Dag: 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11-13 14 15 16 17 18
Oostenrijk 2013
Dag 0: 19-08-2013 : Heenreis
De reis verloopt vlot en eigenlijk voordat ik er erg in heb ben ik al bij de Oostenrijkse grens. Daarna is er wel wat vertraging door werkzaamheden op de binnendoorweg naar Fiss; volgende keer misschien toch maar vanaf het begin een vignet om van de snelweg gebruik te kunnen maken (al ging het vandaag maar om een kilometer of 15). Vanuit het dal slingert een steile weg de berg op naar het skidorpje Fiss. Het is hier wel steil zeg... dat wordt nog wat aan het eind van iedere rit. Al gauw rij ik de bewolking in en de regen houdt onverminderd aan. De weersverwachting voor de komende dagen is gelukkig een stuk beter. Na het inchecken tref ik een keurige kamer aan. Het uitzicht is wit van de wolken, maar je ziet al wel dat de bewolking lichter wordt. Aan het eind van de middag wordt het droog; het moment om eventjes het dorpje in te wandelen. Daarbij kom ik langs een supermarkt, dus kan ik meteen wat bananen meenemen (voer voor apen en wielrenners). 's avonds eet ik in het hotel, vandaag maar even makkelijk doen, de reis was toch wel aardig vermoeiend, morgen kijk ik wel verder.Dag 1: 20-08-2013 : Fiss - Drielandenrit (Norbertshöhe, Reschenpass, Melago, Serfaus; 124.3km, 2918hm)
Het belooft vooral 's middags mooi weer te worden, dus ik kan vanochtend rustig aan doen. Ik heb besloten vandaag voor een drielandentocht te gaan. Naar het Zuiden richting Nauders een stukje door Zwitserland en dan Italië in voor nog wat meer klimwerk. Eerst over de parallelweg richting Zwitserse grens. De weg loopt hier geleidelijk op, maar met een stevige wind in de rug gaat dat met gemak. In het puntje van Zwitserland moet er wat serieuzer geklommen worden, maar weer terug in Oostenrijk ligt de eerste deftige klim naar Norbertshöhe met percentages rond 7%. Daarna kort afdalen om verder te klimmen naar de Reschenpass. Deze klim is veel minder zwaar, zeker gezien de harde wind in de rug. Na de pas rij ik door naar het meer van Resia om vervolgens een zijdal in te rijden voor de klim naar Melago. aan het eind van de weg is er zicht op een gletsjer en staat een cafeetje met een uithangbord waarop staat dat ze huis gemaakte apfelstrudl hebben. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen, dus in het zonnetje op het terras met een kop thee en apfelstrudl met slagroom. Het is hier, op 1800m hoogte best wel fris, zeker door de wind, en als de zon achter de wolken gaat, ga ik toch maar even naar binnen om m'n thee op te drinken. Aangezien er hier weinig meer te zien is (het beste uitzicht is alleen te bereiken over een lang gravelpad alleen toegankelijk voor voetgangers) zet ik de afdaling in. Met her en der stukken 10% wil dat hier prima. Er zitten alleen af en toe wat onoverzichtelijke bochten in, dus recordsnelheid gaat hier niet gebeuren.
Beneden aan het meer blijkt de wind verder aangesterkt en terug naar de Reschenpass staat hij recht in het gezicht. Daarna is het afdalen geblazen, maar met slechts 3-5% omlaag en de harde wind ga ik nauwelijks harder dan in de klim de andere kant op eerder vandaag. Af en toe komt er een vrachtwagen dicht langs me gereden en dan is het alle hens aan dek om de fiets in het juiste spoor te houden vanwege de harde windvlagen. iets verder gaat de weg iets serieuzer naar beneden. Eigenlijk mag je hier als fietser niet komen, waarschijnlijk vanwege de tunnels, maar omfietsen is over dezelfde weg als heen en bevat best wat extra klimwerk, waarvan ik vandaag al meer dan genoeg krijg.. als de autoweg begint mag ik echt niet verder over de grote weg en pak ik weer de parallelweg. De zon laat wat meer van zich zien en dat fietst eigenlijk best wel erg lekker. Alleen die wind... bovendien heb ik best wel een beetje schrik voor wat me nog te wachten staat: de klim naar het hotel in Fiss. Gisteren in de auto in de regen waren er een aantal bochten waarna ik rustig aan moest doen om te voorkomen dat bij het optrekken bergop de voorwielen gingen spinnen. Best wel steil dus, zo'n 10% over een kilometer of 6, met pieken naar 12%. Noem dat gerust maar een toetje met al 115 km in de benen. Met goede moed begin ik, maar na zo'n 5km begint het toch weg aardig zeer te doen. Bij het hotel vlakt de weg af en stijgt met slechts 1% door naar Serfaus. Die klim maak ik even af, kan ik meteen een beetje uitrijden om de benen voor te bereiden op de dag van morgen. Terug bij het hotel staan er 125 km op de teller. Moe maar voldaan volgt een lekkere douche.
's Avonds blijkt er een braderie en muziekfeest in het dorp te zijn. na het dijenkletsen speelt de lokale kapel Tiroler muziek. Ondanks dat het lange staan niet goed voor de benen is, blijf ik toch want ze weten best wel muziek te maken. Om een uur of tien plof ik in bed en ben binnen de kortste keren in dromenland.
Dag 2: 21-08-2013 : Kaunertalergletscherstrasse (104.7km, 3714hm)
Vandaag beloofd een zonnige, warme, en vooral heldere dag te worden. Daarmee is het het uitgelezen moment om naar de hoogste top in de buurt te gaan: de Kaunertalergletscherstrasse. Met de top op 2750m een klim met 2000 hoogtemeters en grote kans op bewolking bovenop. Maar vandaag is het uitzicht magnifiek. De dag begint met wat nevel in het dal, maar je kunt al zien dat de toppen vrij van wolken zijn. Voor 9 uur zit ik op de fiets om de grootste drukte en hitte voor te zijn. Vanwege de makkelijke route (qua navigatie) heb ik geen GPS route ingeladen aangezien dat toch alleen maar de kans vergroot dat de Garmin vastloopt. In Kauns ga ik dan ook hopeloos de fout in (tja, je raakt dus toch al gauw verwend met zo'n GPS apparaat) als ik bij een splitsing niet zie dat de gletsjer rechtdoor is, maar wel een bord Kaunderberg zie. Bovendien zie ik een wielrenner voor me uit rijden, dus sla ik af. De weg loopt direct stevig op en ik zie stijgingspercentages van 13 en 14% langskomen. De benen zijn nog wat stram van de rit van gisteren en dan hakt dit er aardig in. Het houdt maar aan... dat kan niet kloppen met het profiel dat ik vooraf had bekeken. Toch maar even doorzetten. Op een splitsing kijk ik toch maar ene hoe dit zit. Het zweet gutst uit m'n lijf en vooral van het voorhoofd af recht op mijn GPS, zodat die ook haast niet meer af te lezen is. Ik zie dat ik verkeerd zit en ga rechtsomkeert. Beneden pak ik de route weer op en vanaf daar is het rechttoe rechtaan met iets vriendelijker percentages.
De klim loopt lekker, al is het wel fris in de schaduw (7°C) in korte broek en shirt, en al gauw kom ik bij het stuwmeer aan. hier heb ik een stuk of 4 van 29 haarspeldbochten gehad, dus er staat me nog wel wat te wachten. Na het meer knikt de weg meteen naar 11% en dat doet wel even zeer in de benen. een iets gematigder tussenstuk volgt, maar dan doen zich de resterende haarspeldbochten aan. Vanaf hier blijft het met 10%, en af en toe wat uitschieters naar 14%, tot aan de top oplopen over zo'n 6 km. Een klein hongerklopje steekt de kop op, op 2 km voor de top... tja, eten heeft nu geen zin meer en zou alleen maar energie kosten voor de vertering, dus dat stel ik maar uit tot op de top. De laatste km gaat erg zwaar en ondanks dat de benen me schreeuwen te stoppen blijf ik mezelf volhouden dat je met zelfmedelijden niet boven komt. Dus kom op, haal die van pijn vertrokken grijns van je gezicht en lach, het is per slot van rekening vakantie. Een opgestoken duim uit een passerende auto doet me goed en geeft extra energie voor het laatste stuk. Ik tel de genummerde bochten af en ben blij boven te komen. Dat viel niet mee. Het uitzicht op de gletsjer mag er wezen en daarvan genietend neem ik plaats op een houten balk, naast een andere fietser. Hij blijkt uit Beieren te komen en is even een paar dagen over voor het mooie weer. Op 130km van huis is dat voor hem prima te doen (schreef hij jaloers). Na bijgetankt, -gegeten en -gedronken te hebben en vooral nog even van het uitzicht en de zon genoten te hebben ga ik weer op pad; het is hier toch nog wel fris (15°C) en de zon steekt behoorlijk. De afdaling loopt heerlijk, vooral het eerste steile en bochtige stuk, waar het net even rustig is qua verkeer. Beneden in het dal, in Prutz spot mijn getrainde oog een ijszaak. daar maar even aan; het is per slot van rekening vakantie. Tot slot volgt weer de klim naar het hotel. Ik besluit om dit keer via Ladis te gaan. Ook daar zit een lang vervelend steil stuk in het begin, maar de tweede helft van de klim is uitgesmeerd over iets langere afstand. Met iets meer genoegen dan gisteren kom ik vandaag aan bij het hotel.
Dag 3: 22-08-2013 : Silvrettapass, Arlbergpass (153.0km, 2630hm)
Eigenlijk zijn de benen wel toe aan een wat minder spectaculair ritje, maar aangezien morgen slechter weer verwacht wordt en vandaag nog zeer mooi wordt, toch maar voor de rondrit gegaan. In de omgeving zijn maar weinig rondritten mogelijk, maar een rit over de Silvrettapass en Arlbergpass behoort tot de mogelijkheden. Ik besluit te starten vanuit Pians, een dorpje vlak naast Landeck, waar vanuit de route op ongeveer 150 km uitkomt. Oorspronkelijk had ik bedacht om eerst Arlberg- en dan Silvrettapass te rijden, maar heb besloten om toch maar voor de andere volgorde te gaan en daarmee beiden van de 'watjeskant' te rijden. Met behulp van googlemaps heb ik een grote parkeerplaats gevonden waar de auto probleemloos een dagje kan staan. De fiets is er gauw klaar voor, en ik ook, dus kort voor negen en ga ik op pad. Het begin van de Silvrettapas is vrij druk met verkeer, maar des te verder je rijdt, des te rustiger hij wordt, zeker op het betaalde gedeelte, waar de benzineslurpers moeten betalen, maar degenen die op een bruine boterham de top pogen te bereiken krijgen vrije doortocht.
Van deze kant loopt de weg zeer geleidelijk op en kent alleen aan het eind een stuk aan 10%, best wel een lekkere afwisseling met de klimmen van de afgelopen dagen waar veel langere zware stukken in zaten. Bovenop, de Bielerhohe, is en afschuwelijk toeristisch oord waar busladingen bejaarden worden gedropt. Ik zie iets over de top een kleinschaliger terras waar ik plaatsneemt voor een heerlijk stuk apfelstrudl en een ijsthee. Dan is het tijd voor de afdaling die in het begin steil is en daarna afvlakt tot een lang stuk vals plat naar beneden.
Over een rustige parallelweg start de klim naar de Arlbergpass, waar onderweg verschillende kleine dorpjes aangedaan worden. Op en stuk van zo'n 6% rij ik een vader, moeder met kind in een kidcar voorbij op meer dan dubbel hun snelheid. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik een 'wow' uit hun richting hoor en schakel nog een tandje bij. Wanneer mijn water op is, ga ik aan bij een restaurantje om wat te drinken en de bidons te vullen. Daarmee red ik het wel tot boven. De rustige weg maakt plaats voor een drukkere waarin verschillende tunnels zitten. Een collega had me al gewaarschuwd voor de Arlbergpass-ervaring: veel langs razend verkeer en lawaai in de tunnels die met 10% oplopen. Zeker de tunnel van 835m lengte is met deze stijging geen pretje. Ik bof wel dat het verkeer toch relatief rustig is, maar desondanks is het erg prettig de tunnels weer uit te zijn. Kort daarna doemen de laatste kilometers op waarin nog serieus geklommen moet worden. Met percentages tot 11% doet dit toch even zeer, en is het fijn als de laatste 3 kilometers 'afvlakken' tot 7%.
Bovenop is weinig te beleven, dus zet ik meteen de afdaling in. Het gaat hard, boven de 80km/u, en als ik de weg had gekend, had mijn record er hier best aan kunnen gaan. In een van de dorpjes zie ik een bakkerij waar ik een heerlijk belegd broodje koop en op het terras met bergzicht op eet. Als ik weer op de fiets wil stappen merk ik dat m'n achterband lek is. Blij dat dat nu gebeurt en niet in volle afdaling. Ik tref het, want naast de bakker zit een sportzaak waar ik even een pomp kan lenen om zo de band weer goed op druk kan krijgen voor de resterende bijtrapafdaling. Met gezwinde tred gaat het verder naar Pians, waar de auto gelukkig nog steeds staat waar ik hem had achtergelaten. Op de terugweg nog even wat lekkers halen bij de lokale supermarkt en dan terug naar het hotel om alle zweet het doucheputje in te werken.
Dag 4: 23-08-2013 : Moseralm (26.2km, 1644hm)
De weergoden zijn me nog steeds goed gezind, dus er zal weer gefietst moeten worden. Aangezien de knieën ondertussen wel van zich laten horen/voelen doe ik vandaag een minder lange route om vanmiddag ook nog even met de skilift naar boven te kunnen voordat aan het eind van de dag het onweer komt. Vanaf het hotel rij ik eerst even naar Serfaus om de benen wat warm te rijden voordat ik de afdaling inzet. Met een flinke vaart, ja ik ken deze afdaling zo ondertussen wel, gaat het richting Ried aan de voet van de berg. Beneden pak ik de alternatieve klim terug naar boven om vervolgens vanaf Fiss door te klimmen naar de Moseralm. Volgens de grafiek die ik gisteren heb gevonden moeten dat nog zo'n 4 km aan 10% zijn. Het blijken er ook wel 4 te zijn, maar met regelmatig percentages van 16% tot maximaal 20%. Eigenlijk een beetje teveel van het goede, maar vooruit, wie A zegt moet ook B zeggen. Parallel aan de weg loopt een zomer rodelbaan waar heel wat kinderen en ouders naar beneden komen zetten. Boven mijn hoofd loopt een skilift, dat is de makkelijke manier om boven te komen. Aan het eind zit nog het genoemde stuk van 20%, waardoor ik zwaar hijgend aankom tussen de vele voetgangers die hier bij het eindstation van de skilift voor allerlei attracties voor de kinderen zijn gekomen en vol onbegrip deze onverlaat op fiets zien bovenkomen. Naast de rodelbaan zijn er klimtoestellen, zandbakken en een witte weide waar kunstsneeuw is opgespoten. Na wat foto's genomen te hebben ga ik weer naar beneden over de hobbelige weg. Tot 2 keer toe komt mijn achterwiel bij het aanremmen van de bochten langszij en is het alle hens aan dek om op het enige doch juiste pad te blijven. Weer beneden is het opletten voor onvoorspelbaar toeristenvolk en al gauw ben ik terug bij het hotel.
Na een verfrissende douche gaan de wandelschoenen aan en ga ik terug naar de skiliften. Ik neem de Schönjochbahn naar 2400m hoogte en loop daar door naar de naastgelegen top op 2600m hoogte. Onderweg naar de skilift ben ik nog even bij de bakker aan geweest voor een heerlijke nuss-strudl. Hierboven, op een rotspunt met prachtig uitzicht, geniet ik van deze verrukkelijke lunch. Het zonnetje is nog maar af en toe van de partij als meer en meer dikke wolken ontstaan... Het aangekondigde onweer is inderdaad op komst. Ik besluit terug te gaan en geniet beneden nog even van de zon. Als ik terug ben bij het hotel klinkt het onweer, maar het blijft bij wat gerommel. 's Avonds klaart de lucht alweer op, dus morgen zal het ook nog goed weer worden. De voorspellingen voor daarna zijn wat minder rooskleurig.
Dag 5: 24-08-2013 : Zillertaler Höhestrasse (75.6km, 2055hm)
Vandaag is alweer het laatste ontbijt is Fiss. Als dat achter de kiezen is, pak in de auto in, betaal de rekening en vertrek naar Stumm, de tweede verblijfplaats deze vakantie. na 1u40m rijden vind ik vlot het Ferienhaus Zillertal, waar de kamer al klaar is en ik de auto meteen kan uitpakken. Daarna ga ik eerst op pad, want er dreigt onweer en regen later vandaag. Aangezien het nu nog mooi helder weer is, ga ik naar het hoogste punt in de directe omgeving: de Zillertaler Höhestrasse. Wederom word ik gefopt door een gevonden profiel van de klim, want van de max 10% klopt bijzonder weinig, want kilometer na kilometer gaat aan 13-16%. Ook zijn er erg veel vliegen en ander insectenvolk die de klim minder fraai maken. Het uitzicht mag er wezen en maakt gelukkig veel goed. Ook is het fijn om weer eens een rustige en smalle weg te hebben in de klim. Er passeren zo af en toe wel wat auto's en motoren, maar veel zijn her er niet. Tot twee keer denk ik de top bereikt te hebben als blijkt dat na een korte afdaling de weg weer verder oploopt, maar bij de derde keer staat een bordje met de hoogte-aanduiding van 2000m, wat echt de top is.
Na weer een heerlijk stuk apfelstrudl en een welverdiend drankje (het zweet gutste eruit in de klim) blijf ik nog even zitten om wat op te drogen alvorens de afdaling in te gaan om te voorkomen dat ik teveel afkoel. Er volgt een leuke technische afdaling waarin weinig haarspeldbochten zitten, maar de weg wel behoorlijk slingert en vol zit met gaten, slechte stukken asfalt en putdeksels. Het tempo gaat lekker de hoogte in, maar onnodige risico's neem ik niet. Lekker genieten van de beloning van het harde werken in de klim is het motto. Op weg terug naar het hotel maak ik nog wat ommetjes om alvast een kijkje te nemen in de verschillende dorpjes en tref daarbij ook de lokale stoomtrein die op stoom gebracht wordt voor een rit door het dal. 's avonds ga ik eten bij en gecombineerd restaurant/slagerij. De cordon-bleu smaakt, zoals verwacht mocht worden, erg lekker. Net voor ik mijn toetje op heb begint het te regenen en als ik terug loop naar het hotel barst het onweer los. Waarschijnlijk wordt morgen een rustdag.
Dag 6: 25-08-2013 : rustdag
De dag begint met stevige regen. 's Middags wordt het langzaam maar zeker droog en maak ik een flinke wandeling. De bergen zitten nog dik in de bewolking, dus fietsen laat ik vandaag voor wat het is. De grootste prestatie wordt geleverd tijdens het happy hour bij de plaatselijke pizzeria, waar de serveerster verbaasd vraagt of ik honger had, aangezien de pizza zo snel op was. Hoofdzakelijke reden is natuurlijk dat koude pizza niet lekker is, maar bovendien wou ik op tijd terug zijn om het slot van de Vuelta-etappe te zien.Dag 7: 26-08-2013 : Schlegeisspeicher (87.1km, 1480hm)
Wederom begint de dag met regen en bovendien is de verwachting dat begin van de middag onweer en nog meer regen zal komen. Toch lijkt het wat lichter te worden in de loop van de ochtend en zowaar, begin van de middag komt de zon erdoor. Ik durf het wel aan en pak om een uur of twee de fiets en ga eens kijken hoe het er in Mayrhofen uitziet en in welke richting de wolken het lichtst lijken. Ik besluit door te rijden het Zemmtal in naar het stuwmeer Schlegeisspeicher. Er hangen wel wolken, maar ze zijn licht van kleur en pas helemaal aan het eind vallen er een paar druppen uit, verder is het droog. De klim is 23km lang, onregelmatig en kent een viertal kilometers boven 8% en een handvol passages boven 10%. Op een gegeven moment zie ik op een iets steiler stuk in de verte (een procent of 8) een drietal mountainbikers fietsen, dat wil zeggen: rondmalen op een miniverzetje zonder vooruit te komen. Ik fiets gewoon in lekker tempo door en zie dat ik ze erg snel nader (ik schat dat zij zo'n 4km/u reden en ik 16km/u). Ze hebben mij nog niet gezien totdat ik langszij kom en de verbazing van één van de drie is hoorbaar als hij uitbrengt: "o,o,o,o... das geht ja richtig schnell", waardoor mijn dag weer helemaal goed is.
Al gauw kom ik bij de tolpoort, waar ik m'n portemonnee niet hoef te trekken, maar een vriendelijke groet voldoende is. Vanaf hier slingert de weg met menig haarspeldbocht naar boven en ook zitten er een drietal lange tunnels in waarin de weg stevig oploopt (9-10%). Ze zijn magertjes verlicht, maar in al die kilometers kom ik maar twee auto's tegen en verder ben ik alleen, dus dat is geen enkel probleem. De akoestiek is interessant, dus menig echo klinkt door de tunnel. Dan doemt de grote stuwdam op en doordat je hem maar de helft van de tijd ziet (ivm de haarspeldbochten) lijkt de klim nog vlotter te gaan. Boven volgt nog een stukje asfalt langs het meer totdat de weg over gaat in een gravelpad. Hier draai ik om, maak nog wat kiekjes en eet, genietend van het uitzicht, een reepje voordat ik de afdaling inzet. Het is even fris in neergaande lijn, maar al gauw is het meeste zweet verdampt en helpt de adrenaline om het niet koud te hebben. Het gaat lekker vlot totdat ik achter een taxi kom te zitten. Je zou zeggen dat zo'n beroepschauffeur een beetje doorrijdt, maar dit keer valt het tegen. Hij geeft echter wel net op de verkeerde momenten een dot gas zodat ik er niet fatsoenlijk voorbij kan komen zonder risico's te nemen m.b.t. tegemoetkomend verkeer. Ik besluit hem te laten gaan en even te wachten. De weg loopt hier toevallig ook even nagenoeg vlak, dus dat komt mooi uit.
Wanneer ik de snelheid weer oppak, zie ik tot mijn verbazing dat ik al gauw weer achter die witte taxi kom te rijden... maar, gelukkig blijkt hij dit keer zelf opgehouden te worden door een trekker met daarachter nog een auto. Ik kom met groot snelheidsverschil aangereden en kan mooi in één klap alle drie voorbij.
Met een extra motivatie om die taxi voor te blijven gaat de afdaling zeer vlot en ben ik terug in Mayrhofen voordat ik er erg in heb. Op de heenweg heb ik een ijszaak gezien in het centrum, dus die zoek ik nog even op voordat het stuk vlak door het dal volgt. Twee heerlijke bolletjes cryogeen genot glijden soepeltjes naar binnen en geven genoeg energie voor de terugweg. Ik gebruik de ongeveer 15km naar het hotel om nog even lekker door te trekken en dan zit de rit van vandaag erop.
Dag 8: 27-08-2013 : rustdag
Vandaag heerst de regen zodat een rustdag wordt ingelast. 's Middags wordt het in het dal droog, maar in de bergen regent het nog steeds en een ritje slechts door het dal trekt me niet... de fiets krijgt vrijaf vandaag.Dag 9: 28-08-2013 : Gerlospass, Krimml (96.9km, 1863hm)
De dag begint weer met regen, maar het klaart toch aardig op. Wel is het aardig fris, maar ik besluit 's middags op pad te gaan en maar te zien hoe het is. Een vervelende stekende pijn in de rechterknie is gistermiddag (nota bene op een rustdag) begonnen, dus ook wat dat betreft is het even kijken hoe het gaat. Ik start met de Gerlospass en kijk of ik daar een rondje Krimml van kan maken. De pijnscheuten worden lichter tijdens het klimmen, en ook op de steile stukken gaat het eigenlijk best goed. De weg is zo goed als droog en bovendien komen er geen nieuwe druppen van boven. Ik besluit dus door te rijden. Een zeer slechte afdaling naar Wald im Pinzgau volgt waarin de weg af en toe flink verzakt is doordat de grond eronder gedeeltelijk is weggespoeld en de weg zit vol met gaten. Ook is er een stuk van het asfalt afgevreesd en her en der een hele lap grind in de gaten gegooid om het nog ergens op te laten lijken. Dat ze hier nog mensen langs laten rijden is me een raadsel. Heelhuids kom ik beneden om rechtsaf naar Krimml te gaan. Bekend van de grote waterval die al van verre te zien is omdat het de afgelopen tijd flink geregend heeft, is het hier een aardig toeristisch oord. Op de doorgaande weg heb je daar gelukkig niet al te veel last van en vanuit het dorpje Krimml is het klimmen geblazen. De weg kronkelt omhoog en zo af en toe heb je een blik tussen de bomen door het dal in om zo de waterval vanuit een ander perspectief te zien. Bovenop is het maar een saaie bedoening. Een tolheffingskantoor is het enige dat er te zien is, verder ben je door bomen omgeven. Ook bevindt het wolkendek zich niet al te ver boven me, dus van uitzicht is weinig sprake. Bovendien is het koud: 8 graden. Geen tijd voor getreuzel dus, gauw een reepje wegwerken en naar beneden. Deze afdaling gaat over prima wegen en maakt veel goed. In het laatste stuk door het dal is het nog even vechten voor mijn plaats op de weg als ik door een vrachtwagen die de weg op draait gewoon van de weggereden wordt. Als hij in zijn spiegels heeft gekeken heeft hij een aantal niet mis te verstane gebaren gezien... tja, verder kan je niet zo veel als fietser tegen zo'n bakbeest. Een beetje opgefokt door de adrenaline rij ik met stevig tempo terug naar het hotel waardoor mijn knie weer van zich laat horen terwijl dat nou juist zo goed ging verder vandaag.
's Avonds eet ik met familie die acht kilometer verderop op de camping staan. Ze wisten nog niet dat ik hier zo dicht in de buurt zat en mijn bezoek was dan ook een grote verrassing. De huisgemaakte cordon-bleu smaakt geweldig en ook het verrassingstoetje voor twee personen dat ik deel met Harry is uit de kunst. Ik zou bijna schrijven: moe maar voldaan keerden we huiswaarts.
Dag 10: 29-08-2013 : Hintertux (76.9km, 1215hm)
Het belooft vandaag prachtig weer te worden, dus vroeg uit de veren en op tijd op pad. Ik wil in Mayrhofen de klim naar het stuwmeer Speicher Zillergrundl doen, maar de weg daarnaartoe blijkt afgesloten. Het bord laat weten dat dat niet alleen voor automobilisten maar ook voor voetgangers en fietsers (expliciet genoemd) geldt. Als tweede klim had ik in gedachten naar Hintertux te gaan, maar dat wordt dus de enige klim van vandaag. Misschien maar goed ook, want de knie speelt weer aardig op. Door de pijnscheut bij iedere trapbeweging kan ik mijn kracht niet echt kwijt, dus gaat het vandaag wat langzamer dan de standaard. Het goede weer en uitzicht op de Hintertuxer gletsjer verzacht de pijn en toch redelijk op het gemak kom ik boven. Het helpt ook dat deze klim steil is over zo'n 5km en de resterende 13km een stuk minder lastig zijn. Bovenop pak ik een terrasje en zit het heerlijk in het zonnetje. Na twee koppen thee besluit ik terug te gaan, ook omdat de wind toeneemt en de temperatuur alleen hier best nog wel magertjes is (13 graden). De afdaling over het steilere stuk loopt lekker en is het even wringen om voorbij auto's en vrachtwagens te komen, maar het lukt dan toch om vrij baan te krijgen over de lange rechte aanloop van de klim dat aan 10% naar beneden gaat. Terug in Mayrhofen zie ik een gezellig terras bij een bakkerij waar ik aanga voor wat te eten. De sandwich met kip lijkt me wel wat, en het blijkt een heerlijk knapperig broodje met goed gebakken stukjes kip, sla en te veel saus te zijn. Heerlijk!
Op mijn gemak rij ik terug naar het hotel om vervolgens de knie wat rust te gunnen, want het probleem ligt vast in de hoek van overbelasting. Ik ben bang dat er, ondanks het goede weer, nog een rustdag zal moeten volgen om weer enigszins fatsoenlijk op de fiets te kunnen zitten. Gelukkig heb ik in dit dal alles gereden dat ik graag wou rijden.
Dag 11-13: 30-08/01-09-2013 : Rust en verplaatsing
Ik gun de knie drie dagen rust, waarvan de tweede dag de verplaatsing is van Fiss naar Stumm in het Zillertal. Tijdens de rit kom ik door de Felbertauerntunnel, kort waarna een noodweg van de hoger gelegen weg naar een lager gelegen weg is aangelegd omdat iets verderop een lawine ongeveer een maand geleden een deel van de grote weg heeft weggevaagd. Toch wel knap dat ze dit zo vlot alweer voor elkaar hebben zodat het verkeer, zij het vertraagd, toch doorgang kan vinden.
's Middags maak ik een klein wandelingetje de heuvel op, aan de voet waarvan Lavant ligt. Er zijn hier ruïnes van oude verdedigingstorens en een oude kerk te vinden en bovendien heb je prachtig uitzicht op, aan de ene kant de Dolomieten, en aan de andere kant de Alpen.
Dag 14: 02-09-2013 : Iselsbergpass, Bannberg (90.6km, 1664hm)
Aangezien er vandaag nog hoge bewolking komt in de loop van de ochtend en morgen stralend blauw zal worden, hou ik de rit naar de Grossglockner voor morgen en wordt het vandaag een wat rustiger ritje. Het begin gaat wel richting van de hoge pas, over de Iselsbergpass en tot in het eerste dorp van waar er zicht is op de besneeuwde top. Daarna rechtsomkeert en terug de Iselsbergpass over. Vlak voor de top wringen twee auto's en een vrachtwagen zich mij voorbij terwijl het eigenlijk niet kon ivm tegen tegenverkeer. Kort na de top krijgen ze van mij een koekje van eigen deeg en de verdere afdwaling heb ik ze niet meer gezien. Deze afdaling loopt heerlijk: lange rechte stukken met goed asfalt. Er staat wel een aardig briesje tegen, dus topsnelheden zijn het niet, maar de 80 km/u tik in toch aan. Daarna via Lienz naar het Putztal. Langs de rivier loopt het fietspad langzaam op totdat ineens een noodbrug overgestoken moet worden omdat het verdere pad bedolven ligt onder een grote hoop puin. De bergwand is hier naar beneden gekomen en dus heeft men tijdelijk het pad verlegd naar de andere kant van de rivier. Even later weer terug de rivier over en de originele route vervolgt.
Dan sla ik af voor de klim naar Bannberg. Na twee kilometer aan 10% wordt de klim makkelijker al zitten er af en toe best pittige stukken in. Bovenop staat een fonteintje waar heerlijk fris water getapt kan worden. De afdaling verloopt ook hier vlot al is het wel uitkijken met vrij slecht asfalt met scheuren in de lengterichting en plotselinge hobbels in de weg. Toch zie ik de teller boven de 80 km/u pieken en na afloop zie ik hier 87.5km/u gereden te hebben. Waar het kon heb ik de techniek die je sommige profs ziet hanteren gebruikt: met je kont tussen zadel en bovenhuis en dat scheelt toch aanzienlijk terwijl je wel voldoende controle over de fiets houdt (iets wat schort als je, zoals sommige anderen je gewicht verder naar voren verplaatst en meer over je stuur hangt, waarbij teveel gewicht op je handen rust waardoor je stuur eerdere gaat trillen). Morgen in de afdaling van de Iselsbergpas maar eens verder proberen.
Relatief vlak gaat de weg terug richting hotel waarbij ik langs een leuk terrasje kom. Het is twaalf uur en ik lust wel een tosti. Die weten ze hier wel te maken. Heerlijk! Tijdens deze lunch luister ik mee naar een zeer vermakelijk gesprek van de uitbater met twee van zijn klanten. De man blijkt de lokale Einstein te zijn, maar wordt niet voor waar aangezien. Niet al te verwonderlijk als je zijn gedachtekronkels hoort: "In de Dolomieten bestaat een speciale soort steen, die ioniseert namelijk. Ionen zorgen ervoor dat protonen en neutronen aan elkaar gaan plakken en dat staat gelijk aan radioactieve straling. Een beetje radioactiviteit is goed voor ons lichaam, maar te veel niet. Baby's en kleine kinderen hebben een lichaam dat hiervoor nog niet helemaal klaar is, en dat is de reden dat ze in een vliegtuig vaak huilen.". Zijn rede vervolgt met allerhande handwuiven naar bewijs en ook de NASA wordt erbij gehaald... De man heeft bovendien allerlei uitvindingen gedaan (en nooit werkend gemaakt), maar niemand gelooft hem. Vind je het gek?... Hoe dan ook, zoals geschreven uiterlijk vermakelijk tijdens mijn heerlijke lunch.
Voor het toetje ga ik Lienz in en bij de Italiaan aan voor een heerlijke gelato. Terug bij het hotel ga ik, als de was gedaan is, lekker op het terras zitten. Tijd om, met uitzicht op de bergen, dit verslag aan te vullen; wat is dit toch een heerlijk land om vakantie te hebben.
Dag 15: 03-09-2013 : Iselsbergpass (2x), Grossglockner (142.5km, 3781hm)
Vandaag wordt het heet (30 graden) en zeer zonnig. Kortom, op aanvraag wat vroeger ontbijten en omstreeks 8u op de fiets voor de koninginnenrit van deze vakantie: de Grossglockner. Vanuit Lavant moet eerst de Iselsbergpass bedwongen worden, waarna het kort afdalen is naar de voet van de Grossglockner die een lange aanloop kent die niet al te spannend is, al staat er een harde wind tegen die het niet makkelijk maakt op dit stuk verdacht vals plat. Kort voor Heiligenblut knikt de weg naar 10% en zal daar tot aan de top (afgezien van twee kilometers iets omlaag/vlak) weinig meer onder komen. De wind is een tweede, geduchte tegenstander die er voor het gevoel zo nu en dan nog wat procentjes bij smokkelt. Afwisselend brengen, naar de top toe, de haarspeldbochten ofwel verlichting doordat de wind in de rug komt, dan wel voor een klap in je gezicht en het gevoel van aanslepende remblokjes. Het kost de nodige moeite om boven te komen, ook omdat de knieën bij iedere pedaalslag pijn doen en bovendien de teller percentages oplopend tot 14% toont, maar dan wordt toch de top bereikt: de Hochtor op 2504 meter hoogte. Het is hier koud (7.6 graden) en er staat die verschrikkelijke, harde wind, dus gauw een reepje wegwerken en door. Aan de andere kant is het kort afdalen alvorens nog een tweetal kilometer te klimmen naar de iets lager (dan de Hochtor) gelegen Fuschler Törl (2369m). Verrassend genoeg is het aan deze kant van de berg flink bewolkt terwijl de andere kant bijna geheel helder blauw is.
In het restaurant bestel ik, voor de verandering, maar weer eens een tosti, die rap naar binnen gaat. Ik blijf hier niet te lang zitten, want ik wil ook nog naar de Franz Josefs Höhe vanwaar de gletsjer van de Grossglockner te zien is. Daarvoor is het eerst weer afdalen en klimmen naar de Hochtor om vervolgens een zevental kilometers af te dalen naar de splitsing. Zoals gezegd waait het hard, en dat is af en toe flink opletten in de afdaling: Als de snelheid rond de 80km/u komt en de wind plots van richting veranderd kan je zomaar een halve meter opzij geblazen worden. Kort voor de splitsing loopt de weg stevig omlaag en staat de wind pal in de rug. Hier scherp ik mijn snelheidsrecord aan tot 93.1km/u. Dan is het vol in de ankers om voldoende snelheid terug te nemen en de rotonde juist rond te komen en door te stomen naar de Franz Josefs Höhe. Met de opgedane energie gaat het eerst best wel lekker, maar als naar het einde toe de weg steiler en steiler wordt met stukken 12% wordt het hier ook gewoon weer een ouderwetse strijd om boven te komen. Zo nu en dan kom ik oldtimers tegen die hier regelmatig (ik hoorde dat men dat bijna elke dag doet) dezelfde hellingspercentages moeten overwinnen en daarnaast biedt ook de schitterende natuur met een geweldig uitzicht voldoende leuks om naar te kijken.
Bovenop is het druk met toeristen die de gletsjer willen zien en natuurlijk, niet te vergeten, de murmeltierchen. De gletsjer is een stukje korter dan in mijn herinnering van zes jaar terug toen we met de auto een kijkje hebben genomen bij de gletsjer. Toen was het ook iets vroeger in het seizoen. Het is even zoeken, maar dan zie ik ook zowaar zo'n mormel waar men hier van heinde en verre naartoe komt. Na een klein stukje afdalen ga ik aan bij een restaurantje waar het een stuk rustiger is dan bovenop. Met ijsthee les ik de dorst en een heerlijk stuk gebak (zit wat chocola en kokos in en wat kwark op; erg lekker) geeft voldoende energie voor de terugrit. Het zit hier heerlijk in het zonnetje, al is het wel uitkijken niet te verbranden want het is wel even geleden dat ik mij (vanochtend) ingesmeerd heb. Ik raak nog even aan de praat met een echtpaar uit Dortmund. Zij zijn lopend vanuit Heiligenblut tot hier gekomen, ook een hele prestatie. Dan is het tijd om de afdaling verder in te zetten. Er rijden een stel motoren, auto's en campers in een stoet die ik vlot voorbij weet te komen. Het verbaast me iedere keer hoeveel mensen er in dure snelle auto's of op snelle motoren zitten, maar er niet mee weten te rijden. Op mijn zelf aangedreven ros gaat het een heel stuk vlotter naar beneden. Er zit nog even een knikje omhoog in de afdaling (de twee kilometers waar ik eerder over sprak), waar de stoet mij weer voorbij komt. Kort daarna passeer ik hen weer en dan is het heerlijk door dalen tot na Heiligenblut waar er weer bijgetrapt kan worden. Met de harde wind dit keer in de rug trapt het heerlijk met 60km/u (-3%) en later 50km/u (-1 a -2%) door en duurt het lekker lang voordat de (Britse) motorrijders uit de stoet voorbij komen. Ik heb vandaag mijn Cancellara tenue aan en in de afdaling wordt ik enthousiast gegroet door iemand met een iets recentere Zwitsers kampioenstrui.
Wanneer de weg weer in andere richting knikt is de pret over, want dan moet er weer aan 8-10% geklommen worden om de Iselsbergpass voor de tweede keer vandaag te bedwingen. Het gebak heeft goed gewerkt, want het rijdt, gezien de omstandigheden, toch best wel lekker omhoog. Vlotjes kom ik boven en dan is het voor de laatste maal vandaag afdalen. Helaas blijkt de wind in alle richtingen tegen te waaien in deze afdaling. Ook de truc met de andere positie helpt hier niet om de snelheid nog hoger te krijgen dan eerder vandaag. Een laatste stukje min of meer vlak doch licht oplopend brengt mij weer in Lavant bij het hotel. Met zo'n 30 graden in het dal is het erg warm en ik ben dan ook blij om de bron te zien op het pleintje voor het hotel. Eerst daar maar eens aan en m'n kop onder water. Wat een heerlijke verfrissing. Een volle bidon met koud water is ook binnen de kortste keren weggewerkt. Tot slot nog even de klim met fiets op de schouder de trap op naar de kamer en dan zit de rit van vandaag er weer op. Met de fiets zeer knus naast het bed in de krappe kamer is het best knus :).
Dag 16: 04-09-2013 : Gailbergpass, Plöckenpass, Kreuzberg (119.2km, 1946hm)
Op de laatste dag van de vakantie volgt nog een rit naar de Italiaanse grens. Eigenlijk had ik een mooie zware afsluiter in gedachten met niet minder dan 6 cols waarvan er vier voorkomen in de lijst van BIG. Dit wordt echter te gortig voor mijn arme, piepende en krakende lijf, dus het wordt een ingekorte variant waarin alleen de eerste twee en de laatste klimmen van het plan zijn opgenomen. Met de auto rij ik naar Oberdrauburg, 15km verderop, van waaruit ik start. Een klein ommetje door dit kleine dorpje moet maar als warming-up dienen, want daarna begint meteen de klim naar de Gailbergpass. Een lekkere opwarmer omdat de hellingsgraad over het algemeen niet overdreven groot is. Na een mooie afdaling volgt de Plöckenpass die tot de Italiaanse grens leidt. De weg blijkt, op de eerste twee kilometer na, slecht en vol met gaten; dat wordt opletten straks in de afdaling. Er volgen ook een tweetal galerijen/tunnels waarin de teller niet onder de 11% zakt, wat een verschrikking, want er raast nog heel wat verkeer langs je door de slecht verlichte tunnels. Bovenop staat een vervallen grenskantoor en een sjofele souvenirwinkel.
Na wat gedronken te hebben keer ik om en ga weer naar beneden. Afwisselend schaduw en licht zorgt ervoor dat de gaten af en toe lastig te zien zijn en de afdaling gaat dan ook niet zeer snel. Weer beneden vervolgt de route over B-weggetjes en een stuk fietspad langs de rivier. Plots ligt het pad vol gravel gevolgd door grote ruwe stenen waarover nota bene een beek de rivier in stroomt. Dit noem ik geen 'radweg'. Na wat klunen (bij 30°C) vervolgt de rit weer. Bij een brug staat een uitnodigend bord van de golfclub die ook fietsers uitnodigt om op het zonneterras wat te eten of te drinken. Ik bestel de oude vertrouwde tosti ham/kaas en die smaakt heerlijk. Na even uitbuiken ga ik verder, nog een stuks langs de rivier om dan aan de laatste klim te beginnen, de Kreuzberg. Even steil in het begin, dan een lang stuk iets op en af, gevolgd door de eigenlijke klim waarin wederom de 10% wordt overschreden. Lukt het ze dan echt niet om hier in de buurt een klim te maken die niet boven de 10% uitkomt? Een motorrijder is op en neer aan het scheuren en zijn lawaai teistert mijn oren een keer of 5 voordat ik de top bereik na zo'n 6 km klimmen. Een afdaling met af en toe flink steile stukken volgt. Ik moet even de strijd aan met een motorrijder om mijn stukje weg op te eisen als ik een sliert auto's met voorop een vrachtwagen wil inhalen (wat ook het doel van de motorrijder is) en dan zie ik de rivier alweer. Een slingerend fietspad volgt totdat deze 'radweg' plots over gaat in gravel. Het laatste stuk dan maar over de drukke grote weg, want alternatieven zijn er in het Drautal niet. Terug bij de auto zit deze laatste rit en daarmee eigenlijk ook de vakantie erop.
Dag 17: 05-09-2013 : Terugreis
Om 8 uur vat ik de terugreis aan, maar al voor de grens, in Kitzbühel, heb ik de eerste vertraging te pakken. Een half uur stilstaan ivm wegwerkzaamheden. In Duitsland volgen nog meer opstoppingen door wegwerken en drukte terwijl de temperatuur oploopt tot 35°C buiten en nog wel een graad of 5 meer in de auto. Met een dikke twee uur vertraging op tien uur rijden kom ik 's avonds aan en heb dan ook wel gehad.Dag 18: 06-09-2013 : Epiloog - rondje Leenderheide, Eersel (85.4 km)
Na de lange rit van gisteren en een lange vliegreis (zie verslag VS 2013) voor de boeg morgen, wil ik vandaag nog even de benen strekken. Een lekker ritje over de hei en door het bos lijkt me een mooie afsluiting van de vakantie. Op de terugweg nog even een ijsje halen bij de ijsboerderij in Valkenswaard, maar die blijkt gesloten. Dan nog maar een ommetje naar Eersel, waar nog meer keus in smaken ijs is. Zij zijn gelukkig wel open, dus neem ik plaats op het terras, in het zonnetje, met twee bolletjes op een hoorntje. Heerlijk. Terug naar Eindhoven heb ik voor de wind, dus nog even het gemiddelde wat opkrikken door even lekker plat op het stuur te liggen en de snelheid op te drijven tot 45km/u. De benen voelen lekker krachtig aan en de knieën zijn aan de beterende hand. Lekker!
