Dag: -1 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 [Reisdetails]
Frankrijk 2012 - Pyreneeën
Dag -1: 16-08-12 : Ritje over de hei (62.5km)
Eigenlijk geen onderdeel van deze vakantie, maar om in de stemming te komen, heb ik de dag voor vertrek een ritje over de hei ingepland. Met een heerlijk zonnetje en de hei in bloei kan het weinig beter. Een stop bij de 'ijsboerderij' vervolmaakt deze zomerse tocht.
Dag 0: 17-08-12 : Heenreis
Net als twee jaar geleden, is de opstap in Breda, dus na een treinreis is het wachten op de bus. Hij komt wat te laat aan, dus met vertraging vertrekken we naar het Zuiden. Het reisschema is ruim, dus verwachten we nog altijd vroeg aan te komen. Op een creatieve route door Antwerpen na, vlot de rit door België snel en zijn we op weg naar Lille. Als we daar gepasseerd zijn, gaan we aan bij een wegrestaurant waar ze lekkere jambon hebben met een portie gemengde groenten. Als toetje neem ik een Toblerone; ja, het is vakantie!
We passeren Parijs als de zon al laag staat en zien de Eiffeltoren en de Sacre Coeur. Met ondergaande zon rijden we langs de voorsteden van Parijs en gaat het verder zuidwaarts. Ik ben al wel moe, maar wil nog niet slapen voor de nachtstop omdat je dan zo raar wakker wordt. Om 23.45u mogen we er nog een laatste keer uit en dan gaat de bus verduisterd verder. Ik weet toch twee maal anderhalf uur te slapen en voordat het licht wordt, omstreeks 6u worden we bij een kerkje gedropt.
Dag 1: 18-08-12 : Saint-Jean-Pied-de-Port - Gurmençon (Col de Burdincurutcheta, Col de Bagargui/Iraty; 87.9km, 1640)
De camping, waar het ontbijt klaar staat, ligt 4km verderop, dus laden we de bagage over in het busje van de verzorger en fietsen naar de camping. Bij ontvangst op de camping kunnen we zo aanschuiven voor een portie energie dat we later vandaag nodig zullen hebben. Het is even behelpen met opfrissen en omkleden, maar al gauw zijn we klaar voor de rit. Om 9u gaan we op pad voor de eerste etappe over net geen 90km met daarin twee colletjes. Ik rij rustig op kop, maar voor ik er erg in heb, rij ik 100m vooruit. Het tempo dus maar iets omlaag, maar nog komt de groep niet dichter. Een sanitaire stop en stop voor een foto van het zicht op de eerste bergen brengt ze nog niet in beeld - later blijkt dat er een lekke band was - dus dan maar gewoon rustig doorrijden, dan zie ik de rest wel weer bij de pauze. Tijdens de klim van de Col de Burdincurutcheta is er uitzicht op een groep van zo'n 8 roofvogels die rondjes cirkelen op ongetwijfeld goede thermiek aangezien de hoge temperaturen hier op de klim. Een paar km vor de top wordt ik ingehaald door Erik Jan. Hij rijdt me net iets te hard, dus laat ik hem rijden. Een korte afdaling volgt en dan deel twee van de klim: de Col de Bagargui/Iraty. 2km voor de top komt begeleider Cok voorbij. Erik Jan blijkt verkeerd gereden te zijn in de afdaling, dus kom ik toch als eerste boven. Op de top zoeken we een plekje in de schaduw en na enige tijd komen de anderen binnen druppelen. 
Ondertussen hebben we de tafel en banken klaargezet en maakt Cok tomatensoep. Lekker! We horen ondertussen over meerdere lekke banden waardoor de laatsten pas zo'n 1u45 later binnenkomen. Een vlotte afdaling volgt waarin nog wat kleine knikjes bergop zitten. Terwijl de hoogte afneemt, schiet de temperatuur omhoog van een aangename 26 graden bovenop tot boven de 35 graden in het dal. Het laatste stuk vals plat op en af is niet makkelijk door de hitte, maar gelukkig is het hotel gauw gevonden. Een lekkere koude ice-tea gaat er goed in. En als de bagage er is een koude douche. Heerlijk!Dag 2: 19-08-12 : Gurmençon - Argelès-Gazost (Col de Marie Blanque, Col d'Aubisque, Col du Soulor; 89.9km, 2120hm)
Het belooft weer warm te worden, maar ook hangt er wat bewolking. Na wat problemen met de derailleur in de aanloop moet de Col de Marie Blanque bedwongen worden. De eerste helft is prima te doen, maar de laatste 4km komen we niet onder de 10%. Best een rotklim, zeker in deze hoge temperaturen en luchtvochtigheid. Bovenop staat Cok alweer klaar met de auto om wat reepjes uit te delen en ons van drinken te voorzien. Daarna afdalen naar de voet van de Col d'Aubisque voor de langste klim van vandaag: 17km klimmen met vooral 8 a 9% stijging. In de brandende zon is het flink afzien. De omgeving is prachtig, dus vergeet ik ook vooral niet om rond te kijken. Met nog 6km te gaan tot de top ben ik door m'n water heen en flink oververhit. Een cafeetje bij een camping biedt uitkomst: lekker fris water doet met goed, terwijl de bardame me voor gek verklaart in deze hitte te klimmen. Op het toilet nog even de kop onder de kraan en dan het laatste stuk aanvatten. Op 2km voor de top zakt de temperatuur plots enkele graden en gaat het een stuk makkelijker. 
Bovenop eerst even een foto en dan aanschuiven voor de lunch. Er staat heel wat lekkers op tafel en ook de soep smaakt super. De honger is nauwelijks te stillen en alles gaat met goede smaak naar binnen. Wat spetters kondigen een regenbui aan, die dreigend onze kant op komt. Geen getreuzel dus: afdalen nu de weg nog droog is. Terwijl het toch serieus drupt gaat het hard naar beneden op een nog droge weg. De bochten liggen hier mooi ritmisch en veel ervan zijn goed door te kijken. Nog even 2km klimmen naar de Col du Soulor. Daar is te zien dat de regen slechts over de Aubisque kwam en de rest van de route droog zal blijven, voorlopig. Na een foto-momentje zie ik Erik Jan aankomen en samen duiken we de afdaling in. Zo nu en dan draait een bocht wat verrassend door, dus goed opletten hier en niet teveel risico's nemen. Twee tegemoet komende motorrijders gebaren rustig aan te doen, want even verder blijkt een grote koe met brede horens rustig over de weg te paraderen. Rustig rijdend erlangs en verder maar weer. De afdaling vlakt af als we wat dorpjes door komen, maar het laatste stuk kan nog even flink hard bijgetrapt worden, zo wist ik nog van 2 jaar geleden. Helaas rijdt kort voor Argelès-Gazost een camper die de boel flink ophoudt. Het hotel weet ik nog blindelings te vinden. We zetten de fietsen weg, pakken een stoel en dan is het wachten op de begeleider met de bagage. De heerlijke gekoelde kamers zijn een verademing na het hete hotel van gisteren.
Dag 3: 20-08-12 : Argelès-Gazost - rondrit (Cirque de Troumouse; 93.7km, 1665hm)
Vandaag is het rustdag. Velen grijpen de gelegenheid aan om een klimtijdrit op de Hautacam te doen (die wordt overigens, niet geheel onverwacht, gewonnen door Erik Jan) of gaan met de bus naar Lourdes, maar ik wil de Cirque de Troumouse verkennen. Samen met Fre ga ik op pad. Over het fietspad, een voormalige spoorlijn, is het rustig infietsen. Daarna volgt de klim door de prachtige kloof. Rechts naast de weg de rivier en aan weerszijden een steile rotswand. Het klimmen gaat geleidelijk, pas later volgen de echte stijgingspercentages. Na het passeren van het dorpje Gedre is het zover, de afslag naar Cirque de Troumouse wordt aangegeven en meteen wordt 8% aangetikt. De klim is onregelmatig, maar wel zo dat de minder steile stukken ook echt gelegenheid geven tot herstel. De weg is erg rustig, het grote publiek gaat naar Gavarnie, daar hebben we geen last van. Ondertussen ben ik Fre uit het zicht verloren als ik achterom kijk. Afgezien van af en toe een passerende auto is het hier stil en hoor je zo nu en dan een vogel, schaap of koe. Bij de péage is een cafeetje waar ik m'n drinken aanvul. Waar de auto's €4 moeten betalen, mag ik zo door. Waar ze de tol voor gebruiken is een raadsel, want de weg is een aftands geitenpad met de nodige gaten, grind en lapwerk. Hier slingert de weg met vele haarspeldbochten omhoog en kan je mooi naar beneden kijken om te zien wat je al gereden hebt. Een grote marmot rent weg als ik iets te dichtbij kom naar zijn zin. Na een klein stukje afdaling volgen nog 3 km aan 9% met vele haarspeldbochten. Het rijdt best lekker van bocht tot bocht, maar gemakkelijk kan je dit niet noemen. 
Bovenop kom je uit op een kale parkeerplaats van waaruit je mooie wandelingen kan maken. Ik zet m'n fiets neer en ga op een heuvel zitten van waaraf de Cirque (grote komvormige rotswand) goed te zien is en bovendien een blik biedt op de parkeerplaats en boven komende renners. Fre komt niet, maar wel Ewoud. Samen genieten we nog even van het uitzicht alvorens de afdaling in te zetten. De hobbelweg daalt niet fijn en ook de vele haarspeldbochten doen de handen wel verkrampen. 300m lager tref ik Fre bij een hotelletje waar hij dacht de klim er al op te hebben zitten en op het terras plaats had genomen.
Iets verderop blokkeert een kudde schapen de weg; met enige nukken gaan ze opzij na getoeter van een tegemoet komende auto. Ik laat de dames rustig passeren. Verderop worden de bochten flauwer en kan de snelheid verder omhoog, al blijft het uitkijken voor slechte plekken in het asfalt. In Gedre ga ik aan bij de lokale fruitboer voor wat lekkernijen en in Luz-St. Saveur weet ik een goede ijswinkel om het vakantiegevoel te vervolmaken. Een mooie bijtrapafdaling rest naar het hotel en op het wat vlakkere stuk kan ik nog even stayeren achter een auto die met opzet langzaam optrok. Dankjewel, chauffeur! In Argelès begint het weer wat te druppen en aan de weg is te zien dat er al meer regen gevallen is. Nadat ik gedoucht heb, gaan de sluizen buiten ook open en barst een stevig onweer los. Mooi op tijd terug dus.
Dag 4: 21-08-12 : Argelès-Gazost - Saint-Lary-Soulan (Col du Tourmalet, Col d'Aspin, Pla-d'Adet (extra); 115.3km, 3310hm)
De Col du Tourmalet ken ik nog goed van 2 jaar terug toen ik hem in de koninginnerit van beide kanten heb gereden. Nu staat hij op het programma om bedwongen te worden vanuit Luz Saint Saveur. We gaan er weer over het fietspad naar toe, gevolgd door het mooie stuk door de kloof. Hier trek ik op kop lekker door; volgens de tactiek van team Sky: stevig tempo, maar wel zodat je het zelf goed kan volhouden. Ik weet nu wel als m'n broekzak hoe de weg hier loopt, en dus ook precies op welk hellend stuk ik even door kan trekken en waar ik dat moet laten om me niet op te blazen voor de echte klim straks.
Als de klim begint, moet ik Erik Jan en Ivo laten gaan, die rijden gewoon een tandje te hard voor mij. Kort achter mij rijdt Sjoerd op een enorm verzet met daar weer achter Mathijs. Al gauw verlies ik mijn voorgangers uit het oog, maar lange tijd blijft de afstand met mijn volgers gelijk. Plots zie ik ook niets meer achter me. Ik pik de 'langzame groep' (die eerder vertrokken is) beetje bij beetje op en hoor ineens Paul mee gaan in mijn wiel. Zo'n 100m volgt 'ie om vervolgens te concluderen dat het toch te hard ging. Met een amicale klap op m'n rug neemt hij afscheid. Gestaag door klimmend naar de top zie ik op een gegeven moment iemand voor me rijden die wel wat weg heeft van Erik Jan. Als ik dichterbij kom zie ik dat het klopt. Deze extra motivatie doet het tempo nog wat verhogen. Ik kom dichterbij, maar van harte is anders; deze tempoversnelling neemt m'n lijf me niet in dank af. Met een laatste krachtsinspanning sprint ik kort voor de top naar voren, maar strand op een meter of 10 achter Erik Jan op de streep. Later bleek dat hij rustig aan moest doen vanwege knieklachten, vandaar dat hij ineens weer in beeld kwam.
Na een heerlijk maal bovenop volgt een prachtige afdaling. De Col d'Aspin loopt heerlijk en als herhaling van vorige keer zie ik weer een bekende rijden kort voor de top die ik met een serieuze sprint nog kan inhalen voor de top. Bovenop even uithijgen en vooral schaduw zoeken. Daarna weer heerlijk afdalen en richting hotel. Ik heb gezegd als extraatje naar Pla d'Adet te zullen rijden, dus dat doen we dan maar. Deze muur ligt vol in de zon en de eerste 7km aan 10% vallen zwaar. Daarna zwakt hij gelukkig af om na 10km de top te bereiken. 
Een doods skioord biedt weinig moois bovenop, maar het uitzicht naar beneden is erg mooi. De afdaling gaat zeer vlot over de lange rechte stukken, want bochten zijn hier erg schaars. Bij het hotel aangekomen is de fut er aardig uit. We gaan nog even het dorpje in en bij terugkomst kunnen we meteen aanschuiven aan tafel voor het avondeten en daarna wil ik maar wat graag de ogen dichtdoen. Het verslag moet de volgende dag maar geschreven worden.Dag 5: 22-08-12 : Saint-Lary-Soulan - Saint-Girons (Col d'Azet, Peyragudes, Col de Peyresourde, Col de Menté, Col de Portet d'Aspet; 134.3km, 3090hm)
Na de extra klim van gisteren voel ik me vandaag weer goed genoeg voor nog een extra colletje: de Col d'Azet. Direct vanuit het hotel is het klimmen geblazen, zo'n 10km aan ongeveer 8%. Even uitkijken langs de wegwerkzaamheden: er wordt hier een nieuwe lap asfalt neergelegd. De "Route Barree" valt wel mee, ik kan er vrij simpel langs. De weg is heerlijk rustig en ik klim door wat flarden wolk omhoog.
Dichterbij de top kijk ik uit over het wolkendek dat zich telkens verder opent. Saint Lary Soulan, het dorpje waar we vanochtend vertrokken wordt zichtbaar en ook het ski-station dat ik gister aandeed is te zien met daartussen een witte pluk wolken. Deze uitzichten maken de extra klim meer dan de moeite waard. Bovenop even wat foto's maken en dan afdalen. Niet te hard, want er lopen hier erg veel koeien op de weg. Na een stuk of 15 koeien (waaronder één incognito, met een hele struik op de horens; ik was helaas net te laat met de camera) gepasseerd te hebben, kan de snelheid omhoog richting Louderville, aan de voet van Col de Peyresourde. Langs het meer is van alles te beleven; zo landen er net wat parapenters. Dan is het weer klimmen geblazen.
Voor de top van de Peyresourde sla ik af om, als tweede extraatje het ski-dorp Peyragudes aan te doen. Een hagelnieuwe lap donker asfalt loopt met 12% omhoog. Dat is wel wat anders dan de verwachte 7%. Cyclingcols lijkt er hier zowaar naast te zitten... later blijkt dat dit een nieuwe weg is die zelfs nog niet op google-maps staat, het gevonden profiel is een andere weg naar boven. In omgekeerde richting is het dan wel weer erg lekker dalen overigens. De snelheid loopt op tot tegen de 90km/u. Mijn record had verbroken kunnen worden als 2 tegemoetkomende fietsers er niet waren geweest, dan had die ene flauwe bocht wel vol gekund, nu heb ik daar net iets in de remmen geknepen... tja, nog maar eens terugkomen dan maar, we zetten hem op het verlanglijstje.Kort voor de top van de Col de Peyresourde komt een Fransman achterop gereden. Hij rijdt niet veel harder dan ik, maar bij het passeren heeft hij de grote plaat geschakeld om mij een poepje te laten ruiken. 20m voor me valt hij alweer stil, dus die uitdaging wil ik wel aangaan. Ik ga richting zijn wiel en besluit hem een koekje van eigen deeg te geven. Met nog 300m te gaan moet dat kunnen. Toch willen de benen niet zoals het hoofd en 100m voor de top val ook ik stil. Ik hoor hem opschakelen en het gat dichten. Ik heb iets kunnen recupereren en weet zijn aanval te pareren. Nog eens opschakelen, want hij heeft een metertje voor. Dan heb ik het voordeel, nog een keer komt hij langszij, dus nog eens opschakelen. Een echtpaar loopt langs de kant, ziet ons aanstormen, en begint ons aan te moedigen. Met een laatste krachtsinspanning steek ik mijn fiets met een wiel voorsprong over de streep. Yes! Ik steek een duimpje op en hij schudt me de hand.
Even terug voor een foto bij het bordje en dan even Cok bellen. Hij zou toch hier boven staan? Ze blijken net 2 minuten geleden vertrokken te zijn. Mijn extra klimmetjes hebben meer tijd gevraagd dan ik verwachtte. Ik doe me tegoed aan 4 crêpes en wat drinken en vraag om m'n bidon te vullen. Later zal blijken dat ik m'n tweede bidon ook had moeten laten vullen want alle kraantjes die volgen hadden slechts eau non potable Er volgt nog een naamloze klim die pittig begint en 2.5km duurt om de grote weg te mijden. Daarna volgt de Col de Menté. Voordat die begint, tref ik nog 1 café dat open is, maar daar kan ik geen drinken zonder prik krijgen en water wil de uitbater ook niet kwijt. Dan maar zonder. De 10km aan 8.6% gemiddeld vallen erg zwaar zo zonder water. Onderweg kom ik voorbij Dimitri. Hij neemt z'n tijd voor de klim, maar weet keurig boven te komen. Ik bereik de top ook, maar zeker niet in weelde. Het eerste dat ik bovenop doe is drinken. 1.5 liter aan water en ice-tea gaat zonder problemen naar binnen. Dan is het tijd voor wat vaste voeding. Ondertussen is de lichaamstemperatuur weer wat gezakt. De rest is al lang weg als ook ik de afdaling inzet richting de laatste pukkel van de dag: de Col de Portet d'Aspet, ook zo'n stevig kreng. Bij de voet passeer ik de 'langzame groep', maar dan is het direct zwoegen om hogerop te komen. Het is maar 5km, maar wel met 9.2% gemiddeld en flink onregelmatig. Een stuk van 16% doet echt zeer en heeft vele persoonlijke aanmaningen nodig om tot boven te geraken. Tot slot volgt een lange bijtrap afdaling. Het laatste stuk van 15km gaat over de grote weg en is wat saai, maar loopt fijn een paar procentjes naar beneden. Wel staat de wind tegen, kortom: plat liggen en tempo maken, dan is het zo voorbij. Met tussen 39 en 44km/u op de teller is het lekker knallen tot in St. Girons. Nog even goed opletten om de juiste afslag naar het hotel te nemen en dan een laatste steile klim naar de receptie. Gelukkig duurt die niet veel langer dan 100m.
Dag 6: 23-08-12 : Saint-Girons - Tarascon-sur-Ariège (Col de Latrape, Col d'Agnes, Col de Port de Lers; 85.7km, 1715hm)
Na een hopeloze nacht - dit 'hotel' heeft besloten op de lakens te bezuinigen: het zijn synthetische wegwerp-krengen die totaal niet ademen - staat een buitengewoon karig ontbijt voor ons 'klaar', nou ja, we moeten nog even vechten voor kopjes voor koffie/thee en gelukkig heeft Cok nog wat extra beleg in de bus. Een wereld van verschil met de afgelopen dagen. Met toch de nodige energie opgedaan, gaat de reis in licht stijgende lijn naar de eerste col: Col de Latrape. Hier merk ik dat de hartslag niet omhoog wil en blijft steken op 135 bpm. De rit van gisteren zit duidelijk nog in het lijf... dan maar een tandje terug en lekker rond kijken naar al het moois in deze omgeving. De extra col (Guzet Neige) laat ik daarom ook maar zitten. Bovenop de Col de Latrape bestel ik een drankje en terwijl ik op het terras geniet van een lekker koude ice-tea, zie ik Cok voorbij rijden en iets verderop stoppen. Hij heeft een taart gekocht ter compensatie van het belabberde ontbijt. Daarnaast heeft hij ondervonden dat blikjes cola niet thuis horen in het vriesvak van een koelkast: een stevige kleefboel resteert. De afdaling levert nog even een hachelijk moment op als bij het inhalen van 2 auto's de voorste ineens linksaf wil om aan de weg te parkeren. Gelukkig ziet hij mij op tijd en laat nog wat ruimte om te passeren. 
Aan de voet volgt meteen de volgende klim: de Col d'Agnès. Agnes speelt 'hard to get', want ze start met 2km boven de 10%. Daarna wordt het iets draaglijker. Getemporiseerd rij ik naar boven als 2km voor de top Sjoerd voorbij komt. Ongemerkt ga ik ook wat harder rijden en merk dat het weer wat makkelijker gaat om de nodige energie te leveren. Bovenop nemen we de tijd voor de lunch en vertrekken pas als de groep zo goed als compleet is. De afdaling kent hobbelig asfalt en boven de 70km/u is het lastig om de bokkende ros onder controle te houden. De bochten zijn lekker ruim dus je kunt de fiets wel aardig laten lopen. Ik zie Sjoerd, die gelijk met mij de afdaling in is gegaan, al een flink eind achter als ik begin aan de 4km durende Port de Lers. De lange lunch stop heeft effect gehad, want ik kan weer klimmen zoals ik graag wil: met overgave.
Ik weet de voorsprong te behouden tot boven. Na wat foto's genomen te hebben volgt de afdaling. Eerst bochtig met wat grind in de binnenbochten, dus goed opletten. Daarna volgt een lange zigzag-afdaling op hoge snelheid over een smal weggetje. Bij het einde van de weg wacht ik op Erik Jan en Sjoerd om vervolgens nog even stevig te buffelen over de licht dalende grote weg naar Tarascon. Met bijtrappen rijden we boven de 50 en soms boven de 60km/u met ombeurten de kop. Heerlijk! Aankomst in het keurige hotel is een verademing vergeleken met de aankomst gisteren. Nu alleen nog hopen dat vanavond en vannacht de temperatuur wat wil dalen, want goh,... wat is het hier weer heet.Dag 7: 24-08-12 : Tarascon-sur-Ariège - Quillan (Pas de Souloumbrie, Col de Marmare, Col de Chioula, Col de Pailheres, Col des Aychides, Col de Coudons, Col de Portel; 115.6km, 2650hm)
De dag begint met een gesloten wolkendek, maar een klein stukje blauw verraadt dat het weer een zonnige dag zal worden. Na even vals plat volgt al gauw de eerste klim: de Pas de Soulombrie. Er zitten een paar stevige km klimmen in, maar daarna volgt een stuk van lange stroken in licht dalende lijn afgewisseld met korte stroken bergop. Het is heerlijk doortrekken hier in de achtvervolging op de rest omdat m'n derailleur weer extra aandacht vroeg. Daarna volgt de klim naar de Col de Marmare: eindelijk eens een lekkere klim met menselijke stijgingspercentages tot 5% over 19km. Ik rij met een stevig tempo op het beenritme van "We will rock you", wel een erg lange versie, dat ik in mijn hoofd meezing. Erik Jan komt achterop gereden en blijft in m'n wiel hangen. Plots neemt hij over en schakelt een tandje op. Erachteraan, maar ik moet toch een gaatje laten. Langzaam weet ik het gat weer te dichten als de top nadert. Hij hoort mij naderen en springt nog eens weg. Volle bak erachteraan dan maar. Nog 100m als Cok voorbij komt met de bus en mij aanmaant nog harder te gaan... maar het zit er niet meer in. Deze moet ik aan Erik Jan laten met zo'n 20m achterstand en zere benen. Cok heeft lekkere croissants voor ons ter versterking omdat hierna de Col de Pailheres wacht. Tussendoor nog even de Col de Chioula meepikken en dan lekker afdalen voordat de weg weer begint te stijgen.
Na een rustige aanloop volgen 3km boven de 7% met daarna een "plateau" van 4% voordat de "P(ai)l(h)eures" losbreekt met 6km boven 9%. In de volle zon valt het niet mee, zo aan het eind van de vakantie en ik heb al velen laten gaan... deze klim doen we iets meer op het gemak, zo heb ik met mijn raspaardje afgesproken. Als de weg en het beekje weer even bijeenkomen stap ik even af om m'n kop in de beek te steken. Oh... wat lekker koel. Dan verder omhoog alwaar de wind komt opzetten en ons omhoog blaast. Als ik boven kom zit er al een vijftal aan tafel. Nog even wat foto's maken en dan aanschuiven. De kippensoep is net klaar en ik mag voorproeven: Lekker! Dan is het eerst zorgen dat de vrij rondlopende paarden niet op onze fietsen gaan staan of de stuurlinten opeten. Enig paardenfluisteren en vooral krachtig duw-werk is nodig om de uit de kluiten gewassen knollen van richting en gedachten te doen veranderen.
Als de magen gevuld zijn is het tijd voor de afdaling. Sjoerd is alvast gegaan met de woorden "jij achterhaalt me toch zo wel". Ik ga nog even plassen, vul m'n bidons met water en zet dan ook de afdaling in. Nog geen 10 bochten verder heb ik Sjoerd al te pakken op een technisch stuk met veel haarspeldbochten. Beneden wacht ik op hem en rijden we de twee naamloze klimmetjes die nog volgen. Een prachtig smal weggetje is hier tegen de berg geplakt met een weidse blik op het dal. Ivo komt ons achterop gereden en na een prachtige slingerweg door het dal/kloof knalt hij op een idioot groot verzet voorbij op het laatste colletje. Gelukkig zijn zijn daalcapaciteiten niet zo goed als zijn klimwerk, want na enig oponthoud i.v.m. een wespensteek bij Sjoerd en een foto van het col-bordje, weet ik Ivo weer te achterhalen in de afdaling. Vanaf de Col de Portel ligt een hagelnieuwe brede asfalt weg (speciaal aangelegd voor de Tour de France) met brede bochten, waar het heerlijk bijtrappen is tot beneden in Quillan. Het hotel is gauw gevonden en niet veel later arriveren ook de andere snelle jongens. Tijd voor een lekker koud glas fris.
Dag 8: 25-08-12 : Quillan - Lezignan-Corbières (Col de Paradis, Col des Fourches, Col de Bedos, Col de Termes, Col de Villerouge; 110.5km, 1045hm)
Vandaag rijden we de Pyreneeën echt uit en rijden we door het glooiende landschap van de Katharen. De klimmetjes zijn geleidelijk, een stuk minder steil en lopen lekker. Vanuit het hotel loopt het eerst iets bergaf en dan in toenemende mate omhoog. We rijden en groupeIk heb de kop gepakt en met de routebeschrijving paraat valt het zigzaggen door de dorpjes best mee. Richting de top wordt de col wat steiler en voer ik het tempo beetje bij beetje op. Het wordt steeds stiller achter me en na even doortrekken op een steil stukje lost ook Erik Jan en is vandaag de sportieve revanche van gisteren :). Bovenop de Col de Paradis komt even later Cok boven met de bus en pakken we even een versnapering, maar ook de bramen in de walkant smaken erg goed. Daarna is het afdalen. De bochten zijn ruim en kunnen vol genomen worden op de fiets, maar Cok moet met de bus toch serieus in de remmen. Nadat hij mij gepasseerd is op een recht stuk, laat hij me toch maar weer voorbij als er weer bochten aan komen. De volgende klim pak ik op het gemak, zo is het plan, totdat ineens Sjoerd en Mathijs opduiken. Verbaasd over hoe snel ze het gat gedicht hebben, moet ik snel opschakelen en hun wiel pakken, want dit kan ik natuurlijk niet laten gebeuren. Ik ben toch even flink op de adem getrapt als we met 24km/u omhoog rijden. Met de top in zicht versnel ik naar 29-30km/u en weet de twee achter te laten. In de afdaling naar het derde colletje van de dag staat Cok met een lunch op een schaduwrijk plekje en is het maar goed dat hij roept, anders had ik hem gemist. De soep is weer als vanouds en na het eten worden alternatieven voor de verdere route besproken. Volgens Cok is er een mooiere route langs oude kastelen en door een kloof. Dat lijkt me wel wat. 
Een stuk op en af volgt, het uitzicht is mooi, de kastelen behoeven enige verbeelding omdat ze in behoorlijk slechte staat verkeren en verder is het vooral warm, al staat er een stevige wind afwisselend in de rug en recht van voren. Het landschap is hier echt anders dan wat we de afgelopen dagen hebben gezien en heeft wel wat weg van de Algarve met een dor en glooiend landschap. Na dit ommetje kan je doorsteken naar de finish-plaats, maar ik besluit het vierde geplande colletje op de originele route, de Col de Villerouge, nog even mee te pikken, zij het van de andere kant. De wind sterkt aan en het laatste stuk is schuin voor de wind afgewisseld met pal tegen. In Fabrezan zie ik een café met ijscoupes op de kaart. Daar moet gebruik van gemaakt worden. Als ik op zoek ga naar een plaatsje op het terras zie ik Leo en Marco langs komen. Het magische woord "ijs" doet ze meteen stoppen en met z'n drieën zitten we even later aan een flinke coupe fraise melba. Tot slot volgt nog een tijdritje van 10km met de wind van opzij. De tegemoetkomende auto's zorgen iedere keer voor een flinke klap van de wind, dus recht blijven en op tempo (45 km/u) valt niet mee. Even zoeken door het centrum van Levignan en de camping is gevonden. Het zwembad biedt verkoeling, al zijn de regels over zwembroek (geen short) en schoeisel (geen slippers) wel erg streng en worden evenzo nageleefd. Ik trek wel bekijks met mijn zebra-outfit, want onder de fietskleding komt weinig zon :), maar daar kan ik niet mee zitten, de verkoeling is zeer welkom.Daarna is het wachten op het eten, maar de tijd verstrijkt vlot met Leo, Mathijs en Henk Jan, die mij leren Toepen, gevolgd door een potje Klaverjas. Tijdens het eten draagt Paul voor uit een epistel waarin hij menig analoog tussen wielrennen en het katholicisme (daarmee refererend naar hun bezoek aan Lourdes) benoemt en worden alle deelnemers op ludieke wijze uitgelicht en gekeurd op stijl en afzien dat zowaar tot penitentie wordt verheven. Tot slot volgt een woord van dank aan Cok. Daar sluit ik me geheel bij aan: een geweldige reis met simpelweg perfecte begeleiding en een kleurrijke, gezellige groep. Na het diner loodst Cok ons naar het station, waar we nog zo'n 3 uur op de bus moeten wachten, al verstrijkt de tijd vlot op het terras van het stationscafeetje waar menig wielerverhaal aan bod komt.
Dag 9: 26-08-12 : Terugrit
Iets later dan gepland arriveert de bus en kan alles ingeladen worden. Tegen een uur of 01.00 vertrekken we en vallen de ogen dicht zodra de snelweg bereikt is. De rit verloopt voorspoedig en omstreeks 16u sta ik met fiets en bagage in Breda en volgt nog de treinrit naar Eindhoven. Tot slot nog de wandeling naar huis en onderweg een patatje halen. Met slapen had ik de volgende nacht geen enkel probleem...
