een afdaling die toch wel fris is, maar dan toch vooral aan de vingers. Op de top tref ik, nadat ik mijn bidon gevuld heb, mijn fietsmaat van vandaag nog even en hij is zo vriendelijk om bovenop nog even een fotootje van mij te maken bij het colbordje.De afdaling volgt over de steile kant en daar had ik nog niet echt bij stilgestaan. Stilstaan... dat doe ik hier bepaald niet, want de teller loopt op tot dik boven de 90km/u. De fiets is een beetje instabiel, ook doordat er de nodige gaten in de weg zitten die wat trillingen veroorzaken. Als ik voor de derde keer moet corrigeren voor de instabiliteit en ook wat verkeer achterop rij, besluit ik in de remmen te knijpen, maar dat is wel pas als mijn nieuwe snelheidsrecord op 99.0km/u staat (verdorie... had ik hem maar net iets langer door laten lopen...). Via de Colle Santa Jucia vervolgt de rit richting de Passo di Giau, maar eerst is het nog even zoeken welke afslag ik moet nemen. Er is nog een groepje Nederlanders op zoek naar dezelfde pas, maar samen komen we eruit. Één van hen geeft de groep aan: "Deze man moeten we volgen", dus mijn reactie is "pak mijn wiel maar", maar vervolgens heb ik ze niet meer gezien. De Giau is vervelend steil, vooral in het begin waar de percentages zo nu en dan even boven de 10% uit komen. Later zitten er iets beter lopende stukken in. Bovenop is het tijd voor, zoals ondertussen traditie is geworden, een heerlijk stuk apfelstrudl. Het smaakt weer als vanouds en met een aangevulde energievoorraad daal ik af naar Cortina d'Ampezzo.
Het is behoorlijk warm vandaag, dus het is geen straf om weer omhoog te mogen, dit keer de Passo Falzarego en Valparola op. Dan volgt de laatste afdaling van de vakantie terug naar La Villa. Het laatste stukje terug naar Corvara completeert de rit waarna ik een welverdiende tosti ham/kaas bestel na 115 kilometer met 3645 hoogtemeters. 's Avonds volgt na het eten nog even een korte wandeling waarbij ik voor de laatste keer deze reis geniet van de ondergaande zon die z'n rode licht op de karakteristieke bergen van de Dolomieten werpt. Morgen weer terug...
Dag 7: 25-06-15 : Terugreis deel 1 en rondrit Oberstenfeld (82km, 1366hm)
Ook gezien de verwachte warmte, besluit ik de terugreis op te delen in tweeën door een tussenstop in te lassen nabij Stuttgart. Hein heeft eens een hotelletje in Oberstenfeld aangeraden, en dat ga ik maar eens uitproberen. Via Strava heb ik een gps route gevonden voor een mooi ritje van een kleine 3 uur, wat nog precies past tussen aankomst en diner. Na de lange klimmen in de Dolomieten volgen vandaag wat korte klimmetjes die zeker niet minder steil zijn. Sterker nog, wat een steile krengen zijn er hier te vinden... Regelmatig gaat de teller tot boven 15% en als je dan denkt boven te zijn, volgt nog een lange uitloper waarna slechts een klein stukje afgedaald wordt en dan nog eens een stuk vals plat omhoog loopt. De klimmen hier lijken gewoon niet te eindigen. Eindelijke dan toch, volgt een stuk geleidelijke afdaling waar het lekker bijtrappen en doorknallen is. Als de route net iets te lang vlak blijft, voel ik al aan mijn water dat het uitstapje dat nog volgt weleens een steile pukkel kan zijn, en dat blijkt ook zeker het geval.
De Dauernberg, die door klimt naar Großhöchberg, hakt er lekker in. Bovenop maak ik maar even een fotootje om te voorkomen dat ik vandaag zonder foto's terug bij het hotel kom, maar daarna fiets ik toch maar door om op tijd voor het eten terug te zijn. Het is namelijk nogal druk in het restaurant, zodat ik heb moeten reserveren, maar dat houdt ook in dat ik om zeven uur, gewassen en al, klaar moet zijn voor het eten. Nog een laatste steile klim volgt, waarna het vooral afdalen is tot in Oberstenfeld, waar het hotel gauw weer gevonden is. Gelukkig heeft de Garmin GPS mij deze keer niet in de steek gelaten, want anders was het toch wel een stuk lastiger geweest om deze route, minder voorbereid dan anders in den vreemde, te rijden.
's Avonds volgt een heerlijk diner. Hein heeft niets te veel gezegd over dit hotel en restaurant.
Dag 8: 26-06-15 : Terugreis - deel 2
Na nog een dikke vijf uur rijden ben ik weer terug in Eindhoven. De zon schijnt flink en de temperatuur in de auto stijgt behoorlijk, maar door de reisduur middels de tussenstop te reduceren, valt het allemaal wel uit te houden. Een idee voor herhaling vatbaar.
